ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 115

“รับทราบครับ!”

ลูกน้องของเฮียเก้ารีบตอบทันที จากนั้นก็ถอยลงไป สายตาของเฮียเก้าก็ยังคงมองไปที่เจียงเฉิงกับฮั่วหลิงหลง

เฮียเก้ามีชื่อเดิมว่าหวงจิ่ว มีชื่อเสียงระดับหนึ่งในวงการธุรกิจอาหารของเมืองหลูหยาง เป็นเจ้าของเครือโรงแรมหลายแห่ง และมีทรัพย์สินมากกว่าหลายสิบล้าน

ครั้งหนึ่งเขามาเที่ยวบลูมูน บาร์ และได้พบเจอฮั่วหลิงหลงเป็นครั้งแรก เพียงแรกพบเขาก็ต้องใจผู้หญิงคนนี้ ดังนั้นหนึ่งเดือนนับแต่นั้นมา เขาจึงมาเที่ยวที่ผับของฮั่วหลิงหลงทุกวัน แล้วให้คนส่งดอกไม้ให้เธอ

ปรากฏว่าผ่านมาหนึ่งเดือน เขาไม่เคยเห็นรอยยิ้มของฮั่วหลิงหลงเลยด้วยซ้ำ ดังนั้น เมื่อเขาเห็นเจียงเฉิงกับฮั่วหลิงหลงใกล้ชิดกันขนาดนั้น เขาจึงรู้สึกโกรธมากๆ

“เฮ้อ ผู้หญิงบางคนไม่รู้จักเจียมตัวจนเคยชิน จำเป็นต้องมีเรื่องบาดหมางกันให้ได้เลยหรือยังไงกัน?” เฮียเก้าแค่นเสียงเย็นแล้วเอ่ย

เมื่อกี้ฮั่วหลิงหลงเต้นอย่างเมามันส์ ทำให้ร่างกายเองก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าบางๆแนบกับผิว ทำให้เรือนร่างของฮั่วหลิงหลงยิ่งดูเด่นชัดเย้ายวน

“คราวหลังพี่อย่ามาที่แบบนี้บ่อยๆจะดีกว่า เพราะผู้หญิงคนเดียวมาอยู่ในที่แบบนี้ ก็ยังคงเสี่ยงเจอเรื่องอันตรายได้ง่ายโดยเฉพาะผู้หญิงที่สวย” เจียงเฉิงมองฮั่วหลิงหลงแล้วพูด

“นายกำลังชมว่าฉันสวยอยู่เหรอ?” ฮั่วหลิงหลงใช้นิ้วก้อยทัดปอยผมตรงข้างหู พลางยิ้มถามเสียงหวาน

“ก็ใช่” เจียงเฉิงรู้สึกจนใจ

“สบายใจได้เลย ฉันเองก็เคยเรียนศิลปะการต่อสู้มาบ้าง ตอนที่ฉันเพิ่งรับไม้ต่อดูแลผับนี้ เคยมีอันธพาลคนหนึ่งมาลวนลามฉัน ก็ถูกฉันเตะด้านล่างทีเดียวจนหักเลยล่ะ ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครกล้ามาลวนลามฉันอีก” ฮั่วหลิงหลงพูดยิ้มๆอย่างไม่คิดอะไร

เจียงเฉิงได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกว่าด้านล่างมีลมเย็นพัดผ่าน นี่ต้องลงมือหนักขนาดไหน ถึงเตะจนหักได้

“เอาล่ะ เรากลับไปเอาเหล้ากันเถอะ ฉันเองก็จะอาบน้ำพอดีด้วย” ฮั่วหลิงหลงพูดแล้วก็ลงมาจากเก้าอี้บาร์

“คนสวย จะอาบน้ำเหรอ ให้พวกพี่ชายไปขัดหลังให้เธอไหม?”

“ไม่ขัดหลังก็ได้ เราถนัดขัดถูด้านหน้ามากกว่า”

ลูกน้องสี่คนของเฮียเก้ายืนอยู่ตรงด้านหลังของฮั่วหลิงหลง มองสำรวจเรือนร่างที่เย้ายวนของเธอ

ฮั่วหลิงหลงได้ยินดังนั้น ก็ตวัดสายตาเย็นเยือกมองไปยังสี่คนนี้ คิดไม่ถึงเลยว่าพูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา มีคนมาลวนลามเธอจริงๆแล้วด้วย

“ท่านทั้งหลาย ฉันคือเจ้าของบลูมูน บาร์ ร้านเรามีตรงไหนบริการไม่ดีหรือเปล่า?” ฮั่วหลิงหลงกล้ำกลืนโทสะในใจแล้วถาม

“อ้าว นี่เป็นเจ้าของร้านเหรอ ก็ไม่มีอะไร เราก็แค่อยากจะอาบน้ำให้เธอน่ะ หรือเธอจะอาบน้ำให้พวกพี่ชายก็ได้” ผู้ชายที่สวมตุ้มหูห่วงใหญ่พูดกลั้วเสียงหัวเราะ

ไม่เพียงแค่เฮียเก้าที่ต้องใจฮั่วหลิงหลง ลูกน้องคนนี้เองก็คิดว่าจะลวนลามฮั่วหลิงหลงยังไงดี แม้จะได้จับลูบแค่ไม่กี่ทีก็ดีมากแล้วเหมือนกัน

เห็นสถานการณ์ดังนี้ ฮั่วหลิงหลงก็พลันเข้าใจ ว่าเจ้าพวกนี้แค่มาหาเรื่องเธอเท่านั้น

แกรก!

ข้อศอกของชายตุ้มหูใหญ่บิดพลิกแล้วหักทันที เจ็บจนทำให้เขากุมแขนนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น

ฮั่วหลิงหลงเห็นดังนั้น ดวงตาคู่สวยก็พลันฉายแววตกตะลึง

คนที่เหลือเองก็พุ่งตัวเข้าไปหาเจียงเฉิง เจียงเฉิงเผยแววตาเย็นเยือก พลันจับแขนของคนที่สองไว้หมับ แล้วหักแขนของอีกฝ่ายด้วยวิธีเดิม

ผ่านไปสักพัก ทั้งสี่คนต่างโอดร้องล้มลงบนพื้น

“รปภ. โยนคนพวกนี้ออกไปซะ นับจากนี้ไปอย่าให้พวกมันเข้ามาในผับอีก” เดิมทีฮั่วหลิงหลงไม่อยากเรียกรปภ. เพราะอย่ามีเรื่องบาดหมางกับใครที่ผับจะดีที่สุด ทว่าในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอเองก็คิดอะไรมากไม่ได้

“ครับ!”

พวกรปภ.รีบยกคนแล้วโยนออกไปทันที ส่วนฮั่วหลิงหลงกับเจียงเฉิงก็ไปจากที่นี่

“เจ้าพวกไร้ประโยชน์!”

เฮียเก้าที่นั่งอยู่ในมุมวีไอพีเห็นคนของตัวเองถูกล้มเร็วขนาดนี้ ก็พลันสบถด่าอย่างโมโหทันที

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง