คนเสเพล นิยาย บท 18

"เมื่อกี้เราถามหาใครนะ"

"ถามหาทอรุ้งครับ ผู้หญิงที่มากับผม เธอไปเข้าห้องน้ำเหรอครับ"

"เห็นบอกว่าจะกลับก่อนนะ" ถ้าสังเกตดีๆ คงจะเห็นกาญจนาพยายามกลั้นขำอยู่

"กลับก่อนได้ยังไง แล้วกลับกับใคร" ชนกันต์ รีบเดินมาที่ประตูเพื่อจะออกไปส่องดู

"ชนะ!!" แต่แขกคนที่อยู่ในร้าน กลับเรียกเขาไว้ก่อน ด้วยคำที่คุ้นเคย จนชนกันต์หยุดแล้วค่อยๆ หันกลับมาอีกครั้ง

"??"

"ขอโทษลืมไปว่าชนะชื่อพ่อของนาย" ที่ชนกันต์ชะงักไม่ใช่เธอเรียกชื่อพ่อ แต่ที่เขาชะงักกับความเปลี่ยนไปของเธอต่างหาก เพราะตอนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่เหลือความเป็นทอรุ้งคนเดิมอยู่เลย..

"พี่เก่งใช่ไหมล่ะ แต่ไม่ใช่หรอกน้องเขาสวยอยู่แล้ว เพียงแค่แต่งเนื้อแต่งตัวไม่เป็นเท่านั้น"

"ผะ.. ผมขอรูดบัตรนะครับ" ในขณะที่เขาควักบัตรออกมาจากกระเป๋า แต่สายตาก็ยังคงไม่ละไปจากเธอ

"ขอบใจมากจ๊ะน้องชาย ควงออกงานได้ไม่อายใครแล้วนะ" ก่อนจะออกจากร้าน กาญจนายังคงนึกขำไม่หาย เรื่องที่ชนะกันต์จำหน้าผู้หญิงที่พาเข้าร้านมาไม่ได้ เพราะนั่นมันคือความประสบผลสำเร็จในการแปลงโฉม

"ขึ้นได้ไหม" ตอนนี้ทอรุ้งยังอยู่ในชุดเดรสของกาญจนา เพราะเธอยกให้เลย

"ขึ้นได้สิ แต่ของเยอะขนาดนี้จะหิ้วกลับได้ยังไง" พอทอรุ้งก้าวขึ้นรถด้านหลัง ชนกันต์ก็เลยจับหมวกกันน็อคที่มีอยู่อันเดียว ซึ่งตอนมาเขาสวมใส่มัน แต่ตอนกลับเขาหันกลับไปสวมใส่ให้กับเธอที่นั่งอยู่ด้านหลัง

"จับดีๆ" มือหนาเอื้อมไปจับมือของอีกฝ่ายให้มาเกาะที่เอวของตัวเอง ส่วนเสื้อผ้าเขาเอามันห้อยไว้แฮนด์ด้านหน้า แล้วก็ขับตรงกลับบ้าน

[หมู่บ้าน]

ตอนขากลับใช้เวลานานกว่าตอนไป เพราะชนกันต์ไม่ได้ขับรถไว ทอรุ้งก็เลยคิดว่าเขาคงกลัวผมที่ทำมาจะเสียทรง

"ขอบใจมากนะ แต่ฉันสัญญาว่าจะหาเงินมาคืนให้" เรื่องนี้มันไม่ได้เกี่ยวกับเขาเลย แฟนก็ไม่ใช่ จะให้เขาออกเงินแบบนี้คงไม่ได้

เขาไม่ได้เอ่ยพูดอะไรเพราะยังไม่หายงง ผู้หญิงคนนี้สวยขนาดนี้เลยเหรอ ..เขาเป็นคนแรกใช่ไหมที่เห็นความสวยของเธอ

"ขับรถดีๆ นะ ขอบใจมากที่ออกเงินให้ก่อน" หญิงสาวชูมือขึ้นแล้วก็โบกสะบัดไปมา เพื่อเป็นการบ๊ายบาย และแถมยังส่งยิ้มหวานให้ก่อนที่จะเข้าบ้าน

เย็นวันเดียวกัน..

