ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 91

“พี่ ตอนนี้พี่เลิกงานยังคะ”

“เพิ่งจะเลิก มีอะไรรึเปล่า”

“ไม่มีอะไรหรอก เพียงแต่พ่อกับแม่ของฉันบอกว่าพวกเขาอยากจะขอบคุณพี่สักหน่อย ให้พี่มาทานเข้าที่บ้านของเราสักมื้อ” เจียงหลายกล่าวอย่างเกรงใจเล็กน้อย

“ได้สิ ฉันยังไม่ได้กินข้าวพอดี แล้วก็หิวมากด้วย” เจียงเฉิงพูดอย่างเบิกบานใจทันที

เจียงเฉิงอยากกลับบ้านมาตั้งนานแล้ว แต่ที่ผ่านมาหาเวลาเหมาะๆกลับไปไม่ได้สักที ตอนนี้ตัวเขากลายเป็นคนแปลกหน้าโดยสิ้นเชิง หากกลับไปอย่างเร่งรีบ ก็คงไม่เหมาะสมเท่าไร

“จริงหรือคะ ฉันยังกลัวว่าพี่จะรังเกียจที่บ้านฉันจน ไม่มากินข้าวที่บ้านฉันเสียอีก” เจียงหลายพูดอย่างดีใจ

“จะเป็นแบบนั้นไปได้อย่างไร เดิมทีบ้านฉันก็ลำบากมากเหมือนกัน อีกอย่างเธอเป็นน้องสาวของฉัน ฉันจะรังเกียจบ้านน้องสาวได้อย่างไร” เจียงเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“งั้นก็ดีค่ะ พี่รู้ว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน ฉันจะไปรอพี่ที่ข้างล่างตึกแล้วกัน” เจียงหลายพูดอย่างมีความสุข

เจียงเฉิงตอบตกลงแล้วก็วางสาย

ในที่สุดก็สามารถกลับบ้านไปหาพ่อแม่ตัวเองได้แล้ว เจียงเฉิงครุ่นคิดก็โทรหาสวี่ฉิงอีกครั้ง

“เมีย คืนนี้ผมจะกินข้าวนอกบ้าน คุณกับคุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องรอผมนะ” เจียงเฉิงพูดทางโทรศัพท์

“โอเค ฉันรู้แล้ว” สวี่ฉิงพูดเบาๆ แล้ววางสาย เจียงเฉิงก็ลงไปที่ลานจอดรถใต้ดิน

ที่บ้านเจียงหลาย

“แม่ พี่ชายของฉันบอกว่าอีกเดี๋ยวจะมา แม่ทำอาหารถึงไหนแล้วเอ่ย”

เจียงหลายสวมชุดนอน กระโดดโลดเต้นจากห้องนอนไปที่ห้องครัว

“ไม่ต้องห่วง เป็นอาหารจานพิเศษของแม่ทั้งนั้น” สวีฟางพูดอย่างมีความสุขในขณะที่ยุ่งอยู่

“อืม หอมจังเลย” เจียงหลายได้กลิ่นอาหารก็น้ำลายไหล

ติ๊งต่อง！

“ลูก หรือว่าเจียงเฉิงคนนั้นจะมาแล้ว ลูกไปเปิดประตูสิ” เจียงหงเฟยได้ยินเสียงกริ่งประตูดัง รีบพูดขึ้น

“นี่จะเร็วเกินไปรึเปล่า เพิ่งจะวางสายเมื่อกี้ก็มาแล้ว”

เจียงหลายรู้สึกประหลาดใจ รีบวิ่งเหยาะๆไปเปิดประตู พูดเสียงดังว่า “พี่ พี่มาได้...”

ก่อนที่เจียงหลายจะพูดจบ ก็ตัวแข็งค้างอยู่ที่ประตู เพราะคนที่ยืนอยู่ที่ประตูไม่ใช่เจียงเฉิง แต่เป็นชายอีกคนที่ถือกล่องของขวัญกล่องหนึ่ง