ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 60

รู้มาว่าก่อนหน้านี้เสฺวียนเซินไม่ถึงร้อยปีถูกประมูลไปในราคาหลายแสน ถ้าเป็นสองปีราคาจะสูงขึ้นอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม มันเป็นยาสมุนไพรชั้นดีที่ถูกเจียงเฉิงซื้อไปในราคาเพียงสามหมื่นหยวน

เจ้าของร้านขายยารู้สึกเสียดายขึ้นมาในทันที เสฺวียนเซิน ล้ำค่าขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงราคาสามหมื่นหยวนเลย ต่อให้แสนหยวนก็คุ้มค่า

อีกอย่างเห็นได้ชัดว่าชายชราเมื่อครู่ไม่รู้อะไรเลย เดาว่าข้าวของรกรุงรังเมื่อครู่ สามารถซื้อได้ในราคาเพียงไม่กี่ร้อยกี่พัน แต่เป็นเพราะความเย่อหยิ่งของตัวเอง ดูถูกชายชราคนนั้นจนเสียโอกาสที่ดีแบบนั้นไป

“แม่งเอ๊ย ถ้ารู้อย่างนี้ยอมจ่ายเงินเล็กน้อยก็ซื้อได้แล้ว” เจ้าของร้านขายยารู้สึกเสียดายในใจ

เจ้าของร้านขายยาก้าวไปข้างหน้าในทันทีและพูดว่า “น้องชาย ไม่รู้ว่าโสมนี่ คุณสนใจที่จะส่งต่อไหม? เรื่องราคาไม่ใช่ปัญหาเลย”

เจ้าของร้านขายยารู้ถึงคุณค่าของเสฺวียนเซิน ดังกล่าวเป็นอย่างดี ถ้านำมันไปประมูล มูลค่าก็จะเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว

เจียงเฉิงเก็บเสฺวียนเซิน และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “ต้องขอโทษด้วย โสมนี้ ผมเก็บไว้ยังมีประโยชน์”

ในตอนนี้เจียงเฉิงไม่ได้ขาดแคลนเงิน อีกอย่างโสมนี้ก็สามารถให้สวี่ฉิงใช้ประโยชน์ได้พอดี แน่นอนว่าเขาไม่มีทางส่งต่อ

เจ้าของร้านขายยายอมรับความพ่ายแพ้ สีหน้าดูไม่น่ามองอยู่ชั่วขณะหนึ่ง ก่อนหน้านี้เขาถากถางว่าเจียงเฉิงที่ไม่รู้เรื่องยาสมุนไพร แต่ตอนนี้พบว่ามันเป็นโสมชั้นดี แล้วยังมีหน้าจะขอซื้อ เจียงเฉิงก็ไม่ชอบเจ้าของร้านแบบนี้

“พี่ ฉันกลับมาแล้ว” เจียงหลายวิ่งเข้ามาจากด้านนอก

“คุณตาล่ะ” เจียงเฉิงถาม

เดิมทีคิดว่าเป็นโสมคน ดังนั้นจึงให้เงินกับชายชราแค่สามหมื่นหยวน ถ้ารู้ว่าเป็นเสฺวียนเซิน คุณภาพดีขนาดนี้ เขาจะต้องให้เงินเพิ่มอย่างแน่นอน

“เขาน่ะเหรอ เดาว่าคงกลัวพี่จะเปลี่ยนใจ ได้เงินแล้วก็รีบวิ่งไปเลย ความเร็วนั้น เร็วยิ่งกว่ายูเซน โบลต์ซะอีก” เจียงหลายพูดพร้อมกับหัวเราะ

เมื่อได้ยินแบบนี้ เจียงเฉิงก็รู้สึกจนปัญญาอยู่ชั่วขณะหนึ่ง เดิมทีอยากจะให้ส่วนต่างราคากับชายชราเพิ่มอีกหน่อย ไม่คิดเลยว่าชายชราจะหนีไปซะก่อน แม้แต่ตะกร้าสะพายหลังก่อนหน้านี้ก็ไม่เอาแล้ว

คาดว่าชายชรานั่นก็คงคิดว่าเจียงเฉิงเป็นคนโง่ เห็นได้ชัดว่าขุดสมุนไพรมาแบบส่งเดช ไม่คิดว่าจะมีคนซื้อสามหมื่นหยวน ดังนั้นจึงกังวลว่าเจียงเฉิงจะเปลี่ยนใจและไม่ให้เงินเขา

เจียงเฉิงยิ้มและกล่าวว่า “ไม่เป็นไร เราไปกันเถอะ”

เจียงเฉิงรับห่อยาและพาเจียงหลายไปจากที่นี่