ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 161

เจียงเฉิงเพิ่งจะพูดจบ เจียงหงเฟยกับสวีฟางพากันชะงักงัน แม้แต่เจียงหลายสีหน้าที่มองเจียงเฉิงยังเต็มไปด้วยความตื่นตะลึงเลย

เจียงเฉียงไม่อยากอดทนกับความเจ็บปวดทรมานแบบนี้แล้ว ครอบครัวของตัวเองอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่กลับไม่มีวิธีที่จะจำได้ ความรู้สึกแบบนี้คือเจ็บปวดทรมานที่สุดแล้ว

“คุณ……คุณพูดอะไรเหรอ?”

สวีฟางถามและมองเจียงเฉิงสีหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เจียงเฉิงคิดอยากจะพูดทั้งหมดออกมาให้ชัดเจน แต่ครอบครัวของตัวเองยากที่จะยอมรับได้ แต่เพียงแค่ตัวเองพูดเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นเมื่อก่อน เขาเชื่อว่าพ่อกับแม่ของตัวเองจะต้องเชื่ออย่างแน่นอน

“เฮ้ พวกแกทางฝั่งนั้น ทำอะไรกันเหรอ?”

เสียงมุทะลุดุดันของผู้ชายคนหนึ่งดังมา ชั่วประเดี๋ยวเดียวก็แทรกตัดบทคำพูดของเจียงเฉิง เงยหน้าขึ้นไปมองดูก็เห็นคนแต่งชุดรปภ.สามคนเดินจากด้านนอกเข้ามาด้านในลานบ้าน

“พวกคุณมีธุระอะไรเหรอครับ?”

เจียงหงเฟยรีบลุกขึ้นถามคนจำนวนหนึ่งที่มา

“ธุระอะไรเหรอ?”

คนที่เป็นหัวหน้ารปภ. ชื่อว่าจ้าวต้าเปียว ดึงขยับหมวกขึ้นลง และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาขึ้นว่า“ที่นี่เป็นเขตวิลล่าคุณภาพสูง ไม่อนุญาตให้ปิ้งย่างกลางแจ้ง หากเกิดเหตุเพลิงไหม้ พวกแกรับผิดชอบได้เหรอ?”

“น้องชาย ผมสอบถามแล้ว ที่นี่อนุญาตให้ปิ้งย่างได้ ทำไมถึงไม่ให้ซะแล้วล่ะ?”เจียงหงเฟยรีบพูดขึ้น

“บอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ รีบเก็บเตาอบกันซะ ค่าปรับห้าพัน”จ้าวต้าเปียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ห้า…..ห้าพันเลยเหรอ?”

เจียงหงเฟยลำบากใจรีบพูดว่า“พวกเราไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นหรอกครับ”

“ใครสนใจ เก็บตอนนี้เลย!”

จ้าวต้าเปียวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“น้องชาย ผมยังมีแขกอยู่ที่นี่……”

“ใครคือน้องชายแก จะไม่เก็บใช่ไหม?”

จ้าวต้าเปียวรีบส่งสายตาให้รปภ.คนหนึ่งที่อยู่ด้านข้าง รปภ.คนนั้นเลยใช้ขาข้างหนึ่งถีบโต๊ะอาหารพลิกคว่ำกระเด็นกระดอน

“ไอ๋หยา พวกคุณทำแบบนี้ได้ยังไง?”สวีฟางมองอาหารหล่นอยู่บนพื้นด้วยความเสียใจ

“ใครให้พวกแกไม่ทำตามกฎเกณฑ์ล่ะ รีบเอาเงินมา ไม่อย่างนั้นผลที่ตามมาก็รับผิดชอบกันด้วย”

เขาตรวจสอบมาแล้ว เจ้าของบ้านหลังนี้ก็เป็นผู้หญิง ส่วนคนแก่นี่ดูยังไงก็เป็นคนบ้านนอก ลูกผู้หญิงได้ถูกลูกคนร่ำรวยคนไหนเลี้ยงดูอยู่แน่นอน นานแล้วก็ไม่เห็นลูกคนรวยมา น่าจะถูกลูกคนรวยสลัดทิ้งไปแล้วล่ะ

เมื่อเป็นแบบนี้ จ้าวต้าเปียวเลยวางแผนจะมากลั่นแกล้งรังแก เอาเงินสักหน่อย

“พวกแกทำเกินไปแล้ว ฉันจะร้องเรียนพวกแก”เจียงหลายตะคอกใส่จ้าวต้าเปียวด้วยความไม่พอใจ

“ร้องเรียนเหรอ?อย่างนั้นเธอก็ต้องดูนะว่ามีประโยชน์ได้ผลไหม”จ้าวต้าเปียวสายตาโลภโลมเลียมองเรือนร่างของเจียงหลาย สีหน้าเต็มไปด้วยความดิบถ่อย พูดว่า“คนสวย บ้านหลังนั้นลูกคนรวยคนไหนมอบให้เธอใช่มั้ยล่ะ? เขาเล่นสนุกกับเธอเสร็จก็เบื่อแล้วใช่ไหม?อยากจะคิดพิจารณามาเล่นกับพี่บ้างไหมล่ะน้องสาว?”

“แก….. ไอ้สารเลว!”

เจียงหลายสบถด่าจ้าวต้าเปียว

“อีกะหรี่ มึงกล้าด่ากูเหรอ?”

จ้าวต้าเปียวดูถูกรังเกียจที่สุดคือพวกผู้หญิงที่ใช้เรือนร่างไต่เต้า เขายกมือขึ้นหมายจะเดินไปตบเจียงหลาย ฝ่ามือสะบัดหันไปทางใบหน้าของเจียงหลาย

ตอนเห็นฝ่ามือนั้นมีระยะห่างจากใบหน้าของเจียงหลายเพียงไม่กี่เซนติเมตร มือใหญ่ข้างหนึ่งได้คว้าหมับที่ข้อมือของจ้าวต้าเปียวไว้

“ขอโทษซะ!”

เจียงเฉิงเปล่งเสียงออกมาอย่างราบเรียบ

“ขอโทษแม่มึง…..”

เจียงเฉิงหรี่ตาลง จับมือของเขาหันสะบัดตบไปบนใบหน้าของเขา เสียงตบเพี๊ยะดังอยู่หลายครั้ง จนปากของจ้าวต้าเปียวบวมเป่ง

“แม่มึงไม่เคยสอนมึง ว่าปากเอามาใช้กินข้าว ไม่ใช่เอามาพูดพล่อยๆเหรอ?”เจียงเฉิงสะบัดมือทิ้งจ้าวต้าเปียวลงไป

“พี่เปียว พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?”