ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 154

เมื่อได้ยินคำพูดเซียวเย่หรัน เจียงเฉิงตงิดใจเล็กน้อย นี่เธอกำลังจะบอกอะไรกับตนรึเปล่า?

“อย่ากังวลไปเลย ผมจะคืนถุงน่องที่ติดคุณไว้อย่างแน่นอน” เจียงเฉิงตอบอย่างจริงจัง

“ฉันแค่ล้อเล่นเอง ตอนนั้นคุณทำไปก็เพื่อปกป้องฉัน ไม่ให้ฉันเกิดอันตรายอีกไม่ใช่เหรอ” เซียวเย่หรันกล่าวด้วยรอยยิ้ม

พนักงานขายเร่งนำสร้อยจี้รูปหัวใจมาให้สวี่ฉิง เธอดูดีและสง่าขึ้นอย่างมาก

เจียงเฉิงขอบคุณเซียวเย่หรันอีกครั้ง จากนั้นก็ออกจากร้านขายเครื่องประดับกับสวี่ฉิวไป

“สวยจัง” เจียงเฉิงมองดูสร้อยคอที่อยู่ตรงหน้าอกของสวี่ฉิง จี้สีเงินห้อยอยู่ตรงร่องอกของสวี่ฉิงพอดี ซึ่งยิ่งทำให้มันดูสะดุดตากว่าเดิม

“จริงเหรอ? สร้อยสวยเหรอ? หรือว่าอย่างอื่นสวย?” สวี่ฉิงมองไปที่เจียงเฉิงด้วยสีหน้าที่เหมือนจะยิ้ม

เจียงเฉิงเข้าใจในทันทีว่าสวี่ฉิงหมายถึงอะไร เห็นได้ชัดว่าเธอบอกว่าตนมองดูหน้าอกของสวี่ฉิง

“สวยหมดเลย สวยทุกอย่าง!” เจียงเฉิงจับจมูกของตัวเอง เขายิ้มและพูด

“ลามก!”

สวี่ฉิงมองบนใส่เจียงเฉิง จากนั้นก็ควงแขนเจียงเฉิง

เจียงเฉิงไม่เคยให้ของขวัญใดๆ กับตัวเองเลย ตั้งแต่แต่งงานจนถึงตอนนี้ สวี่ฉิงดีใจอย่างมากที่วันนี้ได้รับของขวัญล้ำค่าแบบนี้ เธอรู้สึกว่าระยะทางของเธอและเจียงเฉิง เข้าใกล้กันอีกเล็กน้อยแล้ว

ณ สโมสรเขาชิงเฉิน ติงหวู่ตี๋ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“พี่อู๋ตี้ คนที่ชื่อจี้เจ๋อโทรมาอีกแล้ว” ผู้หญิงที่สวมชุดนอนสุดเซ็กซี่ถือโทรศัพท์เอาไว้และบอกกับติงหวู่ตี๋ที่อยู่ข้างๆ

“ไอ้คนนี้มันไม่จบไม่สิ้นสักทีนะ” ติงหวู่ตี๋รู้สึกหงุดหงิดมา จี้เจ๋อโทรมาทุกวัน

ตั้งแต่ที่ติงหวู่ตี๋รู้ภูมิหลังของเจียงเฉิงแล้ว เขาก็ไม่ค่อยติดต่อกับจี้เจ๋อเท่าไหร่แล้ว ไม่ค่อยรับโทรศัพท์เขาเท่าไหร่ด้วยซ้ำ แต่จี้เจ๋อกลับโทรกาเขาไม่หยุด

แต่ติงหวู่ตี๋เองก็รู้ว่าจี้เจ๋อพึ่งพาครอบครัวหนึ่งของตระกูลฮั่วในเจียงหนาน และเขาไม่ควรทำเขาขุ่นเคือง สายที่ควรรับจึงต้องรับ

เมื่อคิดอยู่ ติงหวู่ตี๋รับโทรศัพท์มาจากสาวเซ็กซี่ที่อยู่ข้างๆ แล้วรับสาย

“ติงหวู่ตี๋ ทำไมเพิ่งรับสายฉัน ช่วยนี้นายยุ่งอะไรอยู่?”เสียงที่ไม่พอใจอย่างมากของจี้เจ๋อดังมาจากทางโทรศัพท์

