คนเสเพล นิยาย บท 37

ที่เขาทำไปแค่อยากจะรู้ความรู้สึกของเธอ ถ้าเธอยังบอกให้หยุดอยู่ นั่นแสดงว่าทุกคำที่เธอพูดออกมา เพราะคิดแบบนั้นจริงๆ

และคำตอบที่ได้ก็คือการพยักหน้า ถึงแม้เธอจะต้องการมากแค่ไหน แต่ก็อยากให้เขาหยุดเพียงแค่นี้

หลายวันต่อมา..

ช่วงหลังดินไม่ค่อยกลับบ้านเลยด้วยซ้ำ หมกตัวอยู่แต่กับงาน บางวันก็นอนมันที่มหาวิทยาลัยเลย อาจารย์หลายคนต่างก็เอ็นดูในความขยันของเขา มีอะไรช่วยได้ก็มักจะยื่นมือเข้ามาช่วย อย่างเช่นตอนนี้ดินมีห้องพักของตัวเองอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย ซึ่งอาจารย์หลายคนที่อยู่ต่างจังหวัดก็พักอาศัยกันอยู่ที่นี่ด้วย ถึงแม้ช่วงนี้จะเป็นช่วงปิดภาคเรียน แต่อาจารย์ก็ไม่ได้หยุดเพราะต้องเตรียมงานในเทอมต่อไป

"รุ่นพี่คะ"

"ครับ"

"ขอโทษค่ะแนนต้องเรียกว่าอาจารย์ใช่ไหมคะ"

"แล้วแต่สะดวกจะเรียกเลยครับ มีอะไรเหรอครับ"

"แนนอยากจะขอไลน์ของอาจารย์ไว้ค่ะ เผื่อว่ามีอะไรไม่เข้าใจจะได้ถาม"

"ได้สิครับ" ชายหนุ่มก็เลยบอก ID LINE ไป

"??" พอเห็นรูปโปรไฟล์ของเขาปรากฏขึ้น แนนถึงกับมองกลับมาดูหน้าอีกฝ่าย

"รูปเมียของผมเองครับ แต่เครื่องอยู่ที่ผมนี่แหละถ้ามีเรื่องอยากจะสอบถามอะไรเกี่ยวกับการเรียน ก็ถามมาได้เลย"

"ค่ะ" แนนตอบกลับไปแบบเซ็งๆ แล้วก็เดินจากไป

"เป็นไงบ้างวะแนน" เพื่อนที่รอเชียร์อยู่ต่างก็ลุ้นว่าจะจีบรุ่นพี่ได้สำเร็จไหม

"จะเป็นไงล่ะก็ดูนี่สิ"

"ไลน์ใคร"

"ก็ไลน์ของรุ่นพี่นั่นแหละ ดูจะรักเมียมากด้วย"

"นี่เมียของรุ่นพี่เหรอ"

"อืม"

อีกหลายวันต่อมา..

"เมียเรายิ่งกำลังท้องอยู่ ถ้ากลับมาค้างที่บ้านได้ก็กลับมา แม่ไม่ชอบเลยนะดินทำแบบนี้" วันนี้ธิมาพรโทรให้ลูกกลับมาที่บ้าน หลังจากที่เขาออกจากบ้านไปเป็นอาทิตย์อาทิตย์แล้ว

"ใกล้จะสอบเอนทรานซ์แล้วครับแม่ ช่วงนี้ผมคงต้องได้อยู่ที่มหาวิทยาลัยเยอะกว่าที่บ้าน"

"ถ้างั้นเอาแบบนี้แล้วกัน พาเมียไปค้างที่โน่นด้วย" บางวันนางแอบมองเห็นลูกสะใภ้ ยืนส่องผ่านหน้าต่างห้องของเธอออกมาดู

"แล้วลูกสะใภ้แม่จะไปกับผมไหมล่ะ" ขนาดคุยเธอยังไม่คุยด้วยเลย ..ประโยคหลังเขาแค่คิดเอา เพราะถ้าพูดออกมาเดี๋ยวแม่ก็เค้นเอาความจริงว่าทะเลาะเรื่องอะไรกันอีก

