ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 153

"ขโมย?"

หญิงสาวเดินลงมาแล้วถามพร้อมขมวดคิ้ว

“ฉันนี่แหละขโมยที่เขาว่า” เจียงเฉิงกล่าวทันทีเมื่อเขาเห็นผู้หญิงที่เดินลงมา

“คุณเจียง” เซียวเย่หรันเห็นเจียงเฉิงแล้วจึงก้าวเข้าไปอย่างรวดเร็วและถาม

“คุณเซียว เจอกันอีกแล้วนะ ไม่คิดว่าคุณจะมีร้านเครื่องประดับเพชรพลอยด้วย” เจียงเฉิงกล่าว

เซียวเย่หรันเป็นตัวแทนฝ่ายจีนของแบรนด์จิวองชี่ก็จริง แต่งานของเธอไม่ค่อยยุ่งเท่าไหร่ ด้วยความบังเอิญ เธอได้แหวนเพชรกาแล็กซี่มา และด้วยความที่เธอหลงใหลในความงามของเพชรนี้ จึงได้เปิดร้านเครื่องประดับนี้ขึ้นมา

“แค่เปิดไว้เล่นๆเท่านั้นเอง” เซียวเย่หรันพูดด้วยรอยยิ้ม “ นี่คือภรรยาของคุณใช่ไหม เธอดูดีมากจริงๆ!”

เซียวเย่หรันมองไปที่สวี่ฉิงและพูด

ผู้จัดการร้านตกตะลึงเมื่อเห็นเจียงและเซียวเย่หรัน คุยกันอย่างคนรู้จักกันดี

“บอ.....บอสครับ เขาอาจจะเป็นโจรที่ขโมยแหวนเพชรของบอสไป?” ผู้จัดการร้านก้าวไปข้างหน้าและพูดกับเซียวเย่หรัน

“ขโมยอะไรกัน? ฉันให้แหวนเพชรนั้นแก่เขาเอง” เซียวเย่หรันมองผู้จัดการร้านอย่างเย็นชาและพูด

“แต่… แต่ตอนที่คุณกลับมา คุณบอกผมว่าคุณทำแหวนเพชรหาย” ผู้จัดการร้านมึนงงเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เขาเห็นเซียวเย่หรัน รีบกลับมา เขาเห็นว่าแหวนเพชรในมือของเธอหายไป เขาจึงถาม และเซียวเย่หรันบอกว่าแหวนหายไปแล้ว

เมื่อเซียวเย่หรันได้ยินสิ่งนี้ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย จริง ๆ แล้วเหตุผลที่เธอกลับมาอย่างเร่งรีบ ก็เพราะถุงน่องของเธอถูกเจียงเฉิงฉีกจนขาด เธอรีบกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้า

เพราะเธอไม่ใส่ถุงน่องอยู่ ก็เลยอายและร้อนรนนิดหน่อย เมื่อถูกถามว่าแหวนในมือหายไปไหน เธอจึงพูดไปพลางๆว่าหายไปแล้ว แต่ใครจะคิดว่ามันจะบังเอิญขนาดนี้ ที่เจียงเฉิงมาที่ร้านของตนพร้อมเพชรนั้นอีกครั้ง

“ใช่ ฉันบอกว่ามันหาย แต่ไม่ได้บอกว่าโดนขโมยไป นายเองที่ใจแคบเกินไป เห็นว่าเขาใส่เสื้อธรรมดา ก็คิดว่าอีกฝ่ายเป็นขโมย ที่ร้านของฉันไม่ต้องการคนที่ดูถูกคนแบบนายมาเป็นผู้จัดการ ไปรับเงินเดือนที่ฝ่ายการเงินเถอะ” เซียวเย่หรันพูดอย่างเย็นชา

“อย่าครับบอส ผมผิดไปแล้ว ผมจะไม่ทำอีก ผมยังมีพ่อแม่มีลูกที่ต้องดูแล ผมเสียงานนี้ไปไม่ได้ครับ” ผู้จัดการร้านรู้สึกเสียใจในทันที เขารีบอ้อนวอนขอความเมตตา

“รปภ. ไล่มันออกไป!”

