ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 173

ใช่ ถ้าผมไม่ขัดขืนจนสุดใจ คุณคงได้ผมไปแล้ว” เจียงเฉิงกล่าวอย่างจริงจัง

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง สีหน้าของสวี่ฉิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดง อันที่จริงเธอจำได้ว่า เท่าที่เธอจำได้นั้น เธฮรุกแรงมาก แต่มันไม่น่าจะเป็นไปได้

“ เอาล่ะ ข้างนอกไม่มีคนไข้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ” เจียงเฉิงมองที่สวี่ฉิงแล้วพูด

“คุณกลับไปก่อน ฉันมีธุระต้องทำต่อที่โรงพยาบาล” จู่ๆ สวี่ฉิงก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเจียงเฉิงอย่างไร

“เป็นอะไรไปเหรอ? ไม่สบายหรือเปล่า?”

เจียงฉิงก้าวไปข้างหน้าและวางฝ่ามือบนไหล่ของสวี่ฉิงและถาม

ร่างกายของสวี่ฉิงสั่นสะท้านและใบหน้าของเธอก็แดงเล็กน้อย เธอรู้สึกว่า ตอนนี้เธอประหม่ามากเมื่อเผชิญหน้ากับเจียงเฉิง ซึ่งเป็นความรู้สึกที่เธอไม่มีมาก่อน

"อาจารย์!"

ในขณะนี้หลินหยุนเอ๋อเคาะประตูและเดินเข้าไปโดยตรง

“หยุนเอ๋อ เป็นอะไรไปเหรอ?”

เมื่อสวี่ฉิงเห็นหลินหยุนเอ๋อเดินมา สวี๋ฉิงก็รีบถาม

“ไม่มีอะไร ฉันกำลังมองหาหมอเจียงเฉิง ” หลินหยุนเอ๋อ มองไปที่เจียงเฉิงและกล่าว

“ได้เลย เธฮสองคนมีธุระก็ไปยุ่งก่อนเลย ฉันยังมีงานต้องทำ” สวี่ฉิงก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วและเริ่มใช้งานคอมพิวเตอร์

เจียงเฉิงเห็นสวี่ฉิงไม่ได้ทำงานเลย เธอเอาแค่เปิดแฟ้มงานไปเรื่อยๆ และเขาเองก็รู้ว่าอาการแบบนี้คือเธอเขินจนตื่นเต้น ปล่อยให้เธอใจเย็นลงก่อนแล้วกัน

“เอาล่ะ เราออกไปกันเถอะ ให้อาจารย์สวี่ทำงานไปก่อน” เจียงเฉิงกล่าวและตามหลินหยุนเอ๋อออกไป

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” เจียงเฉิงถามขณะมองหลินหยุนเอ๋อ

“ไม่มีเรื่องอะไร คราวที่แล้วคุณช่วยเรื่องครอบครัวฉันไว้มาก แม่ของฉันขอให้ฉันชวนคุณไปกินข้าว” หลินหยุนเอ๋อพูดด้วยรอยยิ้ม

“เรื่องเล็กน้อยแค่นั้นมันไม่สำคัญหรอก” เจียงเฉิงไม่ชอบคนที่ชอบข่มเหงเช่นนี้เหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่

“คุณต้องไปนะ แม่ของฉันเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว” หลินหยุนเอ๋อพูดอย่างเร่งรีบ

ในความเป็นจริง เหตุผลที่หลินหยุนเอ๋อเชิญเจียงเฉิงไปกินข้าว เพราะแม่ของเธออยากได้เจียงเฉิงเป็นลูกเขย เลยอยากจะคุยเรื่องนี้ตอนทานข้าว

แม้ว่าหลินหยุนเอ๋อจะฝึกงานกับสวี่ฉิง แต่เธอก็ไม่เคยถามเกี่ยวกับเจียงเฉิงเลย เธอยังไม่รู้ว่าสวี่ฉิงและเจียงเฉิงเป็นสามีภรรยากัน และเธอคิดว่าเจียงเฉิงยังหนุ่ม คงโสดแน่ๆ

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นผมขอรบกวนด้วยนะครับ!”

เจียงเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วเราไปกันเถอะ” หลินหยุนเอ๋อพูดและกลับไปที่ห้องพยาบาลเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ

เมื่อหลินหยุนเอ๋อเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เจียงเฉิงเห็นว่าหลินหยุนเอ๋อเปลี่ยนเป็นชุดกีฬาสีขาว เขาว่ากันว่าสีขาวทำให้ดูใหญ่ และเมื่อมองดู หน้าอกของหลินหยุนเอ๋อดูใหญ่ขึ้นจริงๆ เธอมัดผมหางม้า ดูมีชีวิตชีวาและสดใสอย่างมาก

เมื่อเจียงเฉินขับรถพาหลินหยุนเอ๋อไปที่คลินิกเล็กๆ ที่แม่ของเธอดูแลอยู่ เขาเห็นผู้คนมากมายรอบๆ คลินิกทั้งหมด และมีคนจำนวนมากกำลังมองดูข้างใน

"เกิดอะไรขึ้น?"

หลินหยุนเอ๋อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงวิ่งเหยาะๆเข้าไป

“พี่ คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน” เจียงเฉิงถาม

“คลินิกแพทย์แผนจีนแห่งนี้สั่งจ่ายยาปลอมและเกือบฆ่าคนตาย สมาชิกในครอบครัวของคนไข้จึงเข้ามาหาเรื่อง” ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างรวดเร็ว

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ที่แม่ของฉันจะสั่งยาปลอม!”

หลินหยุนเอ๋อกล่าว แล้วเธอรีบผลักฝูงชนและเบียดเข้าไป เจียงเฉิงเดินตามหลินหยุนเอ๋อเข้าไปในคลีนิค

“ฉันรู้มานานแล้วว่ายาของตระกูลเธอมันถูก เป็นไปไม่ได้ที่จะปกติ คลินิกที่ผิดจรรยาบรรณอย่างพวกเธอน่าจะปิดตัวไปซะ” ชายวัยกลางคนหน้าตาบูดบึ้ง ชี้ไปที่แม่ของหลินหยุนเอ๋อด้วยความโกรธแต่ด่าทอ

ชายวัยกลางคนคนนี้ดูเหมือนคนโหดเหี้ยม ยากที่จะยุ่งด้วย

นอกจากชายวัยกลางคนคนนี้แล้ว ยังมีผู้หญิงคนนี้นั่งรถเข็นอยู่ข้างๆ ปากและตาของเธอเอียง น้ำลายของเธอไหลย้อยลงมา เห็นได้ชัดว่าเธอมีปัญหาเหล่านี้เกินจากกินยาผิดตัว

“เป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นคนซื่อสัตย์มาก และเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะทำสิ่งที่โหดร้ายเช่นนี้” หยางเหมยให้ยาผู้หญิงคนนี้ไปจริงๆ แต่มันไม่มีข้อผิดพลาดใดแน่นอน

“งั้นเหรอ แล้วเธอจะอธิบายยังไง ที่ภรรยาของฉันมาหาคุณครั้งล่าสุดได้ยาไป หลังจากกินยาแล้วก็หลายเป็นแบบนี้” ชายวัยกลางคนหยิบใบสั่งยาออกมาแล้วตบลงบนโต๊ะ . ตะโกนใส่หยางเหมย

ทุกคนมองไปที่ใบสั่งยา และมียาจีนจำนวนมากที่สั่งจ่ายในนั้น

“ดูสิ โรคอะไรถึงต้องสั่งจ่ายยาสมุนไพรมากมายขนาดนั้น แค่ดูก็รู้ว่าเขียนลวก ๆ ให้ผู้ป่วยกินมั่วๆ”

“ฉันรู้มานานแล้วว่ายาจีนนี่ไม่ดีเลย ฉะนั้นฉันเลยไม่เคยมาไง ไม่อย่างงั้นฉันก็คงกินจนเกือบตาย”

“ทุกวันนี้ยังมีคนที่เชื่อในการแพทย์แผนจีนอีก ไม่มีใครมีสมองเลย ยาตะวันตกที่อยู่ข้างๆ น่าเชื่อถือกว่าอีก”

ทุกคนกำลังพูดคุยกัน ขณะที่หยางเหมย กำลังถือใบสั่งยาด้วยมือที่สั่นเทา เธอไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างไร เธอสั่งยาตามวิธีการรักษาที่ถูกต้อง และเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำผิดพลาด

