ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 61

ทันใดนั้นเจียงหลายก็เห็นว่ามีคนหกคนปรากฏตัวขึ้น และคนที่เป็นหัวหน้ายังถือมีดด้วย เธอหลบหลังเจียงเฉิงด้วยความตกใจในทันที

“พี่” เจียงหลายคว้าเสื้อของเจียงเฉิงอย่างระมัดระวัง ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“ไม่ต้องกลัว พี่อยู่นี่” เจียงเฉิงพูดกับเจียงหลายพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ

เดิมทีเจียงหลายยังคงกลัวมาก เมื่อได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ในใจของเธอสงบลงในทันที

ราวกับว่ามีพลังวิเศษในคำพูดของเจียงเฉิงซึ่งสามารถทำให้เธอรู้สึกสบายใจอย่างยิ่ง

“เจ้าของร้านขายยาส่งพวกแกมาใช่ไหม?” เจียงเฉิงถามอย่างเมินเฉย

“เลิกพูดไร้สาระ แล้วเอาของมีค่าออกมา” ชายที่เป็นหัวหน้าหรี่ตาและพูดว่า “แล้วก็แฟนสาวที่อยู่ข้างๆ แก มาทำให้ฉันกับพรรคพวกสบายตัวหน่อย แล้วฉันจะไม่หักมือเท้าของแก”

ในขณะที่พูด ชายที่เป็นหัวหน้าก็หรี่ตามองเจียงหลายที่อยู่ข้างหลังเจียงเฉิงในทันที เขาชอบหยอกเย้าสาวสวยที่หน้าตาไร้เดียงสาแบบนี้ และรู้สึกมีชัยชนะมากกับการได้คลอเคลียผู้หญิงคนอื่นบนเตียง

เมื่อเจียงเฉิงได้ยินคำพูดของชายคนนั้น แสงอันเยือกเย็นในดวงตาของเขา หนาวเหน็บไปถึงกระดูก

ชายที่เป็นหัวหน้าเป็นหนึ่งในสมาชิกของแก๊งเทียนหลางที่ควบคุมพื้นที่นี้ ฉายาหลางหยา เจ้าของร้านขายยาเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา เมื่อเขาได้ยินว่ามีของราคาหลายล้าน ถ้าปล้นมาแล้ว คงเพียงพอที่เขาจะใช้จ่ายอย่างฟุ่มเฟือยไปได้อีกนาน จึงรีบพาคนมาที่นี่

“ได้ ตามที่แกปรารถนา” เจียงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ทันทีที่หลางหยาได้ยิน เจียงเฉิงก็เตรียมที่จะมอบของและสาวสวย เขาจะไม่เสียแรงลงมือ ไม่อย่างนั้นการจัดการกับเด็กอ่อนหัดแบบนี้ กลัวว่ามือของตัวเองจะสกปรก

“หึ ถือว่าแกยังรู้......อ้า——”

หลางหยายังพูดไม่ทันจบ ก็รู้สึกเจ็บที่แขนของตัวเอง เมื่อหันหน้าไปมองข้างหน้าก็เห็นเจียงเฉิงอยู่ไม่ไกล และในวินาทีต่อมาเขาก็มาอยู่ข้างๆ ตัวเองราวกับเป็นปีศาจ

อีกทั้งชายที่น่ากลัวคนนี้ก็หักแขนข้างหนึ่งของตัวเอง หลางหยากรีดร้องออกมาอย่างน่าเวทนา

สำหรับเจียงเฉิงในตอนนี้ ครอบครัวคือสิ่งที่เขาแคร์มากที่สุด ใครก็ตามที่ต้องการจะทำร้ายคนในครอบครัวของเขา จะต้องชดใช้ค่าเสียหายอย่างน่าเวทนา แม้ว่าจะแค่ใช้คำพูดทำให้น้องสาวของตัวเองอับอาย ก็ต้องได้รับบทเรียนที่ลืมไม่ลงเช่นกัน

“ถ้าแค่ปล้นสิ่งของ ฉันพอที่จะให้อภัยได้ แต่กล้าโหยหาน้องสาวฉัน งั้นก็อย่าโทษฉันแล้วกัน”

ทันทีที่พูดจบ เจียงเฉิงก็ดูเหมือนจะแสดงฝีมือ และหักแขนขาทั้งสี่ของหลางหยาโดยตรง เมื่อกี้เขาบอกว่าจะหักมือเท้าของตัวเอง ได้จังหวะส่งคืนกลับไปพอดี

“ไอ้เด็กเวร ฝากไว้ก่อนเถอะ” หลางหยานอนอยู่บนเปลหามและด่าอย่างโกรธจัด เขาพูดกับลูกน้องที่อยู่ข้างๆ ว่า “โทรหาพี่หัวโล้น ให้เขาส่งคนมาช่วย”

โรงพยาบาลเมืองหลูหยางที่หนึ่ง พี่หัวโล้นกำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย แขนทั้งสองข้างใส่เฝือก แม้ว่าเขาจะได้รับการรักษาแล้ว แต่โรงพยาบาลแจ้งว่าต้องรอให้หมอเจ้าของเคสทำการตรวจอย่างละเอียดแล้วค่อยทำการรักษาอีกครั้ง เนื่องจากบาดแผลของเขายังคงมีอาการปวดเล็กน้อย

พี่หัวโล้นยังจำเหตุการณ์เมื่อวานได้ ตัวเองแค่ลูบไล้เอวของสาวสวยเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าจะถูกชายคนนั้นทำร้ายจนแขนหักทั้งสองข้าง รอให้อาการบาดเจ็บของตัวเองหายดีแล้ว จะต้องทำให้ไอ้เด็กเวรนั่นกับนางเด็กเลวชดใช้คืนมาเป็นร้อยเท่าอย่างแน่นอน

ข้างๆ พี่หัวโล้น สาวสวยที่นุ่งน้อยห่มน้อยคนหนึ่งกำลังใช้ช้อนเล็กๆ ป้อนอาหารให้พี่หัวโล้นทันใดนั้นโทรศัพท์ของพี่หัวโล้นก็ดังขึ้น

สาวสวยรับสายและวางโทรศัพท์ไว้ข้างหูของพี่หัวโล้น

“ฮัลโหล? เสี่ยวหลาง มีเรื่องอะไร?” พี่หัวโล้นอดทนต่อความเจ็บปวดและถาม

“พี่หัวโล้น วันนี้ผมถูกไอ้หมอนั่นลอบทำร้าย ถ้าทางพี่ไม่มีเรื่องอะไร ก็รีบส่งคนมาช่วย แม่งเอ๊ย” เสียงของหลางหยาทางโทรศัพท์สั่นเทาด้วยความเจ็บปวด

“เกิดอะไรขึ้น? นายไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย?” พี่หัวโล้นถามในทันที

หลางหยาเล่าเหตุการณ์อย่างคร่าวๆ พี่หัวโล้นยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นคนคนเดียวกับที่ทำร้ายตัวเอง ทั้งหมดค่อนข้างสงบนิ่ง และลงมือโหดเหี้ยมมาก