คนเสเพล นิยาย บท 58

"เราไปไม่ได้หรอก เพราะเดินเรื่องค้างไว้" ยังมีเอกสารอีกหลายอย่างที่แพรไหมต้องเซ็นต์ และก็รอวางเงินให้กับนายหน้าที่จัดหาคนงานส่งต่างประเทศ

"เธอยังจะไปอีกเหรอ"

"ถ้าฉันไม่ไป คงถูกแม่ตีแน่เลย"

เรื่องนี้ทอรุ้งรู้ดี เพราะเคยเห็นเพื่อนเจออยู่บ่อยครั้งตอนสมัยเริ่มแตกเนื้อสาว แต่ตอนนี้พวกเธออายุก็ล่วงเลยผ่านมามากแล้วไม่คิดว่า เพื่อนยังจะถูกแม่ทำโทษอยู่อีก

"จะเอายังไงกัน ฉันไม่มีเวลาอยู่กับพวกเธอทั้งวันนะ" ชายหนุ่มเริ่มจะทำหน้าเอือมระอา เพราะมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของเขาเลย

"ไป.. เพื่อนฉันจะไปกับนาย ฝากดูแลแพรไหมด้วย" ว่าแล้วทอรุ้งก็ดันแพรไหมขึ้นรถมอเตอร์ไซค์ของชนกันต์

"รุ้ง"

"ไปเถอะน่า" ทอรุ้งคิดว่าแผนนี้นอกจากจะช่วยแพรไหมจากเสี่ยตัณหากลับแล้ว มันยังจะช่วยแพรไหมจากครอบครัวที่เห็นแก่ตัวของเพื่อนได้อีกด้วย

เพราะถ้าแพรใหม่ไปต่างประเทศ คงจะไม่หมดหนี้สินง่ายๆ แน่ ทางบ้านคงจะกู้ยืมเงินใช้ต่อกันแบบสบายใจ

พอแพรไหมขึ้นรถได้ ชนกันต์ก็รีบออกตัวอย่างไว จนเธอต้องได้โน้มตัวลงมากอดเอวเขาไว้แน่น เพราะถ้าไม่งั้นคงจะปลิวไปตามแรงลม

ขับรถอยู่ร่วมชั่วโมงได้ เขาก็มาถึงกลุ่มเพื่อนที่จอดรอ

"กูว่าละ ที่มันสายเพราะแบบนี้นี่เอง"

"แต่ทริปนี้เราไม่ได้ตกลงกันไว้ว่าจะเอาสาวๆ มาด้วยนี่ มึงทำแบบนี้พวกกูก็ตายสิวะ"

"เหตุสุดวิสัยนิดหน่อย ไปต่อกันเถอะน่า" ว่าแล้วเขาก็ขับรถนำหน้าขบวนของเพื่อนไป เพื่อนก๊วนนี้มีทั้งหมดห้าคน พวกเขาถึงไหนถึงกัน บางคนทำงานอิสระ บางคนเปิดร้านค้าแต่ถ้าจะออกทริป ก็ปิดไม่งั้นก็ให้ครอบครัวขายแทน

"นายจะไปไกลเลยเหรอ" ขับรถมาเกือบจะสามชั่วโมงได้ยังไม่ถึงที่พักเลย หญิงสาวก็เลยอดที่จะถามไม่ได้

"จะเปลี่ยนใจยังทันนะ หรือจะลงตรงนี้เดี๋ยวส่งขึ้นรถทัวร์กลับ" ชายหนุ่มเปิดหมวกกันน็อคหันมาคุยในขณะที่กำลังขับรถอยู่

"นายใจเย็นหน่อยสิมองข้างหน้าโน่น" ถึงแม้ชีวิตเธอจะไม่มีอะไรดีเลย แต่เธอก็ยังอยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ

"ถ้างั้นก็เงียบๆ ไว้ ไม่ต้องพูดมาก ถึงแคมป์แล้วก็ไม่ต้องพูดอะไรนะ" ที่จริงก็ใกล้จะถึงแล้ว แต่เขาขี้เกียจบอก ขี้เกียจพูด

แพรไหมแอบมองทางที่เขาพาขับรถเข้าไปมันเป็นป่าลึก และต้นไม้ใหญ่สองข้างทางเรียงรายกันน่ากลัวมาก แถมมีแต่ผู้ชาย ..นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่

เพียงไม่นานรถทุกคันก็ได้มาหยุดอยู่ที่เนินภูเขาเล็กๆ แต่มองทอดออกไปแล้ววิวสวยมาก ..พวกเขารู้จักที่แบบนี้ได้ยังไง

"เราจะค้างที่นี่กันสองคืน แล้วไปต่อกันอีกสักสามคืน ค่อยกลับ" โตโน่เพื่อนในก๊วนเดียวกัน ส่วนมากเขานี่แหละจะเป็นคนหาทำเลตั้งแคมป์

อะไรนะ?? ห้าคืนเลยเหรอ มาหลายคืนไม่เท่าไรหรอก แต่เธอไม่มีเสื้อผ้าติดมาด้วยนี่สิจะไม่เน่าเลยเหรอ เพราะดูจากทางที่เข้ามาแล้ว คงไม่มีตลาดให้ซื้อเสื้อผ้าแน่ แถมเงินก็ไม่ได้เอามาด้วย เพราะรีบตามทอรุ้งออกมาก็เลยไม่ได้หยิบอะไรเลย