เซียวเย่หรันเกลียดคนประเภทที่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอกมากที่สุด เธอเร่งพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

จากนั้นรปภ.รีบเข้ามา และพาผู้จัดการร้านออกไปทันที

“สองท่านนี้คือ?”

เซียวเย่หรันเห็น ชุยยี่และตู้ปิงจึงถามทันที

“สวัสดี เถ้าแก่เซียว ฉันเป็นเพื่อนสนิทของสวี่ฉิงและนี่คือสามีของฉัน” ชุยยี่กล่าวอย่างรวดเร็วและมองที่เซียวเย่หรันอย่างประจบสอพลอ

“ที่แม้ก็เป็นเพื่อนสนิทของภรรยาคุณเจียงนี่เอง ดูท่าทีของพวกคุณแล้ว เหมือนว่ามาดูแหวนเพชรที่ร้านฉันใช่ไหม เอาอย่างนี้แล้วกัน ไม่ว่าเป็นแหวนรุ่นไหน ถ้าพวกคุณชอบ ก็รับส่วนลดไปทันที 50%” เซียวเย่หรันกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"50%?"

ตู้ปิงรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง คราวนี้เขาประหยัดเงินได้ 100,000 หยว

“ขอบคุณค่ะเถ้าแก่เซียว” ชุยยี่รีบพูดกับเซียวเย่หรันด้วยรอยยิ้ม

ชุยยี่ มองไปที่สวี่ฉิงอย่างเขินอายเล็กน้อย เธอกอดแขนของสวี่ฉิงอย่างสนิทสนมและพูดว่า "ฉิงฉิง สามีของเธอเก่งจัง ฉันว่าแล้วว่าเธอเลือกไม่ผิดแน่ๆ”

เมื่อสวี่ฉิงได้ยินคำพูดของชุยยี่ เธอเอาแขนของชุยยี่ ออกแล้วพูดว่า "ฉันขอโทษนะ เราคงไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้น”

“ฉิงฉิง...เราเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอ....แก”

“ถ้าเธอเป็นเพื่อนสนิทฉันจริงๆ คงไม่พูดแบบนั้นกับสามีของฉันหรอก” สวี่ฉิงพูดอย่างเย็ชา

“คุณเซียว คุณไม่จำเป็นต้องให้ส่วนลดใดๆ กับพวกเขาเลย เพราะจริงๆ แล้วฉันเองก็ไม่ค่อยชอบพวกเขาเท่าไหร่” สวี่ฉิงก้าวไปข้างหน้าและมองที่เซียวเย่หรันจากนั้นก็พูด

เซียวเย่หรันเข้าใจทันที เธอมองไปที่ชุยยี่ อย่างเย็นชาและพูดว่า "ฉันขอโทษคุณทั้งสองคนด้วยนะคะ ต่อไปนี้คุณทั้งสองจะถูกขึ้นบัญชีดำในร้านของเรา และไม่ว่าผลิตภัณฑ์ใด ๆ เราจะไม่ขายให้กับคุณสองคน"

“อย่านะ” ชุยยี่รีบพูดกับสวี่ฉิงด้วยใบหน้าเศร้า

ชุยยี่รู้ดีว่า ร้านนี้เป็นร้านผูกขาดในหลูหยาง หากอยากซื้อเครื่องประดับที่คุณภาพดี ก็คงต้องเป็นร้านนี้ หากถูกขึ้นบัญชีดำ ก็จะไม่สามารถซื้อเครื่องประดับดีๆ ได้เลย

“คุณต้องการให้ฉันเชิญเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไล่พวกคุณออกไปด้วยหรือไม่?” เซียวเย่หรันกล่าวอย่างเย็นชา

"นี่มัน……"

ชุยยี่ รู้สึกเสียใจทันทีและมองไปที่เจียงเฉิงและสวี่ฉิงด้วยน้ำตา

“ไปเถอะ อย่าขายหน้าคนอื่นอีกเลย” ตู้ปิงดึงชุยยี่ไปเช่นกัน และทั้งสองก็เดินออกจากร้าน

“มันเป็นความผิดของคุณเอง คุณจะไปรังแกเจียงเฉิงทำไม? ตอนแรกประหยัดเงินไปได้ตั้งเยอะ และยังได้รู้จักกับเจ้าของร้านเครื่องประดับอีก แล้วตอนนี้ต้องทำยังไงล่ะ” ชุยยี่พูดด้วยน้ำเสียงโทษตู้ปิง

