ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 76

“โอ้ ฉันก็ว่าทำไมเขาหน้าตาคุ้นๆ ตอนนั้นคนแก่ที่บ้านป่วย และไม่สามารถควบคุมเรื่องปัสสาวะอุจจาระได้ พยาบาลหญิงไม่ยอมดูแล เขาเองแหละที่ทำ เขารักษาได้จริงเหรอ?”

“ฉันคิดว่ายาก สถานการณ์นี้แม้แต่หมอเทวดาเองก็ยังลำบากเลย คนที่แค่บริการคนไข้จะรักษาให้หายดีได้ยังไง เขาแค่เป็นคนที่ทำงานใช้แรง”

“เขาคงเห็นหมอเทวดาหยางหาเงินได้เยอะเลยอิจฉา อยากจะมาอวดสักหน่อย ไม่รู้ความสามารถตัวเองเอาซะเลย”

ผู้ป่วยที่เหลือไม่เชื่อในตัวเจียงเฉิง ท้ายที่สุด เขาก็แค่บุรุษพยาบาล และอีกคนหนึ่งเป็นลูกศิษย์ของแพทย์ที่มีชื่อเสียง ระหว่างทั้งสองไม่มีอะไรน่าเปรียบเทียบกันเลย

และผู้ป่วยเหล่านั้นก็ต้องการเอาใจหยางซวน เพื่อที่เขาจะได้ลดราคาให้ตัวเองเล็กน้อยเมื่อไปรับการรักษา

เจียงเฉิงไม่ได้พูดอะไร เขาคว้าแขนเฮ้าซานเอาไว้ และแตะไหล่ของเขาไปสองสามครั้ง แล้วผลักและหมุนกลับมาอีกครั้ง

คลิก!

เสียงเบาๆแทบไม่ได้ยินดังขึ้น เฮ้าซานรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่ไหล่ของเขาหายไป

“เฮ้ ไม่ ไม่เจ็บแล้ว” เฮ้าซานร้องด้วยความดีใจ เขย่าแขนไปมา ปรากฏว่ารู้สึกดีมากที่ได้ขยับแขนได้อย่างอิสระ

“อย่าดีใจเร็วจนเกินไป จำข้อตกลงของเราไว้ ถ้าคุณกล้าที่จะผิดคำพูด ฉันรับประกันว่าครั้งหน้าคุณจะเจ็บปวดมากกว่านี้” เจียงเฉิงเข้ามาใกล้หูของเฮ้าซานและพูดเบา ๆ

การแสดงออกที่มีความสุขของเฮ้าซานหยุดนิ่งทันที หลังจากนั้น เขารู้ถึงพลังของเจียงเฉิง และเขาไม่อยากลองความเจ็บปวดนั้นรอบที่สอง

แม้ว่าการขายบ้านราคา 1.5 แสนนั้นยากที่จะยอมรับได้ แต่ทั้งหมดนี้เขาหาเรื่องใส่ตัวเอง

“ฉันรู้ รู้แล้ว” เฮ้าซานมองเจียงเฉิงด้วยความเกรงกลัวและพูด

“ดี ในเมื่อนายรู้งานดีขนาดนี้ หารรักษาครั้งนี้จะไม่คิดค่าบริการ” เฉิงกล่าวมองไปที่เฮ้าซานขณะพูด

เฮ้าซานบ่นอยู่ในใจ แม่งเอ๊ย ซื้อบ้านจากกูไปราคา1.5แสน แค่ไม่เก็บค่าบริการยังทำเป็นมาพูด

“นี่สินะเป็นกิริยาที่ดีของหมอที่มีชื่อเสียง เขาไม่เรียกเก็บค่ารักษา และช่วยชีวิตสิ่งมีชีวิตทั้งหมด ฉันพูดก่อนหน้านี้แล้วว่าพ่อหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา!”

“ใช่ ฉันว่าแล้ว เขากล้าออกตัวแสดงว่าไม่ใช่คนธรรมดาอย่างแน่นอน พวกคุณไม่มีคนเชื่อฉัน ตอนนี้รู้แล้วใช่ไหม? หึ!”

เมื่อเห็นว่าเจียงเฉิงรักษาผู้ป่วยแล้วและเขาไม่เก็บเงิน ผู้คนที่ไม่เห็นดีกับเจียงเฉิงก็รีบเปลี่ยนคำพูด เปลี่ยนไปเป็นทำนองชื่นชมยกย่องเจียงเฉิง

คนอื่นๆ ยกย่องเจียงเฉิงแต่หยางซวนรู้สึกเขินอายอย่างยิ่ง เขายุ่งมาเป็นเวลานานและทำอะไรไม่ถูก เจียงเฉิงเข้ามาไม่นานก็จัดการเรียบร้อยแล้ว เหมือนเป็นการหักหน้าเขา

“คณบดีเสิ่น เห็นแล้วใช่ไหม เราไปกันเถอะ” เจียงเฉิงมองเสิ่นปิงและกล่าว

“คุณเชิญผมมารักษาที่นี่ แต่ตอนนี้คนไข้ของผมกลับไปหาหมอของคุณจนหมด คุณคิดว่าเหมาะสมหรือไม่?” หยางซวนมองเสิ่นปิงอย่างโกรธเคือง

เดิมทีหยางซวนคิดว่ามาทำการรักษาครั้งนี้ เขาจะทำเงินได้มากมาย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นไม่มีคนไข้เลยสักคน พวกเขาไปกับเจียงเฉิงหมดแล้ว

“ต้องขออภัยนะ ผู้ป่วยจะให้ใครรักษาตัวให้นั้น เป็นสิทธิ์ของผู้ป่วย ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้” เสิ่นปิงพูดเบา ๆ “ฉันยังมีธุระต้องทำอยู่ ขอตัวก่อนนะ”

"คุณ.......!"

เสิ่นปิงออกไปทันที แม้ว่าหยางซวนจะโกรธ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เพราะเขารู้ว่าภูมิหลังของเสิ่นปิงนั้นหนักแน่นอย่างมาก ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ได้เป็นคณบดีโรงพยาบาลตั้งแต่อายุยังน้อย

ดังนั้นเสิ่นปิงจึงไม่กลัวที่จะทำให้หยางซวนขุ่นเคือง และสิ่งสำคัญคือ หยางซวนสามารถมารักษาคนไข้ที่นี่ได้เพียงบางครั้งบางคราว แต่เจียงเฉิงเป็นหมอของที่นี่ การที่ให้เจียงเฉิงมีชื่อเสียง จะเป็นประโยชน์ต่อโรงพยาบาลมากกว่า

“คุณไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า”

เจียงเฉิงรู้สึกว่ามีคนเข้ามา เขาถามในขณะที่ดูบันทึกการป้อนข้อมูลของคอมพิวเตอร์ สุดท้ายก็ใกล้จะทำประวัติของคนไข้จนครบแล้ว เขาเหนื่อยเล็กน้อย

“หน้าอกของเค้าไม่ค่อยสบาย มาจับนวดให้เค้าหน่อยสิ” เสียงที่อ้อนและหวานชื่นดังขึ้น