ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 10

กลับมาขึ้นรถ เจียงเฉิงยื่นเครปส่งให้กับสวี่ฉิงพลางกล่าวว่า“อาจารย์สวี่ครับ ทานสิครับ？”

“นายเรียกฉันว่าอะไรนะ？”สวี่ฉิงถามอย่างขมวดคิ้ว

เจียงเฉิงพึ่งรู้สึกตัว จึงรีบกล่าวว่า“มะ……เมียจ๋า”

เจียงเฉิงรู้สึกตะขิดตะขวงใจ ทั้งๆที่เมื่อก่อนเป็นอาจารย์ที่สอนเขา จู่ๆกลับกลายมาเป็นภรรยาของตนเอง

สวี่ฉิงมองของที่อยู่ในมือของเจียงเฉิง แล้วขมวดคิ้วเบาๆ“ไม่เอาอ่ะ”

“ดูเหมือนนายจะสนิทกับเด็กผู้หญิงคนนั้นมากเลยนะ”สวี่ฉิงสตาร์ทรถไปด้วย ถามเสียงเบาๆไปด้วย

“คุณหมายถึงเธอหรอ เธอคือน้องสาวของผมเอง ”

เจียงเฉิงกัดเครปกินหนึ่งคำ แล้วพูดเสริมว่า“เป็นน้องบุญธรรมที่ผมนับถือครับ เธอชื่อว่าเจียงหลาย”

“เจียงหลาย？”

จู่ๆสวี่ฉิงก็นึกขึ้นมาได้ว่า เมื่อก่อนนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดเคยเอ่ยกับเธอมาก่อน ว่ามีน้องสาวคนหนึ่งชื่อเจียงหลาย

ตอนนี้เจียงเฉิงตายไปแล้ว น้องสาวของเขาน่าจะเสียใจมากเป็นแน่？

ความจริงแล้วเมื่อก่อนตอนที่สวี่ฉิงพึ่งรู้จักเจียงเฉิง ก็รู้สึกตกใจเหมือนกัน เขาชื่อเดียวกันกับสามีของตนเอง

แต่เจียงเฉิงคนนั้นไม่เหมือนกับสามีของตนเอง เจียงเฉิงที่เป็นนักเรียนของตนตั้งใจเรียนรู้ทุกอย่าง เขาเป็นคนอ่อนน้อมถ่อมตัว ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดล่ะก็ อนาคตจะต้องกลายเป็นหมอที่ดีอย่างแน่นอน

แต่สามีของตนเอง ในเวลาปกติเขาเป็นคนซื่อบื้อไม่พูดไม่จา ใครสั่งให้ทำอะไรก็ทำ ถูกคนอื่นรังแกก็ไม่ตอบโต้ ทำแค่ยิ้มเหมือนคนโง่ เมื่อทั้งสองคนเทียบกันแล้ว ต่างกันราวฟ้ากับเหว

“ต่อไปนี้ถ้านายอยากดูแลเธอให้มาก ก็ให้มาบ่อยๆแล้วกันนะ”สวี่ฉิงพูดเบาๆ เธอไม่ได้ดูแลเจียงเฉิงอะไรมากมาย ทำได้แค่ให้สามีของตนดูแลให้หน่อย

เจียงเฉิงกลัวสวี่ฉิงหึง เนื่องจากเขากับเธอเป็นสามีภรรยากัน เมื่อได้ยินคำตอบของเธอ เขาก็รีบตอบตกลงทันที

บ้านพักของสวี่ฉิงตั้งอยู่ที่ชุมชนอี้ฟางเทียนเอ๋อหูในเขตชานเมือง เป็นหนึ่งในชุมชนหรูในเมืองหลูหยาง

“ลุงสวี่ครับ ดูสิครับ นี่เป็นผลงานของกู้ไข่จือจากราชวงศ์ซ่งใต้ ผมรู้ว่าคุณลุงชอบภาพวาดโบราณ ผมเลยใช้เงินซื้อมาให้คุณลุงครับ”