ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 162

เจียงหลายอาบน้ำพร้อมกับร้องฮัมเพลงเบาๆ ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเธอดังขึ้น

“ฮัลโหล?”

เจียงหลายรีบใช้ผ้าขนหนูเช็ดน้ำที่อยู่บนมือ จากนั้นกดรับสาย

“ทายสิว่าฉันเป็นใคร”น้ำเสียงหยอกล้อดังมาจากปลายสาย

“จิ้งจิ้งเหรอ? นึกยังไงทำไมถึงได้โทรมาหาฉัน?เจียงหลายพูดกับปลายสายด้วยความดีใจ

“แน่นอนว่าคิดถึงเธอ ไม่อย่างนั้นจะโทรหาเธอได้ยังไง ทำไม? ไม่อยากให้ฉันโทรหาเธอเหรอ?”มู่หรงจิ้งพูดอยู่ในสาย

“ไม่ใช่ แต่เธออยู่ที่เมืองหลวงว่ายุ่งมากไม่ใช่เหรอ!”

เจียงหลายพูดด้วยความดีใจ

“ก็ได้อยู่ ฉันอยากจะบอกเธอว่า อีกไม่กี่วันฉันจะกลับหลูหยางแล้วนะ นี่เธอจะต้องมารอต้อนรับฉันแล้ว”มู่หรงจิ้งพูด

“อืม ฉันได้ยินพี่สาวเธอพูดละ”เจียงหลายพูด

“พี่สาวของฉันเหรอ? เธอเจอพี่สาวของฉันได้ยังไง? ไม่ใช่ว่าเธอทำเรื่องผิดกฎหมายอะไรแล้วหรอกนะ?”

“จะบ้า มีที่ไหนกัน พี่ชายของฉันรู้จักพี่สาวของเธอ อีกอย่างเหมือนว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนดีมากด้วย”เจียงหลายพูด

“บังเอิญจัง อย่างนี้ฉันต้องรีบกลับไปหน่อยแล้ว”มู่หรงจิ้งพูดอย่างมีความสุข

มู่หรงจิ้งเคยมาเรียนที่หลูหยาง ตอนนั้นอยู่มัธยม ความสัมพันธ์มิตรภาพกับเจียงหลายไม่เลวเลยทีเดียว

“โอเค แค่นี้ก่อนนะ ฉันยังมีธุระ รอไปแล้ว ฉันจะบอกเธอนะ”มู่หรงจิ้งพูด

“โอเค ”เจียงหลายตอบรับ แล้วก็กดวางสายไป

“ดีจังเลย”เจียงหลายได้ยินว่ามู่หรงจิ้งจะมาก็มีความสุขเป็นที่สุด หลังจากเช็ดตัวแล้ว เธอก็เอาผ้าเช็ดตัวพันรอบเรือนร่างอันเซ็กซี่ แล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ

เจียงหลายเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเงาของคนกระโดดเข้ามาจากระเบียง

“นั่นใคร?”

เจียงหลายรีบตะโกนขึ้นด้วยความระมัดระวัง

“อีกะหรี่ นี่มึงรู้ว่ากูจะมา เพราะฉะนั้นเลยอาบน้ำโดยเฉพาะใช่ไหม?”

จ้าวต้าเปียวเดินยิ้มออกมาจากความมืด สายตาแทะโลมละโมบมองเรือนร่างขาวผ่องของเจียงหลาย

“เป็นพวกแก?”

เจียงหลายคิดไม่ถึงว่าพวกจ้าวต้าเปียวจะยังกล้ากลับมา เธอเกิดความกระวนกระวายใจขึ้นเล็กน้อย

“ไม่ผิด พี่ชายมึงไปแล้ว พวกแม่มึงก็ถูกพวกกูวางยาสลบไปแล้ว ตอนนี้ไม่มีคนช่วยมึงได้แล้วใช่ไหม?”จ้าวต้าเปียวพูดพร้อมกับเดินสาวเท้าก้าวเข้าหาเจียงหลาย

เจียงหลายเกิดตึงเครียดขึ้นมาทันที ถึงยังไงเธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ตอนนี้เผชิญหน้ากับผู้ชายถึงสามคน เธอไม่มีหนทางไหนที่จะหลบหนีได้เลย

“ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องตัวฉันละก็ พี่ชายของฉันจะต้องแก้แค้นพวกแก่แน่นอน”เจียงหลายบอกเตือนจ้าวต้าเปียว

“นั่นมันเป็นเรื่องหลังจากที่พวกกูเล่นสนุกกับมึงเสร็จแล้ว”จ้าวต้าเปียวใช้สายตาถ่อยต่ำตมมองที่อกอวบของเจียงหลาย เขาไม่สามารถอดกลั้นความปรารถนาที่อยู่ในใจได้อีกแล้ว

ตอนนี้เจียงหลายได้สติกลับมาแล้ว เห็นท่าว่าบอกพวกเขาไปก็ไม่มีประโยชน์แล้ว เจียงหลายเลยหมุนตัววิ่ง

แต่จ้าวต้าเปียวก้าวฉับๆอย่างว่องไว เขาพุ่งตัวไปคว้าเจียงหลาย แล้วใช้มือข้างหนึ่งโอบเธอเข้ามาในอ้อมอก

“ไอ้สารเลว ! ปล่อยฉันนะ!”

เจียงหลายพยายามดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ แต่จ้าวต้าเปียวไม่ยอมปล่อยมือเลย

“ที่รัก ถึงยังไงมึงก็เป็นคนที่ถูกคนเลี้ยงดูอยู่แล้ว ทำให้พี่ฟินหน่อยสิ!”

“เอ่อ คุณหนู ผมขอโทษนะครับ เมื่อกี้นี้ผมแค่ล้อเล่นกับคุณ”จ้าวต้าเปียวหันไปขอโทษเจียงหลาย

“เธอเป็นน้องสาวผู้มีพระคุณของฉัน ฉันไป๋เว่ยกั๋ว ไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักบุญคุณคน”ไป๋เว่ยกั๋วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ทำมือทั้งสองข้างมันให้พิการ ต่อไปจะได้ใช้งานไม่ได้”

พูดจบ บอดี้การ์ดคนหนึ่งของไป๋เว่ยกั๋วก็เดินมาหาจ้าวต้าเปียว

“ประธานไป๋ ลุงไป๋ อย่าทำอย่างนี้เลยครับ คุณพ่อของผมเป็นคนขับรถของท่าน เขาติดตามท่านหลายปี ท่านทำแบบนี้กับผมไม่ได้นะครับ”จ้าวต้าเปียวได้ยินไป๋เว่ยกั๋วพูด ตกใจเตลิดทันที รีบร้องไห้เศร้าโศกมาอ้อนวอน

ความเป็นจริงที่จ้าวต้าเปียวกล้ากำเริบเสิบสานอยู่ที่วิลล่านี้ เป็นเพราะพ่อของเขาเป็นคนขับรถของไป๋เว่ยกั๋ว เพราะฉะนั้นเขาเลยไม่กลัว แต่ครั้งนี้คิดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าจะชนเข้ากับแผ่นเหล็ก

“เพราะว่าพ่อของแกเป็นคนขับรถของฉัน เพราะฉะนั้นฉันเลยมีเมตตากับนายแบบนี้ ไม่อย่างนั้นจะต้องทำให้นายได้รับความทุกข์ระทมจนตายอย่างแน่นอน!”ไป๋เว่ยกั๋วมอง จ้าวต้าเปียวด้วยความโมโห แล้วตะคอกเสียงดัง

ไป๋เว่ยกั๋วให้ความสำคัญกับเจียงเฉิง หมอเทวดาคนนี้มาก ที่มอบวิลล่าหลังหนึ่งให้ก็คือต้องการไปมาหาสู่กัน หลังจากนั้นวันนี้ได้มาอยู่ที่วิลล่าที่เขามอบให้แล้ว น้องของเจียงเฉิงเกือบจะพบเจอสิ่งที่ไม่คาดคิด นี่จะไม่ให้ไป๋เว่ยกั๋วโมโหได้ยังไง

“ลุงไป๋ ผมผิดไปแล้วครับ ผมรู้สึกผิดแล้วจริงๆครับ”

“คุณหนู ผมขอโทษครับ ผมไม่ควรกระทำแบบนี้กับคุณ คุณช่วยผมอ้อนวอนด้วยนะครับ ผมรู้สึกผิดแล้วจริงๆ ผมไม่กล้าแล้ว ต่อไปผมก็ไม่กล้าแล้ว ผมจะเป็นทุกอย่างให้คุณ ผมจะ…..”

“ลากคอมันออกไป!”

ไป๋เว่ยกั๋วพูดด้วยความโมโห

ไม่รอให้ไป๋เว่ยกั๋วพูดจบ บอดี้การ์ดคนหนึ่งของไป๋เว่ยกั๋วก็ได้ลากจ้าวต้าเปียวออกไป จ้าวต้าเปียวไม่เคยรู้สึกเสียใจภายหลังเท่านี้มาก่อนเลย แต่ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว

รปภ.สองคนของจ้าวต้าเปียวหวาดกลัว พวกเขาคิดไม่ถึงเลย เดิมนึกว่าครอบครัวนี้ไม่มีคนหนุนหลัง คิดไม่ถึงว่าจะมีเบื้องลึกเบื้องหลังแบบนี้ได้ แม้แต่ลูกของคนขับรถประธานไป๋ก็ไม่ปล่อย

“ประธานไป๋ พวกเราไม่รู้อะไรเลยครับ คุณปล่อยพวกเรานะครับ”รปภ.สองคนที่เหลือรีบคุกเข่าอ้อนวอน

“ทำลายมือเท้าทั้งสี่ ลากออกไป!”ไป๋เว่ยกั๋วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

บอดี้การ์ดอีกคนหนึ่ง รีบเข้ามาลากรปภ.สองคนออกไป ไม่ว่าจะขอร้องอ้อนวอนยังไงก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

ไป๋เว่ยกั๋วหมุนตัวมา โค้งคำนับเจียงหลายด้วยความเคารพนับถือ “ทำให้คุณหนูเจียงต้องตกใจแล้ว ผมหนีความผิดนี้ได้ยาก ขอคุณหนูเจียงโปรดลงโทษ”