ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 186

 เจียงเฉิงเพิ่งจะวางโทรศัพท์ได้ไม่นาน สวี่ฉิงก็เดินพันผ้าขนหนูออกมาจากด้านในห้องน้ำ

“ภรรยา พรุ่งนี้คุณมีเวลาไหม?”เจียงเฉิงมองสวี่ฉิงแล้วถาม

“ทำไมเหรอคะ?”สวี่ฉิงใช้ผ้าขนหนูเช็ดผม พร้อมกับนั่งลงข้างเตียง ขาวเรียวยาวสองข้างนั่งไขว้ห้างเข้าหากัน

“น้องสาวของผมชวนพวกเรากินข้าววันพรุ่งนี้”

“ไม่ได้ค่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องไปบริษัทของพ่อแม่ค่ะ”

“ไปทำอะไรครับ?”

เจียงเฉิงถามด้วยความแปลกใจ“เกิดอะไรขึ้นกับบริษัทอีกแล้วเหรอ?”

“ไม่ใช่ค่ะ ผลิตภัณฑ์ครั้งก่อนที่คุณให้ผู้หญิงเหล่านั้นใช้ผลลัพธ์มันดีมาก ฉันอยากจะเอามาทำเป็นเครื่องสำอาง เพราะฉะนั้นเลยอยากไปศึกษาดูเรื่องนี้สักหน่อย”สวี่ฉิงพูดขึ้น

เจียงเฉิงเพิ่งจะนึกได้ แท้ที่จริงแล้ว ได้เอาให้แฟนสาวของฟันทองกับคนอื่นที่ใบหน้ามีลมพิษขึ้นใช้ ผลลัพธ์ไม่เลวเลยทีเดียว ไม่เพียงแค่กำจัดสิวได้ มันยังช่วยให้ผิวขาวเนียนขึ้นมากด้วย

“อันนั้นนะเหรอ เดี๋ยวผมเขียนตำรับยาให้คุณ พรุ่งนี้คุณไปทำธุระเถอะ เดี๋ยวผมไปหาเจียงหลายเอง”เจียงเฉิงพูดขึ้น

“ได้ค่ะ คุณไปอาบน้ำเถอะ แล้วมานอน”สวี่ฉิงพูด

เจียงเฉิงพยักหน้า แล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพิ่งจะเปิดประตู จู่ๆสวี่ฉิงก็พูดขึ้นว่า“ฉันต้องถูหลังให้คุณไหม?”

“ถ้าแค่ถูหลังก็ช่างเถอะ ถ้าถูตรงอื่น คุณก็เข้ามาเถอะ”เจียงเฉิงยิ้ม

“ไปตายซะ!”สวี่ฉิงกรอกตาขาวมองบน ตอนนี้เจียงเฉิงอยู่ต่อหน้าเธอยิ่งวอแวทะเล้นมากขึ้นเรื่อยๆ

“ล้อเล่นครับ”เจียงเฉิงพูดแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ

สวี่ฉิงนอนอยู่บนเตียง ขาทั้งสองข้างอยู่ในผ้าห่ม เธอคิดเรื่องที่เจียงเฉิงเปลี่ยนไปอย่างละเอียดถี่ถ้วน ตอนแรกเริ่มหลังจากฆ่าตัวตายฟื้นขึ้นมาแล้ว แม้จะดีกับตัวเองมาก แต่เคารพเหมือนกับว่าเป็นคนแปลกหน้า ตอนนี้สนิทสนมคุ้นเคยแล้ว กลับกันมาล้อเล่นกับตัวเองไม่รู้ว่าตัวของเจียงเฉิงสรุปแล้วมีความลับอะไรยังไง

ความจริง ตอนแรกที่เจียงเฉิงมีชีวิตรอดกลับมา เขาก็เห็นสวี่ฉิงเป็นครูของตัวเอง เพราะฉะนั้นเลยเคารพมาก ไม่กล้าล้อเล่น แต่ตอนนี้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนยกระดับขึ้นมากแล้ว เพราะฉะนั้นเจียงเฉิงเลยค่อยๆเริ่มหยอกล้อสวี่ฉิง

“ภรรยา”อาบน้ำเสร็จเจียงเฉิงเดินออกมา ก็เห็นสวี่ฉิงนอนอยู่บนเตียง ขาทั้งสองข้างสอดอยู่ในผ้าห่มนอนหลับปุ๋ย

เจียงเฉิงเห็นฉากนี้ อยากจะใช้ตัวเองแทนที่ผ้าห่มนี้มาก แต่เขายังคงจัดการให้สวี่ฉิงหลับสบาย แล้วนอนลงบนเตียง

เช้าวันต่อมา ภายในบ้านของมู่หรงเสวี่ยเด็กผู้หญิงผมยาวคนหนึ่งกำลังฮัมเพลงเบาๆ ลองชุดอยู่

เด็กผู้หญิงคนนี้อายุน้อยมาก ดูแล้วเพิ่งจะอายุยี่สิบต้นๆ รูปร่วมหน้าตาสะสวย สวมใส่ชุดนอนสีขาวสบายๆ แต่ไม่สามารถปิดบังรูปร่างสมบูรณ์แบบนั้นได้

 “พี่คะ ชุดของพี่ฉันใส่ไม่ได้ หน้าอกพี่มันใหญ่เกินไปแล้ว”เด็กผู้หญิงหยิบชุดขึ้นมาหนึ่งชุดแล้วบ่น

และผู้หญิงที่ดูโตภูมิฐานยืนอยู่ไม่ไกลจากเด็กผู้หญิงผมยาว ผมสั้นดูมีความสามารถ บุคลิกองอาจกล้าหาญ รูปร่างเซ็กซี่ โดยเฉพาะหน้าอกเต่งตึง ดูหยิ่งผยอง นั่นคือตำรวจสาว มู่หรงเสวี่ย

เด็กผู้หญิงผมยาวที่กำลังเลือกชุด ก็คือน้องสาวของมู่หรงเสวี่ย มู่หรงจิ้ง

“เธอเลิกเลือกไปเลือกมาได้แล้ว มีเสื้อผ้าให้ใส่ก็ไม่เลวแล้ว ใครให้เธอมาแล้วไม่เอาชุดมาล่ะ”มู่หรงเสวี่ยกล่าว

“เดิมฉันคิดว่ากลับมาแล้ว จะให้พี่เขยของฉันพาไปซื้อชุด ใครจะรู้ว่าพี่ไม่หาพี่เขยให้ฉัน เฮ้อ ฉันผิดหวังจริงๆ”มู่หรงจิ้งพูดส่ายหัวอย่างจนปัญญา

“ยัยเด็กบ้า พูดเลอะเทอะอะไร? อยากถูกฉันสั่งสอนใช่ไหม?”มู่หรงเสวี่ยพูดด้วยสีหน้าแดงก่ำเล็กน้อย

“ไม่กล้าจ้าๆ ฉันจะเป็นคู่ต่อสู้ของผู้กองได้ที่ไหนกัน”มู่หรงจิ้งพูด หยิบชุดเดรสสีชมพูที่นับว่าพอดีตัวขึ้นมา

มู่หรงจิ้งพูดแล้วถอดชุดนอนที่อยู่บนตัวออก ปรากฎให้เห็นเรือนร่างที่เด็กแต่นับว่าเซ็กซี่ ตามด้วยสวมใส่ชุดเดรสสีชมพู