ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 231

“ไร้สาระ คุณกำลังพูดจาไร้สาระอยู่” เจี่ยคุนคำรามด้วยความโกรธเมื่อได้ยิน

“ผมพูดจาไร้สาระรึเปล่า คุณสามารถถามคุณเจนล่าได้ ต่อไปอย่าแสดงความคิดเห็นตามสคริปต์ แต่ใช้สมองของคุณเองด้วย” เจียงเฉิงมอง เจี่ยคุนอย่างเย็นชาและพูด

เจนล่าพูดด้วยภาษาจีนว่า "ใช่ พ่อของฉันมีอาการเหล่านี้ในระหว่างการรักษาครั้งแรก ดังนั้นฉันจึงอยากจะ เริ่มแผนการรักษาใหม่"

เมื่อเจี่ยคุนได้ยินคำยืนยันจากคุณเจนล่า สีหน้าของเขาอึดอัดอย่างมาก เหมือนกับไปกินอึมา แต่เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรมากได้ จึงนั่งลง

“เหลียงหัว ฉันคิดว่าการรักษาผ่าตัดแบบเจาะรูและการฉายรังสีเลเซอร์ ถ้าใช้ทั้งสองวิธี ผลข้างเคียงคงจะน้อย” หัวหน้าด้านประสาทวิทยาวัย 60 ปี ยื่นขึ้นและกล่าว

“แม้ว่าผลข้างเคียงจะน้อยลง แต่ผลการรักษาก็ลดลงเช่นกัน และความทุกข์ทรมานของผู้ป่วยจะเพิ่มขึ้น” เจียงเฉิงยังคงส่ายหัวและพูดหลังจากได้ยินเรื่องนี้

“นายเป็นปรมาจารย์หรือไง ใครเสนออะไรนายก็ไม่เอา ท่านเป็นถึงหัวหน้าของแผนกประสาทวิทยาประจำจังหวัดเชียวนะ ข้อเสนอของเขาจะผิดพลาดเหรอ ? พูดให้ตัวเองดูดีดูเก่งอยู่ได้” เจี่ยคุนกล่าว กับเจียงเฉิงด้วยเสียงที่เย็นชา จากนั้นมองไปที่สวี่ฉิง "ใช่ไหม คุณหมอสวี่”

เหตุผลที่เจี่ยคุนพูดแบบนี้ เขาต้องการทำให้เจียงเฉิงดูแย่ในสายตาของสวี่ฉิง เพื่อที่จะได้รับความโปรดปรานจาก สวี่ฉิง แต่เขาไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะกินอย่างไร

“คุณหมอท่านนี้พูดถูก การบำบัดแบบนี้ไม่ได้ผลมากนัก และเราไม่ควรที่จะลดความสำคัญของผลการรักษาเพื่อลดการมีผลข้างเคียง” เหลียงหัว พูดอย่างจริงจัง

ผู้เชี่ยวชาญหลายคนเสนอวิธีแก้ปัญหามากมาย แต่ไม่มีวิธีใดที่ได้ผลเลย ะพวกเขาถูกเหลียงหัวปฏิเสธทั้งหมด

"พอแล้ว!"

ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างดุเดือด เจนล่าอดไม่ได้ เธอตบเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ทันใด และก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่คิดว่าหมอประเทศจีนนี้จะทำฉันผิดหวังได้ขนาดนี้ พวกคุณไม่สามารถแม้แต่จะเสนอแผนที่ได้ผลมาได้เลยแม้แต่แผนเดียว”

“คุณเจนล่า อาการป่วยของพ่อคุณมีมานานมากแล้ว และสถานการณ์ก็รุนแรงมากจนไม่ว่าไปที่ไหนก็คงได้ผลเท่าเดิม” คณบดีเหลียงหัวมองเจนล่าด้วยความลำบากใจและพูด

“ฉันไม่สน ฉันแค่อยากจะเห็นผลลัพธ์ ถ้าพวกคุณรักษาพ่อฉันไม่ได้ ฉันจะฟ้องโรงพยาบาลของคุณผ่านทางสถานทูต” คุณเจนล่าพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

เมื่อเหลียงหัวได้ยินเช่นนี้ เขายิ่งลำบากใจมากขึ้น ไม่ใชว่าเขาไม่พยายาม ผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดที่เขาสามารถหามาได้ก็อยู่ที่นี่กันหมดแล้ว หากทุกคนไม่สามารถสรุปผลใดๆออกมาได้ เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้

เมื่อเจี่ยคุนเห็นว่าเจียงเฉิงเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร เขาก็เร่งเยาะเย้ยทันทีและกล่าวว่า "นายพูดเก่งไม่ใช่เหรอ? ทำไมเวลาแบบนี้ไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”

