ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 105

“มะ......เมีย เธอจะทำอะไร?”

เจียงเฉิงเห็นเพียงแวบเดียว ก็พลันรีบหันตัวไปทันที ทว่าแม้จะเป็นเพียงแวบเดียว เขาก็ยังคงอึ้งกับภาพตรงหน้ามากอยู่ดี

ความคิดแรกของเจียงเฉิงก็คือขาว ขาวเหมือนหิมะ

“ไม่มีอะไร แค่จู่ ๆก็รู้สึกว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา นายเสียสละเพื่อบ้านหลังนี้มามากมากมายแล้ว แค่ฉันกลับยังไม่เคยตอบแทนอะไรนายเลยสักครั้ง” เสียงของสวี่ฉิงสั่นเทาเล็กน้อย

เจียงเฉิงจึงเพิ่งจะรู้ว่า ที่แท้สวี่ฉิงก็จะตอบแทนเขานี่เอง ก็เลยตัดสินใจจะยกร่างกายตัวเองให้เขา

แต่เดิมสวี่ฉิงก็เป็นครูนำทีมของเจียงเฉิงที่โรงพยาบาลอยู่แล้ว จะทำเรื่องแบบนี้กับอดีตคุณครูของตัวเอง ในใจเขาเองก็รู้สึกอึดอัดอยู่เหมือนกัน

“นี่มันก็สิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง” เจียงเฉิงหันหลังเอ่ยเสียงเบา

สวี่ฉิงมองแผ่นหลังของเจียงเฉิงเงียบๆ ไม่พูดอะไร แต่กลับลุกขึ้นไปกอดแผ่นหลังของเจียงเฉิงทีเดียว แขนขาวผ่องทั้งสองข้างโอบล้อมเอวของเจียงเฉิงไว้

เจียงเฉิงรู้สึกได้ถึงก้อนเนื้ออวบอิ่มที่กดทับแผ่นหลังเขาทันที เพราะไม่มีเสื้อผ้าขวางกั้น ความรู้สึกนั้นจึงชัดเจนเสียยิ่งกว่าอะไร

ทันใดนั้น เจียงเฉิงก็รู้สึกว่าตัวเองหายใจเร็วขึ้น นี่เป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดกับสวี่ฉิงขนาดนี้

เพียงแค่เจียงเฉิงยอม งั้นคืนนี้เขาก็จะได้ครอบครองร่างกายที่เย้ายวนของสวี่ฉิง แค่คิดว่าจะได้ร่วมรักกับสาวสวยแบบนี้ ก็ไม่มีผู้ชายคนไหนสามารถปฏิเสธได้ เจียงเฉิงเองก็กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

“เมีย ฉันรู้ว่าเธออยากจะตอบแทนบุญคุณฉัน แต่สามีภรรยากันไม่ควรเป็นแบบนี้” เจียงเฉิงใจสงบลง ก่อนจะหันตัวไปดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายของสวี่ฉิง

สวี่ฉิงใจกระตุกทีหนึ่ง คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน ถามว่า “หมายความว่ายังไง?”

“ฉันหมายถึง เราไม่จำเป็นต้องรีบร้อนกันขนาดนี้ ฉันจะรอถึงวันที่เธอยอมอยู่กับฉันอย่างจริงใจ” เจียงเฉิงเอ่ยเสียงเรียบด้วยรอมยิ้ม

“ขอบคุณนะ” สวี่ฉิงเองก็รู้สึกโล่งอก

เจียงเฉิงย่อมรู้ดีอยู่แล้ว อาการซึมเศร้าเรื่องความสัมพันธ์ของสวี่ฉิงยังไม่หายดีทั้งหมด ถ้าคืนนี้เขาทำเรื่องแบบนั้นกับเธอจริงๆ งั้นอาการป่วยของเธอที่กว่าจะหายดีขึ้นมาเล็กน้อยก็จะย่ำแย่ลง

ในใจสวี่ฉิงเองก้รู้สึกขัดขืนเล็กน้อย ทว่าเพื่อชดเชยเจียงเฉิง เธอจึงยอมทำใจฝืนทน คิดไม่ถึงเลยว่าเจียงเฉิงจะไม่ได้ใจร้อนมากขนาดนั้น นี่ทำให้สวี่ฉิงมองเจียงเฉิงใหม่อีกครั้ง

“เอาล่ะ นอนกันเถอะ” เจียงเฉิงลุกขึ้นยืนยิ้มๆ กำลังจะปูผ้านอนพื้น

“อย่า นายนอนบนเตียงเถอะ” สวี่ฉิงดึงแขนของเจียงเฉิงเอาไว้ พลางเอ่ยเสียงเบา

เจียงเฉิงอึ้งชะงักครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า ครั้งแรก ภายใต้สถานการณ์ที่ทั้งคู่มีสติครบถ้วน เจียงเฉิงกับสวี่ฉิงนอนบนเตียงเดียวกัน

ตอนนี้สวี่ฉิงเปลือยร่างกายซุกตัวนอนอยู่ในผ้าห่ม หัวใจของเธอเองก็เต้นเร็วเล็กน้อย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอนอนกับผู้ชาย

เจียงเฉิงเองก็เช่นกัน ใครจะไปคิดว่าคุณครูคนสวยที่ตีหน้าเข้มงวดสอนตัวเองในตอนนั้น จะเปลือยกายนอนอยู่ที่ข้างกายตัวเองแบบนี้

เช้าวันที่สอง สวี่ฉิงตื่นอย่างสะลึมสะลือก็รู้สึกได้ถึงความหนักอึ้งที่กดทับร่างกายตัวเอง

“ฮัลโหล?” เจียงเฉิงรับสาย

“เป็นไง? คิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า?” เสียงของฟางหลันหลันดังลอดออกมาจากโทรศัพท์

“เธออยากจะทำอะไร?”

เจียงเฉิงรู้ดีว่าคุณหนูคนนี้รับมือยากขนาดไหน เขาไม่อยากข้องเกี่ยวกับเธอมากเกินไป

“ไม่มีอะไร ฉันแค่อยากให้นายพาฉันออกไปเที่ยว”

“ฉันไม่ว่าง”

“ไม่ว่าง?” ฟางหลันหลันพูดต่อทันทีว่า “ได้สิ งั้นฉันส่งคลิปวิดีโอที่ฉันอัดไว้เมื่อครั้งก่อนให้เมียนายดีกว่า บางทีถ้าทำแบบนี้นายอาจจะมีเวลาแล้วก็ได้”

เจียงเฉิงรู้สึกจนใจ ได้ยินดังนั้นก็จึงจะนึกถึงครั้งก่อนที่ฮั่วหลิงหลงนั่งบนตักเขา แล้วถูกฟางหลันหลันถ่ายคลิปเก็บไว้

“รอฉันลางานเสร็จก็จะไปหาเธอ” เจียงเฉิงพูดจบก็วางสายทันที

เจียงเฉิงกังวลว่าถ้าหากสวี่ฉิงเห็นคลิปวิดีโอนั่นแล้วอาการป่วยแย่ลงกว่าเดิม ถึงคราวนั้นก็จะยุ่งยากเอาจริงๆแน่

เจียงเฉิงพูดกับสวี่ฉิงเสร็จ ก็ขับรถออกไปหาฟางหลันหลัน