ธิมาพรก็เลยมาคุยกับเดือนแม่ของทอรุ้ง ทั้งสองตกลงกันว่าจะให้ทอรุ้งตามดินไปพักที่มหาวิทยาลัยด้วย ดีเหมือนกันไม่อยากให้ทอรุ่งขับรถมอเตอร์ไซค์ไปทำงานอีกแล้ว

"ห้องน้ำแยกอยู่ข้างนอก ส่วนห้องนอนก็มีเท่าที่เห็นนี่แหละ" เขาไม่คิดว่าจะได้พาเธอมาค้างที่นี่ด้วย ที่นอนก็เลยซื้อแบบปิคนิคง่ายๆ พัดลมมีอยู่ตัวหนึ่ง รวมทั้งที่นอนผ้าห่มหมอนก็มีอย่างละชิ้น

ทอรุ้งถือกระเป๋าไปวางตรงมุมหนึ่งของห้อง แล้วเธอก็ออกมาเอาไม้กวาดเข้าไปทำความสะอาดห้องโดยที่ไม่พูดอะไร

"หนูเป็นนักศึกษาที่นี่เหรอ" ขณะที่กำลังถือไม้กวาดผ่านห้องของอาจารย์คนหนึ่ง ก็มีเสียงถาม

"หวังว่าคงจะซื้อของมาครบนะ"

"วันนี้ครบครับไม่ขาดอะไรเลย" ดินถือของเข้าไปส่งป้าในครัว เพื่อที่จะทำเย็นตาโฟ

"จะทานที่นี่หรือห่อกลับไปทานที่บ้าน" ใช้เวลาทำอยู่พอสมควรเพราะเครื่องต้องได้ปรุงสด ป้าก็เดินออกมาถามคนที่นั่งรออยู่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าบ้าน

"ทานที่นี่แหละครับ" เพราะห้องของเขายังไม่มีเครื่องครัวอะไรเลย ชายหนุ่มลุกไปตักใส่ถ้วยออกมาวางให้เธอได้ทานหน้าบ้าน ส่วนป้าก็กลับเข้าไปทำความสะอาด

"เป็นอะไร" ดินถามขึ้นเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของเธอ ข้างนอกไฟไม่ค่อยสว่างเท่าไร เขาก็เลยไม่ได้สังเกต

"นายรู้ได้ยังไงว่าป้ามาอยู่ที่นี่" ทอรุ้งจำป้าคนนี้ได้ดี และตอนนี้ท่านก็แก่มากแล้ว เพราะร้านนั้นที่เธอเคยไปทานก็หลายปีผ่านมาแล้ว

"ก็ถามคนมาเรื่อย" เขาใช้เวลาเกือบทั้งวันเพื่อตามหาป้า ได้ยินว่าเธออยากจะกินเย็นตาโฟฝีมือของป้าคนนี้ ทีแรกบางคนบอกว่าป้าอาจจะตายแล้ว แต่บางคนบอกว่าป้าแก่มากแล้วก็เลยไม่ออกมาขายอีก

โชคดีที่ป้ายังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้ว่าป้าจะไม่เปิดร้านขายอาหารแล้ว เขาก็เลยขอร้องป้าให้ช่วยทำให้หน่อย และบอกเหตุผลว่าเมียของเขากำลังท้อง อยากจะกินเย็นตาโฟร้านป้ามาก

ป้าก็เลยยอมทำให้ โดยให้เขาไปซื้อเครื่องที่ใช้ในการทำเย็นตาโฟ และทุกครั้งที่เขาเข้ามาต้องซื้อติดมือมาด้วย

ถึงแม้ว่าเธอจะตื้นตันมาก จนแทบจะกินไม่ลง แต่ทอรุ้งก็นั่งทานอยู่แบบนั้นจนไม่เหลือแม้แต่น้ำ

"เอาอีกไหม"

หญิงสาวตอบได้แค่การส่ายหน้า เพราะเธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

ก่อนออกมา ดินให้ป้าห่อส่วนที่เหลือให้เผื่อว่าดึกๆ เธอจะหิว และเขาก็จ่ายเงินป้าเหมือนทุกครั้ง จนบางทีป้าแทบไม่อยากจะรับเพราะเขาให้มาเยอะ