ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 122

“ไม่ให้เงินก็ไม่เป็นไร แต่ต่อไปนายจะต้องเรียกฉันว่าคุณปู่” เจียงเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเบาๆ

"นายนี่มัน……"

หยวนห้าวชี้ไปที่เจียงเฉิงอย่างโกรธเคือง เขาไม่เคยรู้สึกอัดอั้นเท่านี้มาก่อน

“ฉันทำไมเหรอ? เมื่อสักครู่คณบดีเสิ่นและหัวหน้าหลูเป็นพยานอยู่นะ หรือว่าต้องการให้ฉันตามพวกเขามาเพื่อพิสูจน์?”

เจียงเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้มเบา ๆ

“มึงแม่ง ลูกเขยไม่เอาไหน ดันรักษาคนไข้ได้โดยบังเอิญ มันมีอะไรน่าภูมิใจเหรอ? นายมันไม่แมนเลย!” หยวนห้าวเยาะเย้ยเจียงเฉิง

“ฟังจากที่พูดแล้วเนี่ย นายจะไม่จ่ายเงิน และจะไม่เรียกฉันว่าคุณปู่ใช่มั้ย?” เจียงเฉิงถามพร้อมกับเยาะเย้ย

“เรียกปู่แม่มึงดิ พ่อฉันรองผู้อำนวยการ นายจะทำอะไรกับฉันได้?”

เดิมทีหยวนห้าวคิดว่าแม้ว่าเจียงเฉิงจะรักษาโรคของเคนให้หาย แต่ธุรกิจระหว่างพวกเขาจะสำเร็จ นี่คืองานค้าขายหลายร้อยล้าน ถ้าจะชดใช้เจียงเฉิงสักสิบล้านมันก็คงไม่เท่าไหร่

แต่ตอนนี้หยวนห้าวเห็นว่างานนี้ล่มแล้ว ถ้าเขาต้องจ่ายอีก 10 ล้าน เขาจะสูญเสียอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจเจียงเฉิง และจะเดินจากไป เพราะคงไม่มีเรื่องอะไรอยู่แล้ว

แต่เมื่อหยวนห้าว เดินผ่านเจียงเฉิง เจียงเฉิงคว้าแขนหยวนห้าวเอาไว้ จากนั้นก็บิด แล้วกดตัวหยวนห้าวเอาไว้ได้

“ในเมื่อนายไม่อยากจะเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งจากสองอย่างที่กล่าวมา ฉันทำได้แค่เลือกทางอื่นให้ นายแล้วล่ะ หักแขนทิ้งซะ ดีไหม?” เจียงเฉิงกล่าวอย่างเย็นชา

"ปล่อยฉัน!"

หยวนห้าวขยับตัวด้วยความโกรธ แต่เมื่ออยู่ในมือของเจียงเฉิงแล้ว มันไม่มีประโยชน์เลย ขณะที่เจียงเฉิงเตรียมหักแขนของหยวนห้าว จู่ๆ ก็มีเสียงที่สง่างามของชายคนหนึ่งดังขึ้น

“ใครใจกล้าเช่นนี้ กล้าที่จะมาหักแขนของลูกชายฉัน”

เจียงเฉิงหันไปมองและเห็นชายวัยกลางคนในชุดสูททางการ เขามีทรงผมมันเงา มาพร้อมกับให้เลขาแล้วเดินเฉันมาทางตน

“พ่อ พ่อมาแล้วเหรอ ดูเขาสิ!” หยวนห้าวดูเหมือนจะเห็นผู้ช่วยชีวิต

ชายวัยกลางคนที่เข้ามาคือพ่อของหยวนห้าว หยวนเทียนกัง เขาเป็นรองผู้อำนวยการสำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา แน่นอนว่าต้องสง่าและมีความน่าเกรงขามโดยธรรมชาติ

“รองผู้อำนวยการหยวน คุณอยู่ที่นี่เหรอ ยินดีต้อนรับครับ” หัวหน้าหลูรีบไปทักทายเขา และเสิ่นปิงก็ออกมาจากโรงพยาบาลเช่นกัน

“หัวหน้าหลู หมอของคุณเนี่ย ใจกล้าดีนะ ที่กล้าทำแบบนี้กับลูกชายฉัน?” หยวนเทียนกังมองเจียงเฉิงอย่างเย็นชา

เจียงเฉิงไม่รู้สึกเกรงกลัว เขามองจ้องไปที่ดวงตาของหยวนเทียนกัง