ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 152

เมื่อเห็นเพชรข้างใน สวี่ฉิงก็ตกตะลึง เธอไม่เคยเห็นเพชรขนาดใหญ่ที่ประณีตเช่นนี้มาก่อน

“ฉิงฉิง ข้างในนั้นมีอะไรเหรอ?”

ชุยยี่ก็เข้ามาใกล้ด้วยความสงสัย

“แหวนที่ซื้อจากตลาดข้างทางราคาไม่กี่ร้อยใช่ไหม?” ตู้ปิงเดินเข้าไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

เมื่อพวกเขาเห็นแหวนเพชรที่อยู่ในกล่องบรอนซ์อันละเอียดอ่อนนี้ ทั้งชุยยี่ และตู้ปิง ต่างก็ตกตะลึงอย่างมาก

เพชรนี้ใหญ่กว่าเพชรของชุยยี่อย่างน้อยสามเท่า และระดับความประณีตในการขัดเกลานั้นคนละระดับกันด้วยซ้ำ

“นี่ของปลอมรึเปล่า? มีเพชรเม็ดโตขนาดนี้ที่ไหน?”

ชุยยี่รู้สึกอิจฉาในใจ เธอรีบตะโกน

“ต้องเป็นของปลอมแน่ๆ เราไปดูมาหลายร้านเครื่องประดับแล้ว ไม่เคยเจอเพชรเม็ดใหญ่ขนาดนี้มาด่อน แต่อย่าว่าไป เดี๋ยวนี้ของปลอมงานประณีตมากขึ้นนะ” ตู้ปิงเยาะเย้ยเจียงเฉิงทันที

สวี่ฉิงหยิบแหวนเพชรนั้นขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ที่จริง ไม่ว่าเพชรนี้จะเป็นของปลอมหรือของแท้ แต่ถ้าเจียงเฉิงเป็นคนมอบให้ เธอก็ชอบมันมาก

“คนสวย ดิฉันขอดูเพชรเม็ดนี้ให้คุณหน่อยได้ไหมคะ”

พนักงานขายที่อยู่ๆข้างก้าวไปข้างหน้าและพูดกับสวี่ฉิง

“ได้ค่ะ” สวี่ฉิงพูดแล้วยื่นแหวนเพชรให้พนักงานขาย

"ขอบคุณค่ะ!"

พนักงานขายรับแหวนเพชรนี้มาอย่างระมัดระวัง และตรวจอย่างระมัดระวังภายใต้แว่นขยาย ก่อนหน้านี้ เธอรู้สึกว่าแหวนเพชรนี้ไม่ธรรมดา แต่หลังจากดูอย่างละเอียดแล้ว เธอตะลึงอย่างมาก

“ก็แค่ของปลอม จะดูอะไรกันนักหนา?” ชุยยี่มองบนใส่พนักงานขาย

“นี่… นี่คือแหวนเพชรกาแล็กซี่ในตำนาน” พนักงานขายพูดด้วยสีหน้าตะลึง

“แหวนเพชรกาแล็กซี่?”

สวี่ฉิงถามด้วยความสงสัย

“คุณผู้หญิงคะ คุณน่าจะรู้เรื่องเพชรดวงดาวแห่งความหวังใช่ไหมคะ” พนักงานขายพูดกับสวี่ฉิงด้วยความตื่นเต้น

“เพชรดวงดาวแห่งความหวัง?” เจียงเฉิงตะลึง ก่อนหน้านี้เขาช่วยฮั่วหลิงหลงแย่งเพชรดวงดาวแห่งความหวังนี้กลับคืนจากตระกูลฮั่วนี่แหละ

“ฉันเคยได้ยิน ดูเหมือนว่าจะเป็นเพชรที่มีชื่อเสียงมากในราชวงศ์ของยุโรป”สวี่ฉิง กล่าวเบา ๆ

“ใช่ค่ะ เพชรดวงดาวแห่งความหวังเป็นเพชรทรงโปรดของกษัตริย์หลุยส์ที่สิบสี่แห่งยุโรปในศตวรรษที่17 พระองศ์ทรงสั่งให้ช่างอัญมณีของราชวงศ์ตัดเพชรให้เป็นรูปร่าง 67.125 กะรัตแล้วฝังในมงกุฎ แต่หลังจากนั้นมงกุฎก็ได้หายไปในสงคราม แต่ช่างได้เก็บชิ้นส่วนของเพชรที่ตัดออกมาเอาไว้ เศษสองชิ้นที่ใหญ่ที่สุดในนั้น เขาได้ทำออกมากเป็นแหวนเพชรสองวงที่มีเพียงสองเดียวในโลกเท่านั้น และนี่เป็นหนึ่งในนั้น คือแหวนเพชรกาแล็กซี่” พนักงานขายพูดอย่างจริงจัง

