ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 71

"ซื้อเหรอ?"

หลินหยุนเอ๋อขมวดคิ้วและมองไปที่เจียงเฉิง อันที่จริงเธอชอบที่นี่มาก มันอยู่ใกล้กับที่ทำงานของเธอ และเดินทางสะดวก ทั้งห้างทั้งร้านค้ามีครบ

“แต่ฉันไม่มีเงิน” ดวงตาของ หลินหยุนเอ๋อส่องประกายด้วยความผิดหวัง

“เงินไม่ใช่ปัญหา สบายใจได้” เจียงเฉิงกล่าวเบาๆ

แต่ทันทีที่เจียงเฉิงพูดจบ เฮ้าซานก็พูดขึ้นมาอย่างรวดเร็วว่า "ไม่ ฉันจะไม่ขายบ้านหลังนี้"

เฮ้าซานไม่มีงานทำอยู่แล้ว ปกติเขาอาศัยบ้านสองหลังที่พ่อแม่เหลือไว้เพื่อใช้ชีวิต หนึ่งหลังเขาอาศัยอยู่ นอกจากนี้ ทำเลของบ้านหลังนี้ดีที่สุด ค่าเช่าก็ค่อนข้างสูง ถ้าเกิดขายบ้านหลังนี้ไป ต่อไปเขาจะใช้ชีวิตยังไง

“ไม่ขาย?” เจียงเฉิงเลิกคิ้ว

“พี่ใหญ่ บ้านของผมขายไม่ได้จริงๆ” เฮ้าซานกังวลจนแทบจะร้องไห้ออกมา

แต่ตอนนี้เจียงเฉิงไม่สนใจว่า เฮ้าซานจะคิดยังไง ตอนแรกเขาก็ไม่อยากจะยุ่งกับเฮ้าซานแต่ไอ้หนุ่มนี้มันเข้ามาหาเรื่องใส่ตัวเอง เช่นนั้นจะมาโทษเขาไม่ได้

“ ได้ ไม่ขายใช่ไหม?”

เจียงเฉิงเอื้อมมือออกไปคว้าเฮ้าซานขึ้นมา และกำลังจะเดินไปที่ห้องน้ำ

เฮ้าซานไม่อยากรู้สึกทรมานเจียงตายอีกแล้ว เขาเร่งดิ้นรนและกล่าวว่า “อย่า อย่า ผมขายก็ได้!”

จากนั้นเจียงเฉิงก็ปล่อยเฮ้าซานลง เขาอมยิ้มและถามว่า "เอาล่ะ นายจะขายบ้านหลังนี้ในราคาเท่าไร"

เฮ้าซานไอสองครั้ง มองเจียงเฉิงด้วยความกลัว และถามอย่างระมัดระวัง “1... 1.8 ล้าน?”

“1.8 ล้าน? นายมาปล้นกันหรืออย่างไร?” เจียงเฉิงตบหน้าเฮ้าซาน เฮ้าซานตกใจกลัวจนตัวสั่น

“แล้ว...ถ้า1.5ล้านล่ะ?”

เฮ้าซานรู้ดีว่าแม้ว่าบ้านของเขาจะไม่ใหญ่นัก แต่หากเขาเจอเอเจนซี่ที่ดีๆ บ้านหลังนี้สามารถขายได้ราคา1.5ล้านอย่างแน่นอน ในเมื่อจะต้องขาย เขาเองก็ไม่อยากจะขาดทุน

และเงิน 1.5 ล้าน ก็น่าจะเพียงพอสำหรับการใช้จ่ายระยะหนึ่ง

เมื่อได้ยินคำพูดของเฮ้าซานเจียงเฉิงก็โบกมือและกล่าวว่า “มันแพงเกินไป ปัดเศษสักหน่อยแล้วกัน”

เฮ้าซานตกตะลึงครู่หนึ่งและพูดว่า "พี่ใหญ่ ผมก็ไม่ได้คิดเศษให้พี่นะ”