ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 230

หมอหนุ่มหันไปมองนิดหนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง พอเห็นว่าเป็นชายหนุ่มที่อายุไม่ต่างจากเขานัก เขาจึงเอ่ยเสียงเย็นอย่างไม่เห็นเจียงเฉิงอยู่ในสายตา “ทำพูดดีไปเถอะ อย่างกับว่านายรักษาได้งั้นละ”

หมอหนุ่มคนนี้รู้ว่าเพื่อรักษาอาการป่วยของสตีเว่น คนใหญ่คนโตจากเมืองหลวงมณฑลจำนวนมากจึงมาที่นี่กันหมด ใช่ทีที่หมอหนุ่มแบบนี้จะมาพูดที่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นหมอคนนี้เพิ่งมาได้ไม่นาน ดังนั้นเขาจึงไม่รู้จักเจียงเฉิง

ขณะที่เจียงเฉิงกำลังจะพูดอะไรต่อ จู่ๆ เขาก็รู้สึกเจ็บที่ต้นขาขึ้นมาอย่างฉับพลัน พอก้มลงมองจึงเห็นว่ามือของสวี่ฉิงหยิกอยู่ที่ต้นขาของเขา

“หยุดพูดได้แล้ว ฉันแอบพาคุณมานะ ถ้าถูกจับได้ละก็ ลำบากแน่” สวี่ฉิงเอ่ยพลางเหลือบมองเจียงเฉิงด้วยสายตาที่เยียบเย็น

ในขณะเดียวกันนั้นเอง ชายชราผมสีดอกเลาคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืนและเอ่ยว่า “ทุกท่าน ผมคือเหลียงหัวจากสมาคมแพทย์ประจำมณฑล ต่อไปผมจะแนะนำเกี่ยวกับอาการป่วยของคุณสตีเว่น ทุกคนจะได้มองออกว่าจะวางแผนรักษาอย่างไรได้บ้าง”

เหลียงหัวหยิบแผ่นฟิล์มสองสามแผ่นขึ้นมาและบอกว่า “หลังจากการตรวจสอบด้วยเครื่องมืออย่างละเอียด เราได้วินิจฉัยแล้วว่าคุณสตีเว่นป่วยเป็นโรคเอแอลเอส หรือที่เรียกเต็มๆ ว่า ‘โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงเอแอลเอส’ หรือที่คนอังกฤษเรียกว่า ‘Amyotrophic Lateral Sclerosis’ ซึ่งเป็นโรคที่อันตรายร้ายแรงถึงชีวิตและไม่มีทางรักษาหาย”

ใบหน้าที่แก่ชราของเหลียงหัวเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม เห็นได้ชัดว่าโรคนี้ก็เป็นโรคที่เกินการคาดการณ์ของเขา

“โรคนี้ไม่ใช่โรคฮอว์คิงหรอกหรือ” เจียงเฉิงถามสวี่ฉิงอย่างประหลาดใจเล็กน้อย

“ใช่ นั่นเป็นสาเหตุที่ว่าทำไมถึงรับมือยากนัก ตอนอยู่ที่ต่างประเทศเขารับการรักษามาหลายที่แล้ว แต่สุดท้ายก็ยังไม่มีทางรักษา” สวี่ฉิงกระซิบเบาๆ

“เมื่อต้องเจอกับอาการแบบนี้ การแพทย์แผนตะวันตกไม่มีทางทำอะไรแล้วจริงๆ แต่ว่า...”

“นายเป็นหมอมาจากไหน พูดพล่ามไปเรื่อยอย่างกับรู้เรื่องของโรคนี้มากกว่านี้อย่างนั้นละ” เจียงเฉิงยังพูดไม่ทันจบ หมอหัวล้านที่อยู่ข้างๆ ก็ขัดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

หมอหัวล้านผู้นี้มาจากเมืองหลวงชื่อว่าเจี่ยคุน ตอนที่ประชุมหารือเมื่อวานนี้เขาสนใจในตัวสวี่ฉิงมาก เขาอยากจะซักถามตอบโต้กับสวี่ฉิง แต่สวี่ฉิงไม่ได้สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย พอวันนี้เขาเห็นว่าสวี่ฉิงพูดคุยกับหมอหนุ่มคนนี้อย่างสนิทสนม เขาก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา ดังนั้นจึงตะคอกใส่เจียงเฉิงอย่างมีโทสะ

เจียงเฉิงเองก็ไม่ได้สนใจเจี่ยคุนผู้นี้นัก จากนั้นจึงหันไปมองเหลียงหัวที่อธิบายเนื้อหาต่อ