ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 93

หลังจากโยนทิ้งของที่กัวเฉินซื้อมา เจียงหลายปิดประตูอย่างโกรธเคือง

“บัดซบ พวกมึงคอยดูเถอะ” กัวเฉินกุมศีรษะและสาปแช่งอย่างดุเดือด

กัวเฉินคิดไม่ถึงว่าจะมีคนกล้าทุบตีตนจริงๆ เดิมทีเขาคิดว่าพี่ชายของเจียงหลายตายแล้ว ก็จะไม่มีใครกล้ายั่วโมโหเขาอีก แต่คิดไม่ถึงว่าเขาโดนแฟนใหม่ของเจียงหลายทำร้าย

กัวเฉินคิดพลาง ก็ลุกขึ้นจากพื้นอย่างยากลำบาก โยกตัวแล้วเดินลงบันไดไป

“เสี่ยวเจียง ขอโทษจริงๆ ดูสิ นายเพิ่งมาครั้งแรก ก็ให้นายมาเจอเรื่องน่าอายซะแล้ว” เจียงหงเฟยมองเจียงเฉิงและพูดอย่างอับอายเล็กน้อย

“พ่อ...คุณลุง ไม่เป็นไรครับ เกรงใจไปแล้ว เดิมทีผมก็สัญญากับเจียงเฉิงไว้แล้วว่าจะดูแลพวกคุณ นี่คือสิ่งที่ควรทำครับ” เจียงเฉิงเกือบเรียกเขาผิด

เจียงหงเฟยมองเจียงเฉิงอย่างซาบซึ้ง เมื่อครู่เขาก็โกรธมาก เดิมทีอยากจะทน อีกฝ่ายก็จะไม่ทำเกินไป แต่เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะดึงดันหาเรื่องมากขึ้นไม่หยุดหย่อน

“พี่ เมื่อกี้พี่เท่ห์มากเลยค่ะ” เจียงหลายมองเจียงเฉิงพูดด้วยรอยยิ้มคิกคัก

“จริงเหรอ ถ้าคิดว่าเท่ห์ เดี๋ยวพี่จะดึงเขากลับมาทุบอีกรอบ” เจียงเฉิงกล่าว

“ไม่ ฉันไม่อยากเห็นหน้าเขาอีกแล้ว” ใบหน้าเจียงหลายเต็มไปด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย

เจียงหลายและเจียงเฉิงมีความสุขมาก เจียงหงเฟยก็โล่งใจ แต่ใบหน้าสวีฟางกลับเต็มไปด้วยความกังวล

“เจียงเฉิง นายทุบตีเขาอย่างนี้ เราจะเช่าบ้านนี้ต่อได้ยังไงล่ะ” สวีฟางกล่าวอย่างกังวล

“คุณป้า ป้าอย่ากังวลไป ผมคิดไปคิดมา ความจริงพวกคุณไม่เหมาะที่จะอยู่ในที่คับแคบแบบนี้ พรุ่งนี้ผมจะซื้อบ้านดีๆ ให้พวกคุณ” เจียงเฉิงยิ้มแล้วพูดกับสวีฟาง

“ซื้อบ้านเหรอ”

สวีฟางอึ้งทันที

“ใช่ครับ ยังไงซะพวกคุณก็อาศัยอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแล้ว ผมจะซื้อบ้านให้พวกคุณ” เจียงเฉิงพูดอย่างจริงจัง

สวีฟางมองไปที่เจียงเฉิง ดูไม่เหมือนพูดเล่นเลย และเหลือบมองเจียงหงเฟยทันทีด้วยความตกใจ

เจียงหงเฟยก็รีบพูดกับเจียงเฉิงว่า “เสี่ยวเจียง นายช่วยพวกเรามามากแล้ว เราจะมีหน้าให้นายซื้อบ้านให้เราอยู่ได้อย่างไร”

เจียงเฉิงได้ยินคำพูดและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่เป็นไรเลยครับ ใครให้เจียงหลายเป็นน้องสาวของผมล่ะ ดูแลพวกคุณ ก็สมควรแล้วครับ”

เจียงหงเฟยมองเจียงหลายแวบหนึ่ง แล้วมองเจียงเฉิงทันทีและถามว่า “นาย...นายคงไม่ได้ชอบลูกสาวของเราใช่ไหม”

เจียงเฉิงดูเขินอายและรีบพูดขึ้นว่า “คุณลุง ผมไม่มีเจตนาอื่นใด แค่รับเจียงหลายเป็นน้องสาวของผม ถ้าเป็นไปได้ พวกคุณก็ปฏิบัติกับผมเหมือนเป็นลูกชายก็ได้ครับ”

“เข้าใจแล้วครับ” เจียงเฉิงมองเจียงหลายแล้วพูดว่า “ว่าแต่ พรุ่งนี้มีเวลาไปซื้อบ้านไหม”

“มีเวลาค่ะ แต่คุณพ่อคุณแม่ของฉันไปด้วยได้ไหมคะ” เจียงหลายกล่าว

“ได้สิ คุณลุงกับคุณป้าจะได้เลือกบ้านหลังที่ชอบใจ” เจียงเฉิงพูดด้วยรอยยิ้ม

เจียงหงเฟยเดิมทีอยากจะปฏิเสธ แต่เจียงเฉิงพูดถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าเขาปฏิเสธอีกครั้ง คงจะเสียน้ำใจเจียงเฉิงมาก

“ลูกไปกันสองคนก็ได้แล้ว เราสองคนอะไรก็ได้” เจียงหงเฟยกล่าว

“โอเค ฉันกลับบ้านแล้ว” เจียงเฉิงมองเจียงหลายโบกมืออำลา แล้วขับรถจากไป

“เป็นอย่างไรบ้าง พี่ชายใจดีกับฉันมากใช่ไหม” เจียงหลายมองหน้าเจียงหงเฟยและสวีฟางแล้วกล่าว

“เป็นเด็กดีก็จริง แต่เธอต้องระวังอย่าโดนหลอกนะ” เจียงหงเฟยพูดด้วยความระแวดระวัง

“โอ้ย ระวังอะไรกัน เขาเป็นพี่ชายของฉัน ถ้าเขาอยากจะทำร้ายฉัน เขาคงทำไปแล้ว” เจียงหลายพูดอย่างอดไม่ได้

หลังจากพูดคุยกันไม่กี่ประโยค เจียงหลายก็กลับเข้าห้องไปนอน