คลั่งรักเมียแต่ง นิยาย บท 45

"จะมาทำไมไม่บอก" ขณะที่เขารั้งตัวเธอไว้หญิงสาวก็อยู่นิ่งไม่ขัดขืน "พรุ่งนี้เราต้องกลับแล้ว"

"ฉันไม่ไป"

"เรื่องคดีความก็ยังไม่จบ และบริษัทก็ไม่มีใครบริหาร"

"คุณก็กลับไปเองสิ"

"ถ้าคุณไม่กลับผมก็ไม่กลับ" เขายังเข้าใจว่าเธองอนเรื่องที่ยังเคลียร์กับนาเดียไม่รู้เรื่อง แต่ถ้าให้เขาปล่อยเธอไว้ที่นี่ ก็ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรอีก

"ฉันจะไม่กลับไปที่นั่นอีกแล้ว ฝากบอกคุณลุงด้วย"

"จะไม่กลับไปได้ยังไง" ชายหนุ่มเริ่มจะหงุดหงิด ที่ดูเหมือนคุยกับเธอไม่รู้เรื่องเลย

"ที่นั่นไม่มีอะไรให้ฉันต้องกลับไปอีก ถ้าทุกอย่างจบคุณก็นัดวันหย่ามาได้เลย"

"คุณยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีกเหรอ ผมบอกแล้วไงว่าไม่หย่า"

"ไม่หย่าก็ไม่เป็นไรค่ะ ปล่อยให้มันคาราคาซังกันอยู่แบบนั้นแหละ"

"คุณเป็นอะไรกันแน่บอกผมได้ไหม ถ้าเป็นเรื่องนาเดียผมกำลัง.."

"พอเถอะค่ะ คุณไม่ต้องทำอะไรอีกแล้ว คุณไม่สงสารลูกของคุณที่กำลังจะเกิดมาบ้างเลยเหรอ" ประโยคหลังหญิงสาวเอ่ยพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ เพราะกลัวพ่อกับแม่ที่อยู่ด้านนอกจะได้ยิน

วันต่อมา.. เมื่อคืนนี้น้ำอิงจะนอนพื้นปล่อยให้เขานอนบนเตียง แทนคุณก็เลยเลือกที่จะนอนพื้นแทน แต่ตื่นเช้ามาก็ไม่พบเธออยู่ในห้องแล้ว

"กลิ่น?" ชายหนุ่มเปิดประตูออกมาก็เจอกับกลิ่นที่ไม่พึงประสงค์ เขารีบวิ่งไปหลังบ้านเพื่อที่จะอาเจียนออกมา วันนี้เริ่มมีอาการวิงเวียนศีรษะเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง จนต้องได้ทรุดตัวลงนั่ง

"แทนเป็นอะไรลูก แม่ว่าไปหาหมอดีกว่าไหม" อิงนภากลัวว่ามันจะไม่ใช่แพ้ท้องแทนเมียเสียแล้ว เพราะดูหนักขึ้นทุกวัน

น้ำอิงเห็นแบบนั้นก็เลยรีบเก็บชะอมที่เธอกำลังปรุงเป็นอาหารทิ้งลงถังขยะแล้วมัดปากถุงไว้ เพื่อไม่ให้กลิ่นมันโชยออกมา

"ผมไม่เป็นอะไรครับ..แล้วคุณทิ้งทำไม"

"ฉันไม่อยากกินแล้ว" หญิงสาวเลือกที่จะทอดไข่โดยที่ไม่ใส่ชะอมอาหารโปรดของเธอ

"คุณเป็นห่วงผมเหรอ"

"ฉันกลัวคุณตายอยู่บ้านฉันต่างหาก"

"น้ำอิง! พูดไม่เป็นมงคลเลยลูก" อิงนภารีบตำหนิลูกสาว

"อิงจะไปตามพ่อมาทานข้าวค่ะ ฝากแม่ทำที่เหลือด้วย" หญิงสาวเดินออกจากบ้านไป โดยมีแทนคุณเดินตามมา "สมหมาย" เดินไปยังไม่ถึงท้ายหมู่บ้านก็เห็นเพื่อนปั่นจักรยานผ่านมาพอดี

"ว่าไง"

"ให้เราไปด้วยสิ"

