ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 104

วันนี้ถ้าไม่ใช่เพราะลูกเขยคนนี้ งั้นก็ได้เสียหายหนักมากแน่ ๆ พลาดเสียภาพดอกบัวอวยพรวันเกิดไป สาหัสกว่าสูญเสียเงินสามแสนซะอีก

“พ่อ มันก็แค่เรื่องเล็ก ผมเองก็มองออกโดยบังเอิญเท่านั้น” เจียงเฉิงยิ้มเอ่ย

“นี่มันเรื่องเล็กสักที่ไหนกัน นี่มันเรื่องดีเรื่องใหญ่เชียวนะ ฮ่า ๆ ๆ” สวี่จื้อจุนเอ่ยอย่างอารมณ์ดี

เย่จู้ผิงถือกับข้าวออกมาจากห้องครัว พูดว่า “แกดูแกสิ กลับมาก็เอาแต่หัวเราะเหมือนคนปัญญาอ่อน ก็แค่ภาพวาดหนึ่งเท่านั้น น่าดีใจมากขนาดนั้นเลยหรือไง”

“เธอมันจะไปเข้าใจอะไร นี่มันสมบัติล้ำค่าเชียวนะ” สวี่จื้อจุนตามองภาพ ปากก็พลางพูดอย่างดีใจ

“รู้แล้วๆ มากินข้าวกันเถอะ ดึกขนาดนี้แล้ว” เย่จู้ผิงพูดเร่ง

“เข้าใจแล้วๆ” สวี่จื้อจุนตอบรับ จึงจะยอมเก็บภาพวาดอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วพูดกับเจียงเฉิงว่า “วันนี้อารมณ์ดี เราสองคนต้องดื่มเยอะๆหน่อย”

“ครับ” เจียงเฉิงตอบตกลงยิ้มๆ

เห็นได้ชัดว่าวันนี้สวี่จื้อจุนอารมณ์ดีมากจริงๆ เหล้าเข้าปากทีก็ดื่มไม่หยุด

“เจียงเฉิง วันนี้พ่อดีใจมากจริงๆ ไม่ใช่เพราะภาพวาดนั่น แต่เป็นเพราะนาย” สวี่จื้อจุนเอ่ยอย่างมึนเมา

“ทำไมเหรอครับ?” เจียงเฉิงถาม

“บอกตามตรง ตอนแรกที่นายแต่งงานกับฉิงเอ๋อร์ ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีใจสักเท่าไหร่ เพราะฉันหวังว่าลูกเขยตัวเองจะสามารถประสบความสำเร็จได้ แต่นายในตอนนั้นห่วยแตกมากเกินไป” สวี่จื้อจุนเอ่ย

“พ่อ เรื่องก็ผ่านมาแล้ว พ่อจะยังพูดถึงอีกทำไม” สวี่ฉิงเอ่ยอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

“แม่สาวน้อย พ่อไม่ได้มีเจตนาอะไร มันแปลว่าลูกตาแหลมกว่าพ่อ ตอนนั้นญาติเราเอาแต่บอกว่าลูกเขยฉันนี่ไม่ดี นั่นไม่ดี ปรากฏว่าตอนนี้เป็นไง? ไม่ด้อยไปกว่าพวกเขาเลยสักนิด” สวี่จื้อจุนพูดอย่างพึงพอใจ

“พ่อ แต่ก่อนผมไม่เอาไหนเอง แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว ผมสัญญาว่าจะทำหน้าที่ของสามี และทำหน้าที่ของลูกเขยให้ดีที่สุด ไม่ให้พวกคุณรู้สึกเสียใจอีก” เจียงเฉิงเอ่ยอย่างจริงใจ

ดวงตาคู่สวยของสวี่ฉิงมองไปที่เจียงเฉิง คำพูดของเขาสะกิดจุดที่อ่อนนุ่มที่สุดภายในใจของสวี่ฉิง

ตั้งแต่ที่เจียงเฉิงฆ่าตัวตายแล้วตื่นขึ้นมา ก็ราวกับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน รู้จักดูแลเธอ ดูแลบ้านหลังนี้แล้ว

ทว่าในใจสวี่ฉิงเองก็รู้สึกผิดและละอายเล็กน้อย เมื่อเทียบกับเจียงเฉิง เธอเองก็ละเลยหน้าที่ของภรรยาคนหนึ่งมากไปจริงๆ

“ดี ได้ยินนายพูดแบบนี้ ลูกสาวฉันก็ไม่ได้แต่งงานกับนายอย่างสูญเปล่าแล้ว ยังมีเรื่องหนึ่งที่นายต้องพยายาม รีบคลอดหลานให้ฉันอุ้มเถอะ ครั้งก่อนนายสองคนเร่าร้อนรุนแรงกันขนาดนั้น ตกลงมีหรือยังไม่มีกันล่ะ?” สวี่จื้อจุนถามอย่างมึนเมา

“ตาแก่ พูดเพ้อเจ้ออะไรกันน่ะ” เย่จู้ผิงเห็นดังนั้นก็รีบเตะสวี่จื้อจุนที่ใต้โต๊ะทันที