ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 432

“รวบรวมครบแล้ว อีกเดี๋ยวจะเอาให้นาย” เหยียนปิงหรูมองผู้ชายที่หยาบคายคนนี้ด้วยสายตาเย็นชาแล้วบอกไป

“รวมจนครบแล้ว?”

ชายผอมบางหัวเราะเยาะทีหนึ่ง พูดว่า “เงินหนึ่งแสนหยวน รวบรวมครบได้ไวขนาดนี้เลย? ฉันจะเชื่อได้ยังไงล่ะ”

“ฉันขอยืมจากเพื่อนของฉัน เขาใกล้จะมาถึงแล้ว” เหยียนปิงหรูพูดด้วยเสียงเย็นชา

“บ้านพวกเธอมีเพื่อนที่ร่ำรวยขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน? แนะนำให้พวกฉันรู้จักสักหน่อยสิ?” เห็นชัดว่าชายผอมบางไม่เชื่อคำพูดของเหยียนปิงหรู รีบมองเหยียนปิงหรูด้วยหน้าตาเยาะเย้ย

“พวกนายไม่ต้องมายุ่งหรอก!”

เหยียนปิงหรูพูดอยู่จึงลุกขึ้นมา อยากกลับเข้าห้องมาจากในลานบ้าน ให้พวกคนกลุ่มนี้อยู่ข้างนอก แต่ว่าลูกน้องหลายคนของชายผอมบางเข้ามาล้อมเหยียนปิงหรูไว้โดยตรง

“พวกนายอยากทำอะไร?” เหยียนปิงหรูมองชายผอมบางที่เป็นหัวหน้าแบบเย็นเยือกแล้วถามขึ้น

“น้องปิงหรู สภาพบ้านเธอเป็นยังไงฉันจะไม่รู้เหรอ มีเพื่อนร่ำรวยอะไรที่ไหน ไม่มีเงินก็บอกว่าไม่มีเงินสิ ฉันบอกแล้วไง ขอแค่เธอนอนกับฉันสักสองสามคืน เงินหนึ่งแสนหยวนจะยกเลิกทั้งหมด คืนหนึ่งได้หลายหมื่นหยวนเชียวนะ เธอไม่หวั่นไหวเหรอ?” ชายผอมบางกำลังพูด ส่วนดวงตาก็เหลือบไปมองหน้าอกของเหยียนปิงหรูอย่างหยาบคายแล้ว

“น่ารังเกียจ!”

เหยียนปิงหรูพึมพำอย่างเย็นชาทีหนึ่ง บอกว่า “เงินฉันจะคืนพวกนายไม่ให้ขาดสักแดงเดียว หลบไป!”

ชายผอมบางได้ยินคำพูดของเหยียนปิงหรู ชั่วขณะนั้นก็หมดความอดทนแล้ว เขาอยากบีบบังคับเหยียนปิงหรูมาหลายครั้งแล้ว ยัยคนนี้ยังไม่ยินยอมสักที

“นังตัวดี ทำเป็นเสแสร้งอะไรอยู่ ฉันจะบอกเธอให้นะ ไม่มีเงินเธอก็ต้องเอาตัวมาชดใช้” ชายผอมบางพูดด้วยเสียงเย็นชา รีบอยากให้ลูกน้องของเขาลงมือทันที

อย่างไรเสียเขาดูแล้วว่าพ่อของเหยียนปิงหรูป่วยใกล้จะตาย ต้องไม่มีวิธีทำอะไรพวกเขาได้แน่

“ใครบอกว่าหล่อนไม่มีเงิน?”

ทันใดนั้นเสียงของเจียงเฉิงลอยเข้ามาแล้ว

ชายผอมบางที่เดิมทีเตรียมลงมือ รีบหันหน้ามองเข้าไปทันที จึงมองเห็นเจียงเฉิงถือกระเป๋าขนาดเล็กใบหนึ่งเดินเข้ามา

“แกเป็นใคร?” ชายผอมบางมองเจียงเฉิงด้วยสายตาเย็นชาแล้วถามขึ้น คาดไม่ถึงเจ้าหมอนี่กล้าทำลายเรื่องดีๆ ของตนเอง

“ฉันคือเพื่อนของปิงหรู!”

เจียงเฉิงพูดอยู่นำกระเป๋าในมือโยนไปให้ชายผอมบางทางนั้นโดยตรง ชายผอมบางรีบรับกระเป๋าใบนี้เอาไว้ พอเปิดออกดู ข้างในคือธนบัตรประเทศจีนสิบปึก

“เธอไม่เป็นไรนะ?” เจียงเฉิงมองถึงข้างกายของเหยียนปิงหรู ถามเธอด้วยเสียงเบาๆ

ก่อนหน้านี้เหยียนปิงหรูรู้สึกตกใจแทบแย่แล้ว ถ้าไม่ใช่เจียงเฉิงปรากฏตัวออกมาทันเวลาละก็ ตนเองอาจจะตกอยู่ในอันตรายจริงๆ

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ” เหยียนปิงหรูมองเจียงเฉิงแล้วส่ายหน้า

“ลูกพี่ครับ เป็นเงินหนึ่งแสนหยวนจริงด้วยครับ” ลูกน้องคนหนึ่งพูดกับชายผอมบาง

“เพ้อเจ้อ คิดว่าฉันไม่รู้จักเงินหรือไง?”

ชายผอมบางเก็บเงินไว้เรียบร้อย แต่ว่าเขาไม่ยินยอม โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังไม่ได้ผู้หญิงที่ต้องการมาครองสมใจ ดูลักษณะของเจียงเฉิงอันนี้ เห็นชัดว่าไม่ใช่คนที่มีเงินอะไร เดาว่าหนึ่งแสนก้อนนี้เป็นเงินที่รวบรวมมาอย่างยากลำบาก

“ไสหัวไป!”

เจียงเฉิงตะคอกด้วยเสียงเย็นชาใส่คนกลุ่มหนึ่งที่ล้มอยู่บนพื้น

“แกรอฉันไว้ให้ดีเถอะ!”

ชายผอมบางรู้ว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจียงเฉิง จับแก้มเอาไว้แล้วรีบออกไปจากที่นี่แล้ว

“หมอเจียงคะ ขอบคุณมากนะคะ” เวลานี้เหยียนปิงหรูรู้สึกซาบซึ้งใจต่อเจียงเฉิงจริงๆ เธอพูดขอบคุณติดต่อกัน

“เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง” เจียงเฉิงพูดอยู่จากนั้นตามเหยียนปิงหรูเข้ามาในบ้านแล้ว

เหยียนปิงหรูนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็ก มองเจียงเฉิงอยู่ก่อนจะพูดว่า “ถ้าฉันสามารถเปิดคลินิกของตัวเองได้คงดี ฉันก็จะมีเงินแล้ว และไม่ต้องรบกวนคุณด้วย”

เจียงเฉิงมองเหยียนปิงหรูแล้วพูดว่า “เธออยากเปิดคลินิก?”

“ใช่ค่ะ” เหยียนปิงหรูตอบอย่างจริงจัง

“ไปเถอะ” เจียงเฉิงลุกขึ้นแล้วพูดกับเหยียนปิงหรู

“ไปไหนคะ?”

“ฉันจะพาเธอไปดูหน่อยว่าพื้นที่แถวไหนค่อนข้างดี จะเช่าเอาไว้ให้เธอเปิดคลินิก” เจียงเฉิงพูดกับเหยียนปิงหรู