"แหวนเพชรสองวงนี้เป็นสมบัติล้ำค่า ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของความมุ่งมั่นอย่างแน่วแน่ต่อความรักและความภักดีอย่างแท้จริง" พนักงานขายมองไปที่สวี่ฉิงด้วยความอิจฉาและกล่าวว่า "สามีของคุณสมอบแหวนนี้แก่คุณ ซึ่งแสดงถึงความรักที่เขามีต่อคุณช่างลึกซึ้งเพียงใด"

สวี่ฉิงตกตะลึงกับคำพูดของพนักงานขาย เธอเร่งและหันไปมองเจียงเฉิงอย่างรวดเร็ว

“พูดซะเหมือนจริงเลย ตอนนั้นแก้อยู่ในเหตุการณ์เหรอ?” ชุยยี่อิจฉามากจนเธอเยาะเย้ยพนักงานขาย

เมื่อเผชิญกับการเยาะเย้ยของชุยยี่ พนักงานขายไม่ได้โกรธ แต่กล่าวว่า "เหตุผลที่ฉันรู้เรื่องนี้ก็เพราะผู้ก่อตั้งร้านของเราก็มีแหวนเพชรแบบนี้เช่นกัน ดังนั้นพนักงานใหม่ของที่นี่จะต้องเรียนรู้ ประวัติศาสตร์นี้"

ตอนนี้ ชุยยี่ก็ยิ่งอิจฉา เธอรีบกอดแขนของตู้ปิงและตะโกนว่า "ที่รัก ฉันจะเอาอันนี้เหมือนกัน”

ตู้ปิงรู้สึกหมดหนทางเมื่อได้ยินคำพูดนี้ นี่เป็นแหวนเพชรที่มีเพียง 2 วงในโลก เขาจะมีเงินซื้อไดไง

“เจียงเฉิง คนจนอย่างนายซื้อแหวนเพชรราคาแพงขนาดนี้ได้ยังไง?” ตู้ปิงนึกถึงอะไรบางอย่าง เขามองไปที่เจียงเฉิงและตะโกน

เมื่อ ชุยยี่ ได้ยินแบบนี้ เธอตื่นขึ้นมาทันที มองไปที่เจียงเฉิง และตะโกนว่า "ใช่ แหวนเพชรกาแล็กซี่มีเพียงสองวงในโลก นายจะมีเงินซื้อได้ยังไง?”

ชายวัยกลางคนที่อยู่ไม่ไกลคือผู้จัดการของร้านลิ่วกุ้ยหยวน เมื่อได้ยินการกล่าวถึงแหวนเพชรกาแล็กซี่ เขาก็วางงานลงและวิ่งไปทันที

"คุณพูดว่าอะไรนะ แหวนเพชรกาแล็กซี่?"

ผู้จัดการร้านเข้ามาดูพนักงานขายและถาม

“ผู้จัดการร้านคะ ถูกต้องไม่มีผืด คุณผู้ชายท่านนี้มอบแหวนเพชรกาแล็กซี่ให้คุณผู้หญิงคนสวยคนนี้” พนักงานขายกล่าวพลางมองชายวัยกลางคน

“เป็นไปไม่ได้ แหวนเพชรกาแล็กซี่มีเพียงสองวง วงหนึ่งอยู่ต่างประเทศ และอีกวงหนึ่งบอสของเราเผลอทำหายไป แล้วจะมีคนอื่นมีแหวนนี้ได้ยังไง” ผู้จัดการร้านหยิบแหวนเพชรจากมือของพนักงานขายมาและพูด

เมื่อมองแบบนี้แล้ว ผู้จัดการร้านก็พบว่ามันคือแหวนเพชรกาแล็กซี่จริงๆ

“เอาล่ะ ไม่น่าแปลกใจที่เจ้านายบอกว่าเขาทำแหวนเพชรหายตอนที่เขา ที่แท้นายขโมยไปนี่เอง” ผู้จัดการร้านชี้ไปที่เจียงเฉิงทันทีและตะโกนอย่างโกรธเคือง

