ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 11

สวี่ฉิงกับเจียงเฉิงเดินเข้าไปในห้องรับแขก ก็ได้ยินถึงเรื่องที่หลี่ซินเยว่บอกว่าตนเสียสามีไป จึงรีบกล่าวอย่างไม่พอใจทันที

ถึงแม้ว่าตระกูลสวี่จะเป็นพันธมิตรกับตระกูลโจว แม่ของตนกับหลี่ซินเยว่ยังเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่สวี่ฉิงยังคงรังเกียจแม่ลูกโจวหลิน เธอถึงได้ไม่พอใจเช่นนี้

เมื่อหลี่ซินเยว่ได้ยินดังนั้นจึงรีบหันไปดู ก็เห็นสวี่ฉิงกับเจียงเฉิงยืนอยู่ด้วยกัน

“เจียงเฉิง？”

เดิมทีหลังจากที่หลี่ซินเยว่ได้ยินว่าเจียงเฉิงฆ่าตัวตาย นอนอยู่ที่โรงพยาบาลได้เจ็ดวันแล้ว ต้องไม่รอดเป็นแน่ คิดไม่ถึงว่าตอนนี้กลับยืนอยู่ตรงหน้าของเธอตัวเป็นๆ ถ้าเจียงเฉิงยังไม่ตาย ลูกชายของตนจะแต่งงานกับสวี่ฉิงได้ยังไงกัน？

โจวหลินมองไปที่เจียงเฉิงอย่างตกตะลึง“เจียงเฉิง นายยังไม่ตาย？”

“หลินเอ๋อ พูดอะไรน่ะ”หลี่ซินเยว่รับดึงตัวโจวหลินไว้ ความจริงแล้วเธอก็แค่ดึงตัวของลูกชายเพื่อส่งสัญญาณเท่านั้น เนื่องจากความไร้ประโยชน์ของเจียงเฉิงเธอเคยประสบพบเจอมาแล้ว ถึงจะถูกเย้ยหยันเหยียดหยามอย่างไร ก็ไม่กล้าตอบโต้แม้แต่คำเดียว

“คนแบบนายยังมีชีวิตอยู่ดีมีสุขอยู่เลย ทำไมฉันจะต้องตายด้วยล่ะ？”

เจียงเฉิงมองไปที่โจวหลินด้วยสายตาเรียบเฉย พลางกล่าวอย่างเคร่งขรึม

เมื่อสิ้นเสียง ภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ ทุกคนตกตะลึง เพราะว่าไม่มีใครนึกถึงว่าเจียงเฉิงจะตอบโต้ แม้แต่สวี่ฉิงที่กำลังจะออกโรงปกป้องเจียงเฉิงก็ต้องหยุดชะงักเช่นกัน

โจวหลินคิดไม่ถึงว่าเจียงเฉิงจะจิกกัดตัวเอง เมื่อก่อนเจียงเฉิงมีแต่ต้องหลบหน้าหลบตาตนเอง เขาโมโหกับการตอบโต้ของเจียงเฉิงแทบกระอัก

แต่เนื่องจากว่าที่นี่คือตระกูลสวี่ โจวหลินไม่อยากทำให้ภาพลักษณ์ของตัวเองเสีย จึงพูดกับสวี่จื้อจุนด้วยรอยยิ้มอึดอัด“คุณลุงครับ ผมได้ข่าวมาว่าเจียงเฉิงตายอยู่ที่โรงพยาบาลน่ะครับ จู่ๆเห็นเขาอยู่ตรงนี้ ถึงได้เซอร์ไพรส์จนพลั้งปากไปน่ะครับ ผมแค่เป็นห่วงเฉยๆ แต่ดูสิ่งที่เขาพูดสิครับ ดูไร้การอบรมสั่งสอนไปแล้วมั้งครับ ถึงว่าล่ะยอมที่จะเป็นเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงแบบนี้”

คำพูดของโจวหลินดูผิวเผินเป็นคำพูดที่ห่วงใยเจียงเฉิง แต่ความเป็นจริงแล้วกำลังถากถางเขาว่าเจียงเฉิงเป็นเขยแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูก

เดิมทีหลี่ซินเยว่ดูถูกเจียงเฉิงอยู่แล้ว ตอนนี้พอเห็นว่าเจียงเฉิงเย้ยหยันลูกชายตนเองเช่นนี้ จึงอดที่จะพูดไม่ได้“เจียงเฉิง ลูกชายฉันทำไมหรอ？ถึงลูกชายฉันจะไม่พร้อมยังไง เขาก็เป็นอาจารย์แพทย์ประจำบ้าน นายมันก็แค่บุรุษพยาบาลที่ทำหน้าที่ทำงานทั่วไปในโรงพยาบาล มีสิทธิ์อะไรดูถูกลูกชายฉันไม่ทราบ？”

“แม่ครับ แม่อย่าพูดแบบนี้สิครับ ผมมีความพยายาม พึ่งพาตัวเองถึงได้เป็นอาจารย์แพทย์ประจำบ้าน ไม่แน่คนอย่างเจียงเฉิงอาจจะชอบทำงานทั่วไปในโรงพยาบาล และเป็นแมงดาเกาะผู้หญิงกินก็ได้นะครับ？”โจวหลินพูดไปด้วยแล้วยิ้มอย่างเยาะเย้ยไปด้วย

เจียงเฉิงไม่เคยทำให้แม่ลูกคู่นี้โกรธได้เลย ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเริ่มเย้ยหยันเจียงเฉิง

เดิมทีเย่จู่ผิงอยากจะทำให้เรื่องจบลงด้วยดี แต่สวี่จื้อจุนห้ามเธอไว้

“คุณทำอะไรน่ะ？”เย่จู่ผิงกล่าวเสียงต่ำ

“ให้เจียงเฉิงได้ระบายหน่อยเถอะ เขาอยู่บ้านเราคงเก็บกดสะสมมานาน”สวี่จื้อจุนพูดเสียงเบา

เมื่อสวี่ฉิงได้ยินแม่ลูกคู่นี้รังแกคนอื่นเกินไป ไฟแห่งความโกรธจึงปะทุขึ้น เพราะไม่ว่าอย่างไร เจียงเฉิงก็เป็นสามีของตนเอง

แน่นอนว่าเจียงเฉิงเองฟังออก ว่านี่คือการเยาะเย้ยว่าเขาไม่ใช่ลูกผู้ชาย

ไม่รอให้สวี่ฉิงเอ่ยปาก เจียงเฉิงก็หัวเราะอย่างเย้ยหยัน“นายเป็นลูกผู้ชายงั้นหรอ？”