ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 184

“หมอเจียง คิดถึงฉันไหมคะ?”

ฟางหลันหลันนอนอยู่บนโซฟา ขาเรียวยาวสองข้างวางอยู่บนโต๊ะน้ำชา กวัดแกว่งไปมาไม่หยุดหย่อน

เจียงเฉิงเห็นฟางหลันหลันแล้วรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที มันไม่ง่ายเลยที่ช่วงนี้ไม่ต้องปรนนิบัติเธอ คิดไม่ถึงว่ายัยคนนี้จะมาปรากฏตัวอีกละ

อีกอย่างการแต่งตัวครั้งนี้เปลี่ยนไป ผมยาวย้อมเปลี่ยนเป็นสีแดง ยังถักเป็นเปียแบบแอฟริกา สวมใส่สายเดี่ยว กางเกงขาสั้น เรือนร่างอันสุดแสนเซ็กซี่ปรากฎออกมา

“คุณมาได้ยังไง?”เจียงเฉิงกลับไปนั่งเก้าอี้โต๊ะทำงานแล้วถามขึ้น

“ไอ๋หยา ดูคำถามของคุณสิ คุณไม่ต้อนรับฉันเหรอคะ คุณไม่อยากจะรู้ว่าฉันหายไปไหนมาตั้งนานเหรอ?”ฟางหลันหลันลุกขึ้นมาฟุบอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเจียงเฉิง

เพราะว่าฟางหลันหลันใส่สายเดี่ยว เอามือสองข้างค้ำคางอย่างนี้ คอเสื้อเปิดกว้าง เจียงเฉิงระมัดระวังแล้วมองไปทางคอเสื้อกว้าง ก็ได้เห็นหน้าอกนุ่มมากกว่าครึ่งโผล่พ้นออกมา

“ใครสนใจกันว่าคุณจะไปไหน”เจียงเฉิงพูดอย่างราบเรียบ เขากลัวคุณหนูใหญ่คนนี้ แทบไม่อยากจะเจอหน้ากันกับเธอเลย

 “ชิ!”

ฟางหลันหลันกรอกตาขาวมองบนใส่เจียงเฉิง พูดว่า“ฉันไปเรียนดริฟต์รถเอง อีกอย่างตอนนี้ผลลัพธ์ดีมาก เป็นยังไง? ให้พาคุณไปวนดูไหมล่ะ?”

 “ผมยังมีงานต้องทำ ไม่มีเวลา”เจียงเฉิงปฏิเสธออกมาโดยตรง

“ก็ได้ แต่ในโทรศัพท์มือถือของฉันนะ ยังมีคลิปวิดีโอหนึ่ง ดูคนเดียวมันไม่สนุกเลย”ฟางหลันหลันยันกายขึ้น หยิบโทรศัพท์ออกมาพูดด้วยความเศร้าใจ

 เจียงเฉิงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ ในโทรศัพท์มือถือของยัยคนนี้ยังมีจุดอ่อนของตัวเองอยู่ มันไม่ดีแน่ถ้าให้สวี่ฉิงเห็น

 “ไปกันเถอะ ผมจะไปกับคุณ”เจียงเฉิงทอดถอนหายใจออกมาอย่างจนปัญญา ยอมรับนับถือยัยเด็กคนนี้จริงๆเลย

 “คริๆ นี่ถึงถูกแล้วไหมล่ะ พอดีกับคุณจะได้ชี้แนะฉันสักหน่อยด้วย”ฟางหลันหลันพูดอย่างมีความสุขขึ้นมา

เจียงเฉิงตามติดข้างกายฟางหลันหลัน จากนั้นทั้งสองคนได้ขับรถออกไปจากโรงพยาบาล

ฟางหลันหลันขับรถมาที่บริเวณชานเมือง ที่นี่รถค่อนข้างน้อย อีกอย่างถนนค่อนข้างขรุขระ มันเหมาะเจาะกับการฝึกดริฟต์รถของเธอ

เจียงเฉิงนั่งอยู่ในรถสักพักหนึ่ง ได้พบว่าฟางหลันหลันพัฒนาได้ไม่น้อยเลย

“เป็นยังไง? ตอนนี้ฝีมือของฉันใช้ได้แล้วใช่ไหม?”ฟางหลันหลันดริฟต์รถเสร็จครั้งหนึ่ง มองเจียงเฉิงด้วยความภาคภูมิใจ

“ก็ได้อยู่ ถ้าคุณขับอีกครั้งหนึ่งล่ะก็ เดี๋ยวผมจะบอกคุณเกี่ยวกับหลักสำคัญเล็กน้อย”เจียงเฉิงพูด

