ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 59

“สวัสดีครับ ฉันเห็นว่าที่นี่พวกคุณรับซื้อสมุนไพร ฉันขึ้นเขาไปขุดสมุนไพรพวกนี้ คุณลองดูว่าสามารถรับซื้อได้เท่าไร?”

ทันทีที่ชายชราเข้ามา เขาก็วางตะกร้าสะพายหลังที่สกปรกลงบนพื้นและหายใจหอบ

เมื่อเจ้าของร้านขายยาเห็นฉากนี้ แววตาก็เต็มไปด้วยความรังเกียจ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็เป็นลูกค้าที่มาหาถึงที่ เขาไม่พูดอะไรมาก และสั่งให้พนักงานไปดู

หลังจากที่พนักงานร้านขายยาก้าวไปข้างหน้าและมองดู สีหน้าเต็มไปด้วยความรังเกียจและพูดว่า “สมุนไพรคุณอยู่ที่ไหน นี่มันวัชพืชทั้งนั้น”

ในขณะที่พูด พนักงานร้านขายยาก็กำลังจะเดินออกไปด้วยสีหน้ารังเกียจ แต่ชายชรารีบพูดขึ้นว่า “พ่อหนุ่ม ฉันไม่รู้เรื่องสมุนไพร ช่วยฉันเลือกหน่อย บางทีในนี้อาจจะมีสมุนไพรที่พวกคุณต้องการ? ”

“พี่ พวกเรามีแขกมากมายที่ต้องดูแล มีเวลาเลือกสมุนไพรในตะกร้าสะพายหลังของคุณที่ไหนกัน” เจ้าของร้านขายห่อยาของเจียงเฉิง และก้าวไปข้างหน้าเพื่อพูดกับชายชรา

แม้ว่าท่าทางของเจ้าของร้านขายยาจะพอใช้ได้ แต่สายตาของเขาเต็มไปด้วยการดูถูก ชายชราแบบนี้จะไปเข้าใจอะไร สามารถหาอะไรดีๆ ได้ ก็จะรีบนำมาขาย

“คุณดูหน่อยเถอะ ข้าอยากจะได้เงินพาภรรยาไปหาหมอ” ชายชราพูดด้วยความร้อนใจ

เดิมทีชายชราไม่รู้เรื่องสมุนไพร แต่ได้ยินคนอื่นบอกว่าสมุนไพรนี้มีค่า ถ้าโชคดีสามารถเปลี่ยนเป็นเงินได้ไม่น้อย เขาจึงขึ้นไปขึ้นบนเขา ถ้าไม่สามารถขายได้ ตัวเองก็คงเสียแรงเปล่า

“เสี่ยวเฟิง ส่งแขก” เจ้าของร้านขายยาไม่อยากจะคุยกับชายชรา ดังนั้นจึงสั่งให้ส่งแขก

เมื่อชายชราตกที่นั่งลำบาก เจียงเฉิงก็พูดกับเจ้าของร้านโดยตรงว่า “เถ้าแก่ ให้ผมช่วยเขาดูจะดีกว่า ถ้ามีสมุนไพรที่ต้องการ คุณจะได้รับไว้ เขาก็จะได้ขาย ได้ประโยชน์ด้วยกันทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอ?”

“แล้วแต่คุณ คุณอยากดูก็ดูเลย ถึงอย่างไรผมก็ไม่รับ” เจ้าของร้านขายยาพูดด้วยสีหน้าดูถูก

ชายชราที่ไม่รู้อะไรเลย จะมีสมุนไพรดีๆ ได้อย่างไร

เจียงเฉิงไม่สนใจ เขาเดินตรงไปหาชายชราและพูดว่า “คุณตา ให้ผมช่วยดูนะครับ? ”

“เอาสิ” ชายชราพูด

เจียงเฉิงคว่ำตะกร้าในทันที แต่จริงๆ แล้วในนั้นไม่มีอะไรดีๆ เลย ส่วนใหญ่เป็นวัชพืชที่มีสรรพคุณทางยาน้อยมาก

เมื่อเจียงเฉิงคิดว่าไม่มีอะไร ทันใดนั้นเขาก็หยิบตัวยาสีดำสนิทมาจากด้านล่าง

“นี่......นี่คือ?”

เจียงเฉิงรู้สึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าตัวยานี้จะถูกปกคลุมด้วยตะกอนจำนวนมาก แต่พลังงานที่แผ่ออกมาไม่ปลอม นี่ต้องเป็นโสมคนชั้นดีอย่างแน่นอน

“พ่อหนุ่ม คุณคิดว่านี่ใช่โสมคนหรือเปล่า?” ชายชรามองไปที่เจียงเฉิงและพูดว่า “จะสามารถขายได้ราคาดีไหม?”

เจียงเฉิงไม่สนใจการเยาะเย้ยของเจ้าของร้านและพนักงานร้าน เขาเดินไปที่ก๊อกน้ำและล้างโสมคน หลังจากดินถูกชะล้าง ดวงตาของเจียงเฉิงก็เผยให้เห็นความดีใจมากยิ่งขึ้น

“นี่ไม่ใช่โสมคนจริงๆ ด้วย” เจียงเฉิงพูด

“ไร้สาระ บอกคุณตั้งนานแล้วว่ามันเป็นหัวไชเท้าป่า” พนักงานร้านเยาะเย้ย

“นี่คือเสฺวียนเซิน และยังเป็นเสฺวียนเซินร้อยปี!” เจียงเฉิงพูดต่อ

เดิมทีเจียงเฉิงคิดว่ามันเป็นแค่โสมคนชั้นดีหัวหนึ่งเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าจะเป็นเสฺวียนเซินร้อยปีที่คุณภาพดีกว่า

เดิมทีรากโสมของโสมคนนี้ถูกดินโคลนห่อหุ้มไว้ ดังนั้นก่อนหน้านี้จึงไม่ปรากฏออกมา แต่ตอนนี้ถูกล้างสะอาดแล้ว จึงเผยให้เห็นหน้าตาที่แท้จริงของเสฺวียนเซิน

เจ้าของร้านขายยาที่เพิ่งจะเยาะเย้ยเจียงเฉิงไปเมื่อกี้นี้ก็ตกตะลึง เขามองไปที่เจียงเฉิงด้วยความประหลาดใจ และเดินเข้าไปอย่างเร่งรีบ

“นี่คือเสฺวียนเซินจริงๆ อีกอย่างดูจากคุณภาพแล้ว จะต้องมีอายุมากกว่าร้อยปีอย่างแน่นอน และอาจถึงสองร้อยปีด้วยซ้ำ” เจ้าของร้านขายยารู้สึกประหลาดใจมาก

และพนักงานร้านขายยาก็ยิ่งแปลกใจมากขึ้นไปอีก ที่แท้ก็เป็นเสฺวียนเซิน ที่ดีกว่าโสมคน และยังเป็นโสมสองร้อยปี?