ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 171

“ที่นั่งของคุณ? ฉันจองที่นั่งนี้ไว้แล้ว”หยางหมี่มองไปที่ชายวัยกลางคนและพูดอย่างเย็นชา

“เธอจองแล้วงั้นเหรอ?”

หญิงแต่งตัวเซ็กซี่ที่อยู่ข้างชายวัยกลางคนหัวเราะเยาะและกล่าวว่า “ใครมาร้านนี้บ่อยๆก็รู้ดีว่าที่นั่งนี้คือที่นั่งประจำของกู่ต้าเส้าของเรา กลางวันแสกๆสวมหน้ากากไว้ นี่เธอต้องหน้าตาขี้เหร่แค่ไหนกัน?”

หญิงที่แต่งตัวเซ็กซี่พูดและมองบน

“นี่เธอ....”หยางหมี่โกรธผู้หญิงเซ็กซี่คนนี้

เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงคนนี้มีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก เธอสวมกระโปรงกลวงๆ และดูเหมือนว่าเธอไม่ได้สวมอะไรอยู่ข้างในเพียงเพื่ออวดหุ่นเซ็กซี่ของเธอ

“คุณน่ะสิที่หน้าตาขี้เหร่ จมูกที่ทำมาก็พัง คางแหลมจนสามารถแทงคนได้ แม้แต่หน้าอกก็ปลอม เธอไปเอาความมั่นใจในการแต่งตัวแบบนี้มาจากไหน?” เจียงเฉิงมองหญิงสาวแล้วพูดอย่างเย็นชา

"นายว่าอะไรนะ?"

เมื่อผู้หญิงที่เซ็กซี่ได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง เธอก็รู้สึกไม่มีความสุขในทันที เธอกอดแขน กู่ต้าเส้าเอาไว้ และพูดด้วยความอ้อนวอนว่า " กู่ต้าเส้า ฟังสิ สิ่งที่เขาพูดมานั้นใช่สิ่งที่มนุษย์เขาพูดกันไหม?”

เมื่อกู่ต้าเส้าได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง เขาก็ไม่พอใจและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาทันทีว่า “ คนอย่างพวกนาย นั่งที่ไหนก็เหมือนกันหมดไม่ใช่เหรอ? วันนี้ฉันจะพาแฟนมาเจอครอบครัว แกสองคนไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะไล่พวกแกออกไปให้หมด”

“อยากลงมือเหรอ? นายลองดูได้นะ!” เจียงเฉิงพูดเบา ๆ

“ทุกท่านคะ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?” พนักงานเสิร์ฟชายคนหนึ่งได้ยินการเคลื่อนไหวที่นี่จึงรีบเข้าไปถาม

“สองคนนั้น แย่งที่นั่งฉัน!”

กู่ต้าเส้ายืดชุดสูทของเขาและพูดอย่างภาคภูมิใจว่า

“โปรดรอสักครู่นะครับ ผมจะตรวจสอบให้นะครับ”

หลังจากตรวจสอบแล้ว พนักงานเสิร์ฟชายก็พูดว่า "ที่นั่งตรงนี้มีท่านผู้หญิงจองไว้เรียบร้อยแล้วครับ"

“ใช่ ฉันจองแล้ว”หยางหมี่กล่าว

“ขอโทษที ทางเรามีกฎ ใครจองที่ไว้ก่อน สามารถนั่งที่ตรงนั้นได้ คุณผู้ชายลองหาที่นั่งอื่นดูนะครับ” พนักงานชายมองที่ กู่ต้าเส้าและพูดอย่างจริงจัง

คำพูดของพนักงานเสิร์ฟทำให้กู่ต้าเส้า ขบขันอย่างมาก

“พ่อหนุ่ม นายเพิ่งมาทำงานใหม่เหรอ?” กู่ต้าเส้า พูดพร้อมกับเยาะเย้ย

“ใช่ครับ มาได้เดือนเดียวเท่านั้นครับ” พนักงานเสิร์ฟพูด

“ถ้าอย่างนั้นนายไสหัวไปได้เลย แล้วตามผู้จัดการของพวกนายมา แล้วให้เขาแนะนำว่าฉันเป็นใคร และฉันสามารถนั่งตรงนี้ได้หรือไม่” กู่ต้าเส้าเอื้อมมือออกไปและตบหน้าพนักงานชายและพูดอย่างโกรธเคือง

หยางหมี่ก็อารมณ์เสียเพราะกู่ต้าเส้า นี้จนไม่อยากจะกินข้าวแล้ง " ช่างเถอะ เราเปลี่ยนโต๊ะแล้วกัน น่ารำคาญมาก”

"ไม่ หมี่เอ๋อร์ คุณรู้ไหมว่าความแตกต่างระหว่างมนุษย์กับสัตว์คืออะไร? นั่นก็คือมนุษย์รู้ต้องต้องปฏิบัติตามกฎ แต่สัตว์ไม่ทำ" เจียงเฉิงกล่าวอย่างเย็นชา

“ไอ้สารเลว นายด่าใคร?”

กู่ต้าเส้าฟังออกว่าเจียงเฉิงกำลังด่าตนว่าเป็นสัตว์เดรัจฉาน เขาชี้ไปที่เจียงเฉิงด้วยความโกรธ

เจียงเฉิงเอื้อมมือออกไปและคว้านิ้วของกู่ต้าเส้า เอาไว้และกดลงอย่างแรงจนกู่ต้าเส้านอนลงบนโต๊ะ

“เจ็บเจ็บ นิ้วของฉันกำลังจะหักแล้ว” กู่ต้าเส้าตบโต๊ะและตะโกน

“หักน่ะสิดีแล้ว คนอย่างนายจะได้จำซะบ้าง” เจียงเฉิงกล่าวอย่างเย็นชา

"เกิดอะไรขึ้น?"

ชายอ้วนในชุดสูทที่มีตราผู้จัดการติดอยู่ก็เดินเข้ามา

“กู่ต้าเส้า?”

ผู้จัดการผางดูออกทันทีว่าคนที่เจียงเฉิงกดอยู่บนโต๊ะคือใคร เขารีบก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า "คุณผู้ชายครับ มีเรื่องอะไรเราคุยกันดีๆก็ได้ครับ”