สมหมายมองดูผู้ชายที่เดินตามหลังเพื่อนมา

"ไม่ต้องไปสนใจ พาเราไปสวนหาพ่อหน่อย" น้ำอิงขึ้นนั่งซ้อนท้ายแล้วโอบเอวเพื่อนไว้ แทนคุณยืนมองจนจักรยานปั่นไปไกลแล้วเขาถึงได้เดินกลับมา

"อ้าวคุณพ่อกลับมาแล้วหรือครับ"

"พ่อกลับมาได้สักพักแล้ว เอาผลไม้ไปให้ป้านีมา" ป้านีเป็นพี่สาวของพ่อที่อยู่บ้านไม่ไกลกัน

"เดี๋ยวผมมานะครับ" แทนคุณรีบวิ่งออกจากบ้านเพื่อไปตามเธอ วิ่งมาได้ไกลพอสมควรก็เห็นจักรยานปั่นกลับมา

"จอดทำไม" น้ำอิงถามสมหมายเมื่อเห็นว่าอยู่ดีๆ เพื่อนก็จอดรถ

"ผัวมึงมาตามไม่เห็นไง"

"เรื่องของเขาสิ"

"คุณหลับแล้วเหรอ" เพราะเพิ่งจะทานข้าวและเขาก็เพิ่งจะอาบน้ำกลับมา "แต่ถ้าเสร็จธุระแล้วผมจะกลับมาหานะ" เขายังคงพูดต่อเผื่อว่าเธอจะยังไม่หลับ

ชายหนุ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ค่อยๆ ขึ้นมาบนเตียง จมูกโด่งเข้ารูปยื่นไปสัมผัสแก้มของคนที่นอนหันหลังแล้วสูดดมเบาๆ

"คิดถึงนะครับ" เขากระซิบพูด เพราะเผื่อว่าถ้าเธอหลับจริงจะได้ไม่กวน

ร่างหนาขยับออกมาแล้วเอื้อมไปหยิบหมอน เพื่อที่จะลงไปนอนพื้นเหมือนเมื่อคืนนี้

ขณะที่เขากำลังเอนกายลงไปเสื่อผืนที่ปูไว้ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น แทนคุณรีบลุกไปหยิบเอาโทรศัพท์ เพราะกลัวว่าจะกวนเธอให้ตื่น

{"ว่าไงครับท่าน"} มีไม่กี่คนที่เขาเรียกว่าท่าน หนึ่งในนั้นก็คือท่านผู้กำกับ คนที่ทำคดีให้ในตอนนี้

หญิงสาวที่แกล้งนอนหลับค่อยๆ หันกลับมามอง

{"ไปพบคดีอะไรอีกนะครับ?"} ชายหนุ่มเงียบฟังที่ปลายสายพูดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ได้เอ่ยถามขึ้นมา

หญิงสาวจากที่นอนอยู่ก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมองมาที่เขา ซึ่งกำลังยืนอยู่มุมหนึ่งของห้องนั้น

{"คดีอะไรนะครับ.."} ชายหนุ่มยังคงถามประโยคเดิม เพื่ออยากฟังให้ชัดอีกครั้ง

"มีอะไรหรือเปล่าคะ" น้ำอิงรีบเดินไปเปิดไฟให้ห้องสว่าง เพราะฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้วมันไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่

พอเปิดไฟเธอก็มองไปดูดวงตาของเขาที่เริ่มมีน้ำตาคลอออกมา หญิงสาวจึงรีบเดินเข้ามาหา

"ฉันขอคุยกับท่านหน่อยค่ะ" น้ำอิงไม่รอช้าคว้าเอาโทรศัพท์ที่แนบหูเขาอยู่ออกมา

{"สวัสดีค่ะท่านผู้กำกับ พบคดีอะไรของนายพงษ์พิบูลย์อีกหรือคะ"}

{"คดีจ้างวานฆ่าครับ"} ปลายสายได้ตอบเธออีกครั้ง

{"ฆ่าใครคะ?"} ขณะที่พูดดวงตางามก็ได้เหลือบมองขึ้นไปดูคนร่างสูงที่ตอนนี้น้ำตาที่เธอเห็นว่ามันคลอค่อยๆ หยดลงมาเป็นสาย...