ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 453

“งั้นดี คุณปู่นั่งก่อนเถอะครับ เดี๋ยวผมไปดูแขก” เจียงเฉิงยิ้มเอ่ยกับสวี่ฉางเซิง ก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะของลู่จ้านเผิงกับปี้หมิงจู เพราะแขกมาแล้วทั้งที เจียงเฉิงก็ต้องดูแลต้อนรับดีๆ

สวี่ฉางเซิงเห็นเจียงเฉงพูดคุยกับพวกปี้หมิงจูกันอย่างสนุกถูกคอ ในใจก็ยังรู้สึกผวาไม่หาย เพราะโชคยังดีที่เมื่อกี้เขายังไม่ไป หากเขาจากไปแล้วล่ะก็ งั้นก็จะไม่ได้พบกับคนใหญ่คนโตเหล่านี้แล้วแน่ๆ ซ้ำยังจะทำให้หลานเขยที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ไม่พอใจอีกต่างหาก

“สวี่จื้อกั๋ว นายบอกว่าเจียงเฉิงอยู่ที่หลูหยางเป็นแค่บุรุษพยาบาลไม่ใช่หรือไง?” สวี่ฉางเซิงตวาดเสียงต่ำใส่สวี่จื้อกั๋วอย่างโมโห

สวี่จื้อกั๋วเองก็เหงื่อผุดเต็มหน้าผาก เขาคิดไม่ถึงว่าแค่ไม่ได้เจอกับเจียงเฉิงในระยะเวลาสั้นๆ เจียงเฉิงก็พัฒนาไปไกลขนาดนี้แล้ว แม้แต่ตระกูลลู่กับปี้หมิงจูก็ยังมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเขาขนาดนี้

“พ่อ นี่……นี่ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” สวี่จื้อกั๋วเอ่ยอย่างกล้าๆกลัวๆ

“รอฉันสืบจนแน่ชัดเมื่อไหร่ ค่อยมาคิดบัญชีกับนายอีกที” สวี่ฉางเซิงตวาดเสียงต่ำอย่างโกรธเกรี้ยว ทั้งที่หลานเขยของเขาออกจะยอดเยี่ยมขนาดนี้ แต่ทำไมถึงถูกพวกเขาด่าว่าเป็นคนไร้ประโยชน์กัน?

“พ่อ เมื่อกี้พ่อยังไม่ค่อยได้กินอะไรสินะ กินอีกสักหน่อยเถอะ” สวี่จื้อจุนเริ่มรู้สึกมั่นอกมั่นใจขึ้น พลันรีบคีบอาหารให้สวี่ฉางเซิง

สวี่จื้อจุนเห็นลูกเขยตัวเองรู้จักกับคนใหญ่คนโตสองคนนี้ ก็ถือว่าเสริมบารมีให้ตัวเองด้วยเช่นกัน เพราะเขาเองก็รู้สึกได้ใจขึ้นมาทันที

“จื้อจุน หลานเขยคนนี้ของฉัน ไม่เลวเลยจริงๆนะ” สวี่ฉางเซิงเองก็ยิ้มเอ่ยกับสวี่จื้อจุน

“นั่นสิ เขาเป็นเด็กกำพร้ามาตั้งแต่เด็ก ที่ผ่านมาไม่เคยจะคิดได้ ก็เพิ่งมาคิดได้นี่แหละ” สวี่จื้อจุนตอบสวี่ฉางเซิงยิ้มๆ

“มีคนมาอีกแล้ว” ขณะที่สวี่จื้อจุนพูด จู่ๆก็เห็นตรงทางเข้ามีคนเข้ามาอีกไม่น้อย

“คุณเจียง ผมติดธุระ คงไม่ได้มาสายใช่ไหม” ซ่งจุ้นชิงพูดแล้วก็รีบเดินไปหาเจียงเฉิง จากนั้นก็ทักทายกับลู่จ้านเผิงและปี้หมิงจู

อันที่จริงซ่งจุ้นชิงถึงนานแล้ว เพียงแต่เขารออยู่ที่ด้านนอก กระทั่งมั่นใจว่าลู่จ้านเผิงเข้าไปแล้ว เขาก็จึงจะเข้ามา เพื่อจะใช้โอกาสนี้สานสัมพันธ์กับตระกูลลู่ แต่เขาคิดไม่ถึง ว่าคนใหญ่คนโตอย่างปี้หมิงจูก็มาด้วย

“คุณซ่งเกรงใจไปแล้วล่ะครับ ผมดีใจมากที่คุณมาได้” เจียงเฉิงเองก็ยิ้มเอ่ยกับซ่งจุ้นชิงอย่างนอบน้อม

“คุณซ่งนี่ แม้แต่คุณซ่งยังมาแล้ว” คราวนี้สวี่จื้อกั๋วยิ่งผวาหนักกว่าเดิม ไม่ว่ายังไงเขาก็คิดไม่ถึงว่าเจียงเฉิงจะรู้จักกับคนมากมายขนาดนี้ที่เขตในระยะเวลาสั้นๆ

“สหายเจียง ฉันไม่ได้มาสายใช่ไหม”