“หมอสวี่ ดูเขาสิ โต้เถียงเก่งอย่างเดียว แต่ไม่ได้มีความสามารถอะไรเลย ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เลยแม้แต่น้อย” เจี่ยคุนรีบพูดกับสวี่ฉิงด้วยรอยยิ้ม

“มันเกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ?” สวี่ฉิงเหลือบมองเจี่ยคุน อย่างเย็นชาและพูดอย่างเย็นชา

ตอนแรกเจี่ยคุนคิดว่าสวี่ฉิงจะเห็นด้วยกับเขา แต่เขาไม่คิดว่าเธฮจะเย็นชากับตนขนาดนี้ เขาเองก็เขินอายเช่นกันเมื่อเจอแบบนี้

“ได้ ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องทำการผ่าตัดแล้วล่ะ” เหลียงหัวครุ่นคิดอย่างหนักและตัดสินใจ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

"ผ่าตัด?”

หมอคนอื่นๆตะลึงอย่างมาก ถ้าทำการผ่าตัดในสถานการณ์แบบนี้ จะเป็นการผ่าตัดที่เป็นระบบ ไม่ใช่การผ่าตัดง่ายๆอย่างแน่นอน เป็นการผ่าตัดที่นากและท้าทายมาก

“เหลียงหัว คนที่อยู่ตรงนี้ไม่มีใครสามารถทำการผ่าตัดนี้ได้เลย” หมอคนหนึ่งพูดอย่างลำบากใจ

“ฉันจะทำการผ่าตัดนี้เอง” เหลียงหัวพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น และตัดสินใจที่จะสู้

เจนล่ามองดูปฏิกิริยาของคนรอบๆ ตัวเธอ และรู้สึกว่าการผ่าตัดนี้อาจจะผ่านไปไม่ดีเท่าไหร่ เธอเลยตามไปตรงๆว่า “ถ้าทำการผ่าตัด โอกาสที่พ่อจะหายดีมีกี่เปอร์เซ็นต์”

“ถ้าคุณมองโลกในแง่ดี ก็ 30 เปอร์เซ็นต์” เหลียงหัวไม่ได้ปิดบัง เขาพูดออกมาโดยตรง

"ว่ายังไงนะ?”

เจนล่าตกใจจนกระโดด และตะคอกอย่างโกรธเคืองว่า "มีโอกาสเพียง 30% นี่คิดจะฆ่าพ่อฉันเลยใช่ไหม?”

“คุณเจนล่า ถ้าไม่ผ่าตัด คุณคิดว่าพ่อจะอยู่ได้นานแค่ไหนเหรอ? คิดว่าจะอยู่รอดสัปดาห์นี้ไปได้เหรอ?” เหลียงหัวมองไปที่เจนล่า

เจนล่าก็ชะงักกับคำถามนี้เช่นกัน ก็จริง ถ้าไม่ผ่าตัด พ่อของเขาก็มีชีวิตอยู่ได้ไม่นานแล้ว

“พักผ่อนไปก่อน เดี๋ยวเรามาพูดถึงรายละเอียดของการผ่าตัดกัน” เหลียงหัวกล่าวโดยตรง

ในช่วงพักสวี่ฉิง ออกไปเข้าห้องน้ำ และตอนที่เธอเดินกลับมา เจี่ยคุนหยุดสวี่ฉิงเอาไว้พอดี และกล่าวว่า "หมอสวี่ ที่จริงฉันยังต้องการผู้ช่วยคนหนึ่งที่เมืองหลวง คุณยังสาวขนาดนี้ ฉันคิดว่าเหมาะที่จะไปทำงานในเมืองอย่างมาก ไม่ต้องอยู่ที่เมืองเล็กๆนี้แล้ว "

“หมอเจี่ย คุณไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับงานของฉันหรอก” สวี่ฉิงกล่าวอย่างเย็นชา

เจียงเฉิงดูออกในทันที ก่อนหน้านี้เจี่ยคุนอยากจะจีบสวี่ฉิงอยู่แล้ว เขาเลยเดินเข้ามาแล้วพลักเจี่ยคุนออกพร้อมพูดว่า " พี่หนุ่ม จีบสาวแบบนี้มันเชยมากแล้ว ต้องจีบแบบนี้”

เจียงเฉิงพูดและกอดสวี่ฉิงในทันที จากนั้นก็จูบอย่างดุเดือด แล้วโอบไหล่ของสวี่ฉิงถามว่า " ที่รัก เป็นแฟนกับผมไหม?”

“บ้าจริง ที่นี่คนเยอะแยะเลย” สวี่ฉิงหน้าแดงเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เป็นค่ะ”

เจี่ยคุนเห็นสถานการณ์เช่นนี้ก็ตกตะลึงอย่างมาก เขาตกใจอย่างมาก ตอนนี้เขาจีบสาวกันแบบนี้แล้วเหรอ? ผู้หญิงที่เป็นดั่งนางฟ้าตกลงทันทีเลยเหรอ?