“คุณจะโทษฉันได้ยังไง คุณเป็นคนเริ่มก่อน” ตู้ปิง โต้กลับเช่นกัน

“อีกเรื่องหนึ่ง คุณเซียว ที่ร้านของคุณตอนนี้ไม่มีผู้จัดการใช่ไหม?” เจียงเฉิงถาม

“ใช่ ทำไมเหรอ? คุณเจียงมีใครมาแนะนำให้รึเปล่า? เซียวเย่หรันถามด้วยรอยยิ้ม

“ฉันคิดว่าพนักงานคนนี้เหมาะสมดีนะ” เจียงเฉิงชี้ไปที่พนักงานขายและพูด ถ้าไม่ใช่เพราะพนักงานขายคนนั้น เขาเองก็คงไม่รู้ว่าแหวนเพชรนี้จะแพงขนาดนี้

“ไม่มีปัญหา ในเมื่อคุณเจียงแนะนำมา ฉันไว้ใจมาก” เซียวเย่หรัน พูดขณะมองดูหนักงานขายคนนั้น และบอกว่า “ต่อไปนี้เธอเป็นผู้จัดการของร้านนี้แล้วนะ

"ขอบคุณเถ้าแก่เซียว ขอบคุณคุณเจียง" พนักงานขายมองไปที่เจียงเฉิง

“ไม่เป็นไร แค่ทำงานให้ดีก็พอ” เหตุผลที่เจียงเฉิงแนะนำเธอไป เพราะเธอไม่ได้ตัดสินผู้คนจากรูปร่างหน้าตาภายนอก ถึงโดนดูถูกรังแก แต่เธอก็ยังคงบริการดีมาก ถือว่าเป็นพนักงานที่ผ่านเกณฑ์

พนักงานขายยิ้มและสวมแหวนเพชรในมือของสวี่ฉิง

สวี่ฉิงรู้สึกประทับใจเช่นกันเมื่อเธอเห็นแหวนเพชรที่สวยงามบนมือของตัวเอง

“คุณเจียง แหวนเพชรนี้ดูดีอย่างมากเมื่ออยู่ในมือของภรรยาคุณ” เซียวเย่หรันมองไปที่เจียงเฉิงและยิ้ม

“ใช่ ฉันคิดว่ามันเข้ากันได้ดีอย่างมาก” เจียงเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

สวี่ฉิงรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้ยินคำชมของเจียงเฉิง

“ในเมื่อคุณมีแหวนเพชร เรามาจับคู่กับสร้อยคอกันเถอะ” เซียวเย่หรันพูด

“คุณผู้หญิงเจียง เชิญทางนี้ได้เลยค่ะ ฉันช่วยคุณเลือกสร้อยมาประดับเข้าด้วยกัน” พนักงานขายพูดกับสวี่ฉิงด้วยตัวเองทันที

สวี่ฉิงมองไปที่เจียงเฉิง เจียงเฉิงบอกว่า “ไปเถอะถือว่าเป็นของขวัญที่ฉันชดใช้ให้คุณ”

จากนั้นสวี่ฉิงก็เดินตามพนักงานขายไป

“ขอบคุณนะ คุณเซียว ตอนแรกผมไม่รู้ว่าแหวนเพชรนี้มีค่ามากขนาดนี้” เจียงเฉิงกล่าวกับเซียวเย่หรัน

“ไม่เป็นไร คุณเคนมีบุญคุณต่อฉัน เขาขอให้ฉันเลือกของขวัญล้ำค่าพอที่จะมอบให้คุณ ฉันคิดไปคิดมา ก็คงมีแหวนเพชรนี้แล้วล่ะที่สามารถใช้ได้ ภรรยาของคุณไม่รังเกลียดก็พอมากแล้ว เซียวเย่หรัน มองไปที่สวี่ฉิงและกล่าว ในใจของเธอรู้สึกแปลกๆ

“นอกจากนี้ จำไว้ว่า คุณติดถุงน่องฉันอยู่1คู่” เซียวเย่หรันมองไปที่เจียงเฉิงและยิ้มเบาๆ