ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 231

“ไร้สาระ คุณกำลังพูดจาไร้สาระอยู่” เจี่ยคุนคำรามด้วยความโกรธเมื่อได้ยิน

“ผมพูดจาไร้สาระรึเปล่า คุณสามารถถามคุณเจนล่าได้ ต่อไปอย่าแสดงความคิดเห็นตามสคริปต์ แต่ใช้สมองของคุณเองด้วย” เจียงเฉิงมอง เจี่ยคุนอย่างเย็นชาและพูด

เจนล่าพูดด้วยภาษาจีนว่า "ใช่ พ่อของฉันมีอาการเหล่านี้ในระหว่างการรักษาครั้งแรก ดังนั้นฉันจึงอยากจะ เริ่มแผนการรักษาใหม่"

เมื่อเจี่ยคุนได้ยินคำยืนยันจากคุณเจนล่า สีหน้าของเขาอึดอัดอย่างมาก เหมือนกับไปกินอึมา แต่เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรมากได้ จึงนั่งลง

“เหลียงหัว ฉันคิดว่าการรักษาผ่าตัดแบบเจาะรูและการฉายรังสีเลเซอร์ ถ้าใช้ทั้งสองวิธี ผลข้างเคียงคงจะน้อย” หัวหน้าด้านประสาทวิทยาวัย 60 ปี ยื่นขึ้นและกล่าว

“แม้ว่าผลข้างเคียงจะน้อยลง แต่ผลการรักษาก็ลดลงเช่นกัน และความทุกข์ทรมานของผู้ป่วยจะเพิ่มขึ้น” เจียงเฉิงยังคงส่ายหัวและพูดหลังจากได้ยินเรื่องนี้

“นายเป็นปรมาจารย์หรือไง ใครเสนออะไรนายก็ไม่เอา ท่านเป็นถึงหัวหน้าของแผนกประสาทวิทยาประจำจังหวัดเชียวนะ ข้อเสนอของเขาจะผิดพลาดเหรอ ? พูดให้ตัวเองดูดีดูเก่งอยู่ได้” เจี่ยคุนกล่าว กับเจียงเฉิงด้วยเสียงที่เย็นชา จากนั้นมองไปที่สวี่ฉิง "ใช่ไหม คุณหมอสวี่”

เหตุผลที่เจี่ยคุนพูดแบบนี้ เขาต้องการทำให้เจียงเฉิงดูแย่ในสายตาของสวี่ฉิง เพื่อที่จะได้รับความโปรดปรานจาก สวี่ฉิง แต่เขาไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสอง ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะกินอย่างไร

“คุณหมอท่านนี้พูดถูก การบำบัดแบบนี้ไม่ได้ผลมากนัก และเราไม่ควรที่จะลดความสำคัญของผลการรักษาเพื่อลดการมีผลข้างเคียง” เหลียงหัว พูดอย่างจริงจัง

ผู้เชี่ยวชาญหลายคนเสนอวิธีแก้ปัญหามากมาย แต่ไม่มีวิธีใดที่ได้ผลเลย ะพวกเขาถูกเหลียงหัวปฏิเสธทั้งหมด

"พอแล้ว!"

ขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างดุเดือด เจนล่าอดไม่ได้ เธอตบเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่ทันใด และก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ไม่คิดว่าหมอประเทศจีนนี้จะทำฉันผิดหวังได้ขนาดนี้ พวกคุณไม่สามารถแม้แต่จะเสนอแผนที่ได้ผลมาได้เลยแม้แต่แผนเดียว”

“คุณเจนล่า อาการป่วยของพ่อคุณมีมานานมากแล้ว และสถานการณ์ก็รุนแรงมากจนไม่ว่าไปที่ไหนก็คงได้ผลเท่าเดิม” คณบดีเหลียงหัวมองเจนล่าด้วยความลำบากใจและพูด

“ฉันไม่สน ฉันแค่อยากจะเห็นผลลัพธ์ ถ้าพวกคุณรักษาพ่อฉันไม่ได้ ฉันจะฟ้องโรงพยาบาลของคุณผ่านทางสถานทูต” คุณเจนล่าพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

เมื่อเหลียงหัวได้ยินเช่นนี้ เขายิ่งลำบากใจมากขึ้น ไม่ใชว่าเขาไม่พยายาม ผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดที่เขาสามารถหามาได้ก็อยู่ที่นี่กันหมดแล้ว หากทุกคนไม่สามารถสรุปผลใดๆออกมาได้ เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้

เมื่อเจี่ยคุนเห็นว่าเจียงเฉิงเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดอะไร เขาก็เร่งเยาะเย้ยทันทีและกล่าวว่า "นายพูดเก่งไม่ใช่เหรอ? ทำไมเวลาแบบนี้ไม่พูดอะไรเลยล่ะ?”

“หมอสวี่ ดูเขาสิ โต้เถียงเก่งอย่างเดียว แต่ไม่ได้มีความสามารถอะไรเลย ไม่มีความเป็นผู้ใหญ่เลยแม้แต่น้อย” เจี่ยคุนรีบพูดกับสวี่ฉิงด้วยรอยยิ้ม

“มันเกี่ยวอะไรกับคุณเหรอ?” สวี่ฉิงเหลือบมองเจี่ยคุน อย่างเย็นชาและพูดอย่างเย็นชา