"มาช่วยกันยกของลงหน่อยเร็ว" รถทุกคันช่วยกันขนของ มอเตอร์ไซค์คันไหนที่รองรับของได้เยอะหน่อยก็จะรับของเพื่อนด้วย

อย่างเช่น ของชนกันต์ เพราะมีผู้หญิงติดรถมาด้วยเขาก็เลยต้องได้โยนภาระนั้นให้เพื่อน

"อันไหนเต็นท์ของฉัน" แพรไหมกระซิบถามชนกันต์เมื่อเห็นกางเต็นท์เสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ก็อันเดียวกับฉันนี่แหละ"

"นายจะบ้าเหรอ จะให้ฉันนอนกับนายได้ยังไง"

"ถ้าไม่อยากนอนกับฉัน ก็เลือกได้เลยอีกสี่เต็นท์ว่าเธออยากจะนอนกับใคร"

"?!!!?" จะพูดอะไรมากก็ไม่ได้ เพราะดูจากคำพูดแล้วเขาไม่ได้สนใจเธอเลย

"เบาๆ กันหน่อยนะ อย่าลืมว่าเพื่อนไม่มีสาวๆ ติดมาด้วย" แต่เพื่อนมองว่าทั้งสองกำลังหวานกันอยู่ เพราะเห็นกระซิบกระซาบกัน

"พูดมาก กระเป๋าเสื้อผ้ากูอยู่กับใครวะ" พอถามหากระเป๋าเสื้อผ้าชนกันต์ถึงกับนึกได้ แล้วมองกลับมาที่เธอ ..ตายห่าแล้วเธอไม่ได้เอาอะไรมาด้วย

เพื่อนอีกคนส่งกระเป๋าของเขามาให้

"เข้ามา" พอได้กระเป๋าเขาก็เลยชวนเธอเข้าไปในเต็นท์ แพรไหมรีบตามเข้าไปอย่างว่าง่าย เพราะเห็นสายตาของเพื่อนเขาที่มองเธอแล้ว กลัวว่าจะหนีเสือปะจระเข้มากกว่า

"เตรียมตัวไปอาบน้ำ แถวนี้มีลำธาร"

"เวรกรรมอะไรของกูวะเนี่ย ยืนรออยู่ตรงนี้ อาบน้ำเสร็จเดี๋ยวเอามาคืนให้" ว่าแล้วเขาก็เดินลงไปในลำธาร

ชนกันต์ใช้เวลาอาบน้ำอยู่ไม่นาน เขามีแค่กางเกงชั้นในตัวเดียวที่เปียก ..พอสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ยื่นผ้าเช็ดตัวผืนนั้นกลับมาให้เธอ

แพรไหมรับมาแบบหน้าบอกบุญไม่รับ เพราะเขาเช็ดมันไปแล้ว

ทั้งสองเดินกลับมาที่แคมป์ อาหารก็ปรุงเสร็จพอดี

แต่แพรใหม่ไม่ได้นั่งทานด้วย เพราะเธอไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน ถึงแม้จะมีผ้าเช็ดตัวคลุมไหล่ไว้ก็ดูโล่งๆ อยู่ดี

"มึงไปเอามาจากไหนวะ" จรัลเพื่อนอีกคนกระซิบถาม แล้วมองตามเธอที่เพิ่งจะรูดซิปเต็นท์ไว้

"พวกมึงอยากจะรู้ไปทำไมวะ"

"ก็แค่อยากจะถามว่าคนนี้มึงจะนานแค่ไหน เห็นแต่ละทีไม่ซ้ำหน้ากันสักคน"

"แต่ถ้ามึงเบื่อ ส่งมาทางนี้ก็ได้นะ หน้าตาดีแบบนี้กูพอจะรับต่อได้" พวกเขาพูดคุยกันเหมือนกับผู้ชายทั่วไปที่ตั้งวงแล้วพูดถึงผู้หญิง

"มึงอย่าพูดแรงสิวะเดี๋ยวไก่ตื่น" เพื่อนอีกคนรีบสะกิดเพื่อนไว้ เพราะกลัวเธอที่อยู่ในเต็นท์ได้ยิน ..ส่วนชนกันต์ไม่ได้พูดอะไรกับเพื่อนหรอก

ยิ่งดึกแพรไหมก็ยิ่งกลัว ถึงแม้ว่าจะเป็นคนบ้านเดียวกัน แต่เขาและเพื่อนๆ ก็มีแต่ผู้ชาย จะกลับก็ไม่ได้

พูดถึงเรื่องกลับบ้าน ป่านนี้แม่กับพี่ชายคงจะโมโหมาก แพรไหมอยู่กับแม่และพี่ชาย แม่รักพี่ชายมาก ขอเท่าไรประเคนให้หมด แต่ส่วนมากเงินที่ให้ก็มาจากน้ำพักน้ำแรงของเธอ ส่วนพี่ชายวันๆ ไม่ทำอะไร ดื่มเหล้าเมายา เหมือนสไตล์ผู้ชายที่ขี้คร้านทั่วไป

"ดึกแล้วกูเข้าไปนอนก่อนแล้วกัน ขับรถมาเหนื่อย"

"มึงจะเข้าไปนอนหรือจะเข้าไปทำอะไรวะ"

"ทำอะไรก็เรื่องของกูสิ พวกมึงก็เข้านอนได้แล้ว ไม่เหนื่อยกันบ้างหรือไง"

แพรไหมรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วหลับตาลง เมื่อได้ยินว่าเขากำลังจะเข้ามานอน เพราะทุกอย่างที่พวกเขาคุยกันเธอได้ยินหมด