ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 18

ซุนเส้าหลงมองไปที่เจียงเฉิงอย่างได้ใจ แกมันก็แค่ไอ้เศษสวะที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง ชาตินี้แกก็ไม่มีวันได้ลิ้มรสการใช้จ่ายแบบนี้หรอก

ผ่านไปไม่นานเมนูและสุราก็เสิร์ฟบนโต๊ะ อาหารทุกเมนูล้วนหรูหราทั้งหมด แต่ซุนเส้าหลงกลับไม่สนใจอาหารเหล่านี้ แต่รินเหล้า แล้วพูดกับเจียงเฉิงว่า“น้องเจียงเฉิง ฉันกับฉิงฉิงน่ะเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กัน รู้จักกันมานาน เจอนายครั้งแรก เรามาดื่มกันหน่อยไหม？”

“ไม่ได้ครับ ผมไม่ดื่มเหล้า แก้มเดียวก็เมาแล้วครับ”เจียงเฉิงรีบโบกมือไปมา

พอซุนเส้าหลงได้ยินว่าดื่มไม่เป็น จึงรู้สึกดีใจ ในเมื่อดื่มไม่เป็นก็ต้องมอมให้เมา ถึงเวลานั้นก็ทำให้แกขายหน้าต่อหน้าของสวี่ฉิง

ซุนเส้าหลงรีบกล่าวว่า“ได้ยังไงกันล่ะ ฉันรินเหล้าให้นายเองเลยนะ นายไม่ดื่มยังไงวะ”

เจียงเฉิงไม่รู้จะทำอย่างไร จึงทำได้แค่หยิบแก้วขึ้นมาแล้วดื่มกับซุนเส้าหลง เมื่อเหล้าเข้าไปในท้อง เจียงเฉิงก็เริ่มเซไปเซมา

ซุนเส้าหลงเห็นดังนั้น หัวเราะอย่างเย้ยหยัน เศษสวะก็คือเศษสวะ เหล้าแก้วเดียวก็ไปแล้ว ถ้าดื่มอีกแก้วคงล้มคอพับแน่

หลังจากที่ซุนเส้าหลงดื่มหมด เขาก็ส่งสายตาให้ผู้ชายอีกสองคน ให้พวกเขารินเหล้าให้เจียงเฉิง รีบมอมให้เจียงเฉิงเมา แบบนี้ก็จะไม่มีใครรบกวนโลกของเขากับสวี่ฉิงอีก

“ไม่ไหวแล้วๆ ถ้าดื่มอีกต้องเมาแน่ๆ！”

“แก้วสุดท้ายแล้ว ไม่ไหวแล้วจริงๆ！”

“……”

ชั่วพริบตา ก็หมดเหล้าไปสิบขวด ยิ่งอยู่ซุนเส้าหลงก็ยิ่งผิดปกติ

ให้ตายเถอะ ทุกครั้งที่เจียงเฉิงดื่มแล้วบอกไม่ไหว ดื่มอีกแก้มก็จะล้มแล้ว แต่หลังจากดื่มเสร็จเขาก็แค่เซเล็กน้อยแต่ไม่ล้ม

ซุนเส้าหลงรู้สึกว่าตัวเองจะล้มแล้ว เจียงเฉิงไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น

“มาสิ เรามาดื่มกันให้สุดเหวี่ยงไปเลย ผมขอดื่มให้คุณแก้วหนึ่งนะ”เจียงเฉิงชูแก้วเหล้าขึ้นแล้วเซไปเซมา พลางพูดกับซุนเส้าหลง

ซุนเส้าหลงตกใจ นี่เขากลับหันมาดื่มให้ตนเอง นี่คือสภาพคนเมาหรอเนี่ย？

เห็นเจียงเฉิงรินเหล้าให้เขาจนเต็มแก้ว ซุนเส้าหลงก็รู้สึกคลื้นไส้ เขาดื่มต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ แต่ถ้าไม่ดื่มล่ะก็ ก็ต้องขายหน้าต่อหน้าของสวี่ฉิง