"ตายแล้ว ลืมรดน้ำต้นไม้ให้แม่เลย" มัวแต่วุ่นวายกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าแม่ฝากต้นไม้ไว้ให้รดน้ำ ทั้งผักริมรั้วที่แม่ปลูกไว้กินเองด้วย ทอรุ้งก็เลยรีบออกมา เพราะกลัวว่าแม่จะกลับคืนนี้

"ใครวะ" กอล์ฟซึ่งนั่งเล่นกับดินอยู่ที่หน้าบ้าน เห็นผู้หญิงเปิดประตูออกมาก็เลยถามเพื่อนดู

และดินตอนนี้กำลังเล็งหาคอร์ดกีต้าร์ เพราะว่าไม่ได้จับมานานแล้ว แต่ก็ไม่ค่อยสนใจคำพูดเพื่อนเท่าไร

แล้วชายหนุ่มก็ดีดกีตาร์ไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้สนใจและหันไปมองคนที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่เลย

ส่วนทอรุ้งมองแค่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังทำอะไรอยู่กับใคร และก็รีบหันกลับมาสนใจต้นไม้ของแม่ เพราะเธอต้องรดน้ำให้ทั่วถึงก่อน

"สวยว่ะ บ้านหลังนั้นมีลูกสาวกี่คนวะ" กอล์ฟเริ่มถามดินแบบจริงจังขึ้นมาบ้าง

ติ๊ง! จนทำให้ดินหลงคอร์ดกีต้าร์เมื่อหันกลับไปมอง เพราะรั้วบ้านของเธอมันไม่ได้สูงอะไร

"คนนี้น้องสาวป้าคนนั้นใช่ไหม ทำไมกูเพิ่งเห็นวะ" เค้าโครงหน้าคล้ายกับผู้หญิงที่กอล์ฟเรียกว่าป้ามาก แต่ก็คล้ายแค่เค้าโครง เพราะนอกนั้นไม่เหมือนเลย

แต่ดินรู้ได้ในทันทีว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ถึงแม้ว่าการแต่งตัว และผมเผ้าของเธอจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหน

ชายหนุ่มหันกลับมาดีดกีต้าร์ต่อ แต่ก็ไม่ค่อยเป็นเพลงเท่าไร

"มึง!! ช่วยสนใจคำถามของกูหน่อยสิวะ" กอล์ฟเริ่มใจเต้นแรง และคิดไปอีกแนวทางหนึ่ง เพราะถ้าเธอคนนี้เป็นน้องสาวของป้าคนนั้นจริง เขาทำอะไรกับพี่สาวเธอลงไปเนี่ย

ทอรุ้งรดน้ำต้นไม้เสร็จก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาสบเข้ากับเพื่อนของเขา แล้วหญิงสาวก็หันหลังให้ เดินกลับเข้าบ้าน เธอยังจำสิ่งที่พวกเขาทำกับเธอไว้ได้ดี

"สวยว่ะ" ยิ่งได้มองสบตาก็ยิ่งทำให้หลง "เดี๋ยวกูมานะ" ยังไงวันนี้กอล์ฟก็ต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร

อึบ!

"แกไปทำอะไรมา?" เป็นใครก็คงจำไม่ได้ เพราะทอรุ้งเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ ไม่ใช่สิ..ต้องเปลี่ยนจากหลังมือมาเป็นหน้ามือที่ขาวผ่อง เพราะจากผมที่เอาแต่มัดไว้ด้านหลัง แบบไม่สนใจที่จะหวีเลยด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ทรงผมใหม่ของเธอ ปล่อยยาวสลวย แถมเปลี่ยนสีให้เข้ากับใบหน้า รวมทั้งเสื้อผ้าที่สวมใส่ไม่มีเค้าของทอรุ้งเลย

"ก็เพราะไอ้ของพวกนี้แหละ ที่ทำให้ฉันเป็นหนี้หัวโต"

"เป็นหนี้หัวโต?"

"ก็ใช่น่ะสิฉันยืมเงินของไอ้ชนะมัน"

"ชนะชื่อพ่อมัน"

"มันชินปากแล้วนี่.."

"แกก็เลยอยากจะหาเงินไปคืนเขา"

"อืม..ใช่.."

"ไม่รู้ว่าเจ้าของร้านจะรับคนงานอีกไหมนะ เดี๋ยวจะถามให้"

"ถ้าได้เรื่องยังไงอย่าลืมบอกด้วยนะ เดี๋ยวฉันจะกลับบ้านก่อน เผื่อว่าแม่กลับมาคืนนี้"

ทอรุ้งแวะที่ตลาดเพื่อซื้ออาหารมาไว้เผื่อแม่กับพ่อกลับมาจะได้ไม่ต้องหาอีก

พอได้ของครบหญิงสาวก็ขับรถกลับมาที่บ้าน

มาถึงบ้านก็อดไม่ได้ที่จะมองไปบ้านหลังนั้นคงเป็นเพราะความเคยชิน

หญิงสาวต้องรีบดึงสติตัวเองกลับมา เพราะยังไงเธอก็เป็นคนที่เขาไม่เลือกอยู่แล้ว

แกร็ก??

"ตอนออกไปเราไม่ได้ล็อกประตูบ้านเหรอ" เธอไม่น่าจะหลงลืมขนาดนี้นี่ แต่ทำไมประตูบ้านถึงเปิดเข้าไปได้โดยไม่ต้องใช้กุญแจล่ะ