“คุณชายจี้ ทำไมถึงโกรธขนาดนี้ ฉันก็มีงานของฉันเอง อาจจะเผลอไม่ได้รับสายไปบ้าง” ติงหวู่ตี๋พูดด้วยรอยยิ้ม

“เรื่องนี้ค่อยว่ากัน เรื่องที่ฉันขอให้ทำเป็นยังไงบ้าง”

"คือว่า...ฉันเจอปัญหานิดหน่อย” ติงหวู่ตี๋ กล่าวอย่างเขินอาย

“ปัญหา? ฝีมือของผึ้งนักฆ่าแย่ขนาดที่ว่าแค่ผู้หญิงคนเดียวก็จัดการไม่ได้เหรอ?” จี้เจ๋อรู้สึกไม่พอใจทันที

“คุณชายจี้ คุณเองก็รู้ว่าผึ้งนักฆ่าถูกตามหาตัวมาตลอด แน่นอนว่ามันจะเป็นปัญหาขัดขวาง” แม้ว่าติงหวู่ตี๋จะตู่ต้านเขามาก แต่เขาก็แสร้งพูดด้วยความสุภาพ

จี้เจ๋อเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เอาละ เรื่องผู้หญิงคนนี้เอาไว้ก่อน ตอนนี้นายฆ่าเจียงเฉิงให้ฉันก่อน”

เมื่อติงหวู่ตี๋ ได้ยินสิ่งนี้ เขาพูดไม่ออกอยู่พักหนึ่ง บัดซบ ก็เพราะภารกิจของเจียงเฉิงที่ไปจับสวี่ฉิง ภารกิจมันถึงล้มเหลวไงล่ะ

“มันอาจจะยากนิดหน่อย ช่วงนี้มีคนคอยจับจ้องเยอะ ลงมือลำบาก”

"นาย……"

“แค่นี้นะ คุณชายจี้ ผมมีธุระต่อ ไว้เจอกัน” ติงหวู่ตี๋วางสายลงทันที

“บัดซบ จะให้กูหาเรื่อยไปตายเหรอ? ฝันไปเถอะ” ติงหวู่ตี๋ทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างๆ เจียงเฉิงคนเดียวก็สามารถทำให้ผึ้งนักฆ่าพิการได้ มีตระกูลใหญ่ๆประจบเจียงเฉิงอีกมากมาย เขาไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ กูไม่โง่นะ

ณ บ้านของจี้เจ๋อ

“คุณชายฮั่ว เขาวางสายฉัน” จี้เจ๋อพูดอย่างโกรธเคืองกับฮั่วเซาฟงที่อยู่ข้างๆ เขา

“สุดแต่แล้ว เขาเกิดมาจากชนชั้นต่ำ เขาไม่มีวิสัยทัศน์เลย” ฮั่วเซาฟงหายใจเข้าอย่างเย็นชา

“แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไป” จี้เจ๋อพูดอย่างโกรธเคือง

ฮั่วเซาฟงลุกขึ้นและพูดว่า "ไม่เป็นไร ฉันยังมีคนอยู่ในมืออีก ถ้าจะจัดการคนแบบนั้น มันไม่ยากเลย”

“แน่นอนอยู่แล้ว ตระกูลฮั่วมีอาชีพการงานที่ใหญ่โต” จี้เจ๋อพูดประจบ

“แต่ว่า ภาพของงานเลี้ยงในวันนั้น ผู้คนมากมายยืนเคียงข้างเจียงเฉิง หรือว่าขามีภูมิหลังที่ลึกซึ้งจริงๆ?” จี้เจ๋อพูดอย่างไม่แน่ใจเล็กน้อย

ฮั่วเซาฟงโบกมือทันทีและกล่าวว่า “เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน ฉันถามครอบครัวของฉันแล้ว ไม่มีใครที่มีนามสกุลเจียง และถึงแม้ว่าจะมีบุคคลลึกลับที่มีนามสกุลเจียง เราจัดการทิ้งอย่างลับๆ ก็ไม่มีใครรู้ว่ามันเกี่ยวข้องกับเราหรอก”

“ครับๆ คุณชายฮั่วพูดถูก แต่ผู้หญิงที่ชื่อสวี่ฉิง ต้องเหลือไว้ให้ฉันนะ”จี้เจ๋อมองที่ฮั่วเซาฟงและพูด

เมื่อฮั่วเซาฟงได้ยินคำพูดนั้น ก็หัวเราะทันทีและพูดว่า "ฮ่าฮ่าฮ่า คุณชายจี้ ดูเหมือนว่าเราสองคนจะมีความชอบเดียวกันนะ”

จี้เจ๋อประหลาดใจและถามว่า “ ยังไง?”