“แม่คะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

หลินหยุนเอ๋อเดินเข้ามาในเวลานี้และยืนอยู่ข้าง หยางเหมยอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ยาสมุนไพรที่แม่ของเธอสั่งจ่าย เกือบทำให้ภรรยาของฉันตาย” ชายวัยกลางคนตะโกนใส่หลินหยุนเอ๋ออย่างโกรธเคือง

“ลูกสาว อาการของเธอค่อนข้างร้ายแรง แม่ใช้สูตรลับ ดังนั้นจึงไม่มีทางผิดพลาด” หยางเหมยกล่าวขณะจับมือของหลินหยุนเอ๋อ

“ไม่มีทางผิดพลาดบ้าอะไรกัน พรุ่งนี้ฉันจะไปฟ้องที่สำนักงานคณะกรรมการอาหารและยา และรอปิดคลินิกเธอได้เลย” ชายวัยกลางคนคำรามด้วยความโกรธ

เมื่อหยางเหมยได้ยินว่าคลินิกอาจจะปิดตัวลง เธอก็ยิ่งเศร้าใจ ท้ายที่สุด เธอเปิดคลีนิคนี้ด้วยทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเธอ ถ้ามันปิดตัวลงจริงๆ ความหวังในชีวิตของเธอก็จะหายไป

“คุณป้า ไม่ต้องห่วง ถ้ามีผมอยู่ คลินิกนี้ไม่มีทางปิดตัวลงแน่นอน!”

เจียงเฉิงเดินเข้ามาในขณะที่เขาพูด

"นายเป็นใคร? มันเกี่ยวข้องอะไรกับนายเหรอ?”

เมื่อชายวัยกลางคนได้ยินคำพูดของเจียงเฉิ เขาก็ด่าทันที

“ฉันก็เป็นแพทย์แผนจีนเหมือนกัน ฉันขอดูใบสั่งยานี้หน่อย” เจียงเฉิงกล่าวเบาๆ

“พวกแพทย์แผนจีนต้มตุ๋นทุกคน ให้นายดูแล้วมันจะได้อะไร” ชายวัยกลางคนไม่พอใจอย่างมาก

เจียงเฉิงอารมณ์เสียเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายดูหมิ่นแพทย์แผนจีนมาก แต่เขาก็รับใบสั่งยามา สมุนไพรที่มีสั่งไปนั้นมีเยอะก็จริง แต่ด้วยตัวยาแล้ว น่าจะเป็นยาที่ใช้รักษาอาการอัมาพาตที่ใบหน้า ไม่อย่างนั้นไม่มีทางที่จะใช้ยาเยอะขนาดนี้ และล้วนเป็นยาที่มีฤทธิ์แรง

“ตัวใบสั่งยาไม่มีปัญหาอะไร อาจจะผิดพลาดตอนที่พวกคุณสั่งยา” เจียงเฉิงมองชายวัยกลางคนและพูด

“เป็นไปไม่ได้ ฉันเองก็กลัวจะซื้อผิด ฉันเลยถามหมอชาวตะวันตกที่อยู่ข้างๆเพื่อความแน่ใจ เขารู้จักเรื่องยาจีนไม่น้อย ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้เลยที่จะกินยาผิด เขาเองก็มาด้วยเหมือนกัน” ชายวัยกลางคนพูดและมองไปยังฝูงชน

มีคนแก้มลิงปากแหลม ใส่ชุดขาวเดินเข้ามาแล้วพูดว่า "ถูกต้อง ผมเป็นคนช่วยพวกเขาหยิบสมุนไพรมา ไม่ผิดแน่นอน"

"พวกเดียวกันมันอยู่ด้วยกันได้จริงๆ คนในคลินิกนี้ไม่ได้เรื่องเลย เอาแค่โทษคนอื่น”

“ใช่ เห็นๆกันอยู่ว่าใบสั่งยาผิด ยังจะบอกว่าคนอื่นซื้อยาผิดอีก น่าขยะแขยงที่สุด”

คนรอบข้างก็มองไปที่เจียงเฉิงด้วยความดูหมิ่น