“หึหึ ฉันก็ว่าไอ้คนจนอย่างนาย จะซื้อแหวนล้ำค่าแบบนี้ได้ยังไง ที่แท้ก็ขโมยมานี่เอง”ชุยยี่มองเจียงเฉิงอย่างได้ใจและพูดเสียงดัง

“ใช่แล้ว สุดท้ายก็แค่คนชั้นต่ำ ทำเป็นแต่สิ่งสกปรก สวี่ฉิง สามีของเธอขายหน้ามาก” ตู้ปิงพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฉันไม่ได้ขโมยแหวนเพชรนี้มา แต่มีคนให้ฉันมา” เจียงเฉิงกล่าวเบา ๆ

ในเวลานี้ ผู้จัดการร้านยังกล่าวอีกว่า “เป็นไปไม่ได้ ผู้ก่อตั้งร้านของเราเริ่มทุกอย่างด้วยแหวนเพชรเม็ดนี้ และเป็นไปไม่ได้ที่ท่านจะมอบให้คนอื่น”

"มอบให้นาย? บุรุษพยาบาลเนี่ยนะ?" ชุยยี่พูดด้วยรอยยิ้ม "นายเช็กก้นให้เขาสะอาดจนเกินไป เขาเลยให้เป็นสิ่งตอบแทนเหรอ?”

“เจียงเฉิง นี่เป็นความผิดของนายนะ ไม่ว่ายังไง ก็ไม่ควรขโมยของของคนอื่นมา และอีกอย่างนี่เป็นสิ่งที่มีค่ามาก จะถูกตัดสินจำคุกนะ” ตู้ปิงพูดพร้อมกับเยาะเย้ย

"ชุยยี่ เธอสองคนทำเกินไปนะ" สวี่ฉิงมองไปที่ ชุยยี่และตู้ปิง ด้วยท่าทางที่เย็นชา

“ฉิงฉิง ฉันทำเพื่อตัวเธอเอง ผู้ชายแบบนี้ควรหย่าให้เร็วที่สุด เพื่อไม่ให้เขามาทำร้ายเธอ” ชุยยี่มองไปที่สวี่ฉิงและพูดอย่างจริงจัง

“ฉันขอพูดอีกรอบ ฉันไม่ได้ขโมยอะไรเลย เอาแหวนเพชรคืนมาให้ฉัน!” เจียงเฉิงมองที่ผู้จัดการร้านวัยกลางคนและพูดอย่างเย็นชา

“ปากแข็งเชียวนะ ไม่ดูสารรูปตัวเองหน่อยเลย บอสของเราอยู่ชั้นบน นายอย่าไปไหนแล้วกัน” ผู้จัดการร้านวัยกลางคนเห็นว่าเจียงเฉิงแต่งตัวธรรมดามาก และเขาก็ดูไม่เหมือนคนชนชั้นสูง เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้จักกับบอสของตน เขาจึงเร่งโทรหาบอส

“ไม่ต้องห่วง ฉันอยู่นี่แล้ว เขาหนีไม่พ้นหรอก” ตู้ปิงก้าวไปข้างหน้าทันทีและคว้าแขนของเจียงเฉิงเอาไว้ ขโมยของล้ำค่าเช่นนี้ไป คาดว่าคงจะจำคุกนาน ถึงเวลาเขาอาจจะมีโอกาสลงมือกับสวี่ฉิงก็ได้

"ไปให้พ้น!"

เจียงเฉิงสะบัดแขนตู้ปิงรู้สึกถึงพลังมหาศาลและเขาก็ล้มลงกับพื้น

“นายไปขโมยของมาแล้วยังลงมือทำร้ายคนอื่นอีก”

ตู้ปิงล้มลง เขารู้สึกอายมาก เร่งลุกขึ้นจะพุงเข้าหาเจียงเฉิง

“หยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงผู้หญิงดังมาจากชั้นบน

“บอสครับ โจรที่ขโมยแหวนเพชรของบอสไปจับตัวได้แล้วครับ” เมื่อเห็นว่าบอสของตนลงมา เขาก็เร่งเข้ามาอวยผลงานตัวเองทันที