ฟางหลันหลันพยักหน้า แล้วเริ่มดริฟต์รถอีกครั้ง เจียงเฉิงเริ่มสอนฟางหลันหลันว่าดริฟต์รถยังไง หลังจากได้ฟังคำชี้แนะของเจียงเฉิงแล้ว การเดินเครื่องของฟางหลันหลันก็คล่องแคล่วขึ้น

 “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง โคตรตื่นเต้นเลย”ฟางหลันหลันพูดด้วยความตื่นเต้นดีใจแทบกระโดดลุกจากที่นั่งอยู่แล้ว เธออยากเรียนดริฟต์รถมาโดยตลอด คิดไม่ถึงว่าตอนนี้ได้เรียนแล้วจริงๆ

“ไม่เลว พัฒนาเร็วมาก”เจียงเฉิงพูดชมเชยฟางหลันหลัน

“ก็ไม่ใช่ว่าฉันมีพรสวรรค์เหรอ!”

ฟางหลันหลันโยกตัวไปมาอย่างภาคภูมิใจ ตามด้วยมองเจียงเฉิง“แต่คุณก็มีความดีความชอบ เดี๋ยวฉันมอบรางวัลให้คุณสักหน่อย”

พูดแล้วฟางหลันหลันก็หอมลงที่แก้มของเจียงเฉิง เจียงเฉิงคิดไม่ถึงว่าฟางหลันหลันจะแสดงออกความรู้สึกแบบนี้ คิดไม่ถึงว่าจะหอมก็หอมเลย

“ระวังรถหน่อย”เจียงเฉิงรีบพูดเตือนเธอ

“อ๊า”ฟางหลันหลันเลยมองไปข้างหน้า นี่ถึงได้พบว่าเพราะตัวเองไปหอมแก้มเจียงเฉิง รถเลยวิ่งเซถลา ตอนนี้จะชนรถคันที่อยู่ข้างหน้าแล้ว

เจ้าเสือเห็นเจียงเฉิงเดินลงมา ยังพูดว่าจะตีตัวเองในสิบวินาที เลยหัวเราะขึ้นมา เขามองเจียงเฉิงหัวจรดเท้า พูดว่า“สภาพร่างกายแกแบบนี้ ยังคิดจะจัดการฉันในสิบวินาทีเหรอ?”

เจ้าเสือยืดเส้นยืดสาย ตามด้วยตบที่หน้าอกตัวเอง พูดว่า“ฉันให้แกลงมือหมัดหนึ่งก่อน เป็นยังไง?”

“ได้สิ”เจียงเฉิงก็ไม่ได้เกรงใจ กำหมัดแล้วชกไปที่แผงออกของเจ้าเสืออย่างแรง

เจ้าเสือรู้สึกได้ในทันทีว่าร่างกายของตัวเองเหมือนกับรถบรรทุกชนตัวลอย ไปกระทบอยู่บนราวจับข้างถนน กระอักเลือดสีแดงสดออกมา

“ยังจะสู้กันอีกไหม?”

เจียงเฉิงหยักคิ้วขึ้น ถามอย่างราบเรียบ

เจ้าเสือคิดไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าเจียงเฉิงจะเก่งขนาดนี้ ร่างกายไม่ได้กำยำ แต่เรี่ยวแรงมหาศาล

“เจ้าเสือ ทำไมช้านักล่ะ? ”คุณชายหั่วเดินลงมาจากรถด้วยความไม่พอใจ กลับแปลกประหลาดใจเมื่อเห็นเจ้าเสือถูกคนตีจนตัวลอย จากนั้นมองไปที่เจียงเฉิง

“คุณชาย พวกเราถอยกันก่อนเถอะครับ”เจ้าเสือดูรู้ว่าเจอเข้ากับตอแข็ง เลยรีบขึ้นรถออกจากที่นี่

“เศษสวะ แม้แต่ไอ้น้่นมึงยังสู้ไม่ได้เหรอ?”คุณชายหั่วสบถด่า

“คุณชาย มองดูแล้วคนนั้นมันดูอ่อนแอ แต่เป็นคนที่เรียนศิลปะการต่อสู้ครับ”เจ้าเสือรีบพูดขึ้น

คุณชายหั่วไม่อยากโต้แย้งเลยเงียบไม่พูด

ไม่นานเจ้าเสือก็ขับรถ มาที่โรงแรม สวี่จื้อกั๋วรีบรุดหน้ามาต้อนรับ พูดว่า“คุณชายหั่วกัง ในที่สุดคุณก็มาแล้ว”

หั่วกังเพิ่งจะลงรถ มองไปบริเวณโดยรอบ แล้วพูดว่า“สวี่ฉิงล่ะ? ทำไมไม่อยู่?”