“นายต้องการกำจัดเจียงเฉิง และเอาภรรยาของเขาไป ส่วนฉันต้องการฮั่วหลิงหลง” ฮั่วเซาฟงกล่าวเบา ๆ

“แต่พี่หลิงหลง เป็น......” จี้เจ๋อพูด

“นายจะไปเข้าใจอะไร ความรู้สึกต้องห้ามแบบนี้น่าตื่นเต้นที่สุด” ฮั่วเซาฟงหัวเราะอย่างชั่วร้ายทันที

ในความเป็นจริงฮั่วเซาฟง รู้ว่าเขาไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับฮั่วหลิงหลง แต่อย่างน้อยเมื่อก่อนพวกเขาเป็นความสัมพันธ์พี่น้อง จุดประสงค์ที่เขามา ไม่ใช่แค่เพื่อทำให้ฮั่วหลิงหลงอับอาย แต่เพื่ออยากได้เธอด้วย

“แสดงว่า คุณชายฮั่วมีแผนแล้ว?” จี้เจ๋อถาม

“แน่นอน ฉันหาคนที่เหมาะสมได้แล้ว” แสงที่เย็นชาวาบเข้ามาในดวงตาของฮั่วเซาฟง ตราบใดที่เป็นผู้หญิงที่เขาต้องการ ก็ไม่มีใครหยุดเขาได้

เจียงเฉิงเดินชอปปิ้งกับสวี่ฉิงไปทั้งวัน ในที่สุดก็กลับถึงบ้าน

“เธอสองคนกลับมาแล้วเหรอ” สวี่จื้อจุนกล่าวอย่างมีความสุขเมื่อเห็นว่าเจียงเฉิงและสวี่ฉิงซื้อของมามากมาย

“ค่ะ พ่อยังไม่นอนหรอคะก็พ่อคุณยังไม่นอนเหรอ” สวี่ฉิงถามขณะที่วางของลง

“ยังไม่นอน รอแกสองคนอยู่” สวี่จื้อจุนมองเจียงเฉิงด้วยความเอ็นดู เขาไม่ทำให้ตนผิดหวังจริงๆ อีกไม่นานเขาคงได้ลูกสาวตนไปแล้วล่ะ

เมื่อเห็นท่าทางของพ่อตัวเองแล้ว สวี่ฉิงเองก็ทำอะไรไม่ได้ จึงบอกว่า "หนูกลับห้องก่อนนะคะ พ่อสองคนคุยกันได้เลย”

“ไม่ ไม่ แกสองคนกลับห้องไปเถอะ ฉันจะนอนแล้ว” สวี่จื้อจุนพูดอย่างรวดเร็ว แล้วปิดทีวีและกลับไปที่ห้องนอนของเขา

"เหนื่อยมาก!"

สวี่ฉิงกลับไปที่ห้องของเธอและนอนลงบนเตียง เธอไม่ได้ซื้อของแบบนี้มานานแล้ว ดูเหมือนว่าทำงานที่โรงพยาบาลก็ไม่เหนือยเท่านี้

“เปลี่ยนชุดนอน ไปอาบน้ำนอนเถอะ” เจียงเฉิงกล่าวหลังจากเปลี่ยนชุดนอน เขามองไปที่ สวี่ฉิงและพูด

“ไม่อยากขยับ” สวี่ฉิงพูดเบาๆ

“อ่อ!"

เจียงเฉิงตอบรับ แล้วนั่งข้างสวี่ฉิง เอื้อมมือและปลดกระดุมหน้าอกของสวี่ฉิง เผยให้เห็นหน้าอกที่ขาวที่ห่อหุ้มด้วยบราลูกไม้สีดำ