ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 173

ใช่ ถ้าผมไม่ขัดขืนจนสุดใจ คุณคงได้ผมไปแล้ว” เจียงเฉิงกล่าวอย่างจริงจัง

เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง สีหน้าของสวี่ฉิงก็เปลี่ยนเป็นสีแดง อันที่จริงเธอจำได้ว่า เท่าที่เธอจำได้นั้น เธฮรุกแรงมาก แต่มันไม่น่าจะเป็นไปได้

“ เอาล่ะ ข้างนอกไม่มีคนไข้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ” เจียงเฉิงมองที่สวี่ฉิงแล้วพูด

“คุณกลับไปก่อน ฉันมีธุระต้องทำต่อที่โรงพยาบาล” จู่ๆ สวี่ฉิงก็ไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเจียงเฉิงอย่างไร

“เป็นอะไรไปเหรอ? ไม่สบายหรือเปล่า?”

เจียงฉิงก้าวไปข้างหน้าและวางฝ่ามือบนไหล่ของสวี่ฉิงและถาม

ร่างกายของสวี่ฉิงสั่นสะท้านและใบหน้าของเธอก็แดงเล็กน้อย เธอรู้สึกว่า ตอนนี้เธอประหม่ามากเมื่อเผชิญหน้ากับเจียงเฉิง ซึ่งเป็นความรู้สึกที่เธอไม่มีมาก่อน

"อาจารย์!"

ในขณะนี้หลินหยุนเอ๋อเคาะประตูและเดินเข้าไปโดยตรง

“หยุนเอ๋อ เป็นอะไรไปเหรอ?”

เมื่อสวี่ฉิงเห็นหลินหยุนเอ๋อเดินมา สวี๋ฉิงก็รีบถาม

“ไม่มีอะไร ฉันกำลังมองหาหมอเจียงเฉิง ” หลินหยุนเอ๋อ มองไปที่เจียงเฉิงและกล่าว

“ได้เลย เธฮสองคนมีธุระก็ไปยุ่งก่อนเลย ฉันยังมีงานต้องทำ” สวี่ฉิงก้มหน้าลงอย่างรวดเร็วและเริ่มใช้งานคอมพิวเตอร์

เจียงเฉิงเห็นสวี่ฉิงไม่ได้ทำงานเลย เธอเอาแค่เปิดแฟ้มงานไปเรื่อยๆ และเขาเองก็รู้ว่าอาการแบบนี้คือเธอเขินจนตื่นเต้น ปล่อยให้เธอใจเย็นลงก่อนแล้วกัน

“เอาล่ะ เราออกไปกันเถอะ ให้อาจารย์สวี่ทำงานไปก่อน” เจียงเฉิงกล่าวและตามหลินหยุนเอ๋อออกไป

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” เจียงเฉิงถามขณะมองหลินหยุนเอ๋อ

“ไม่มีเรื่องอะไร คราวที่แล้วคุณช่วยเรื่องครอบครัวฉันไว้มาก แม่ของฉันขอให้ฉันชวนคุณไปกินข้าว” หลินหยุนเอ๋อพูดด้วยรอยยิ้ม

“เรื่องเล็กน้อยแค่นั้นมันไม่สำคัญหรอก” เจียงเฉิงไม่ชอบคนที่ชอบข่มเหงเช่นนี้เหมือนกัน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่

“คุณต้องไปนะ แม่ของฉันเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว” หลินหยุนเอ๋อพูดอย่างเร่งรีบ

ในความเป็นจริง เหตุผลที่หลินหยุนเอ๋อเชิญเจียงเฉิงไปกินข้าว เพราะแม่ของเธออยากได้เจียงเฉิงเป็นลูกเขย เลยอยากจะคุยเรื่องนี้ตอนทานข้าว

แม้ว่าหลินหยุนเอ๋อจะฝึกงานกับสวี่ฉิง แต่เธอก็ไม่เคยถามเกี่ยวกับเจียงเฉิงเลย เธอยังไม่รู้ว่าสวี่ฉิงและเจียงเฉิงเป็นสามีภรรยากัน และเธอคิดว่าเจียงเฉิงยังหนุ่ม คงโสดแน่ๆ

“ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นผมขอรบกวนด้วยนะครับ!”

เจียงเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วเราไปกันเถอะ” หลินหยุนเอ๋อพูดและกลับไปที่ห้องพยาบาลเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ

เมื่อหลินหยุนเอ๋อเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เจียงเฉิงเห็นว่าหลินหยุนเอ๋อเปลี่ยนเป็นชุดกีฬาสีขาว เขาว่ากันว่าสีขาวทำให้ดูใหญ่ และเมื่อมองดู หน้าอกของหลินหยุนเอ๋อดูใหญ่ขึ้นจริงๆ เธอมัดผมหางม้า ดูมีชีวิตชีวาและสดใสอย่างมาก

เมื่อเจียงเฉินขับรถพาหลินหยุนเอ๋อไปที่คลินิกเล็กๆ ที่แม่ของเธอดูแลอยู่ เขาเห็นผู้คนมากมายรอบๆ คลินิกทั้งหมด และมีคนจำนวนมากกำลังมองดูข้างใน

"เกิดอะไรขึ้น?"

หลินหยุนเอ๋อไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอจึงวิ่งเหยาะๆเข้าไป

“พี่ คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน” เจียงเฉิงถาม

“คลินิกแพทย์แผนจีนแห่งนี้สั่งจ่ายยาปลอมและเกือบฆ่าคนตาย สมาชิกในครอบครัวของคนไข้จึงเข้ามาหาเรื่อง” ชายวัยกลางคนกล่าวอย่างรวดเร็ว