คนเสเพล นิยาย บท 38

คนตัวเล็กก้าวขึ้นมอเตอร์ไซค์ ตอนมาเธอแค่เกาะชายเสื้อของเขาไว้เพื่อไม่ให้ตก แต่พอขากลับ มือเรียวโอบกอดร่างหนาไว้พร้อมแนบใบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง

ดินยังคงขับรถกลับมาที่ห้องพักแบบระมัดระวัง และไม่ได้ขับเร็วอะไร

"ถึงแล้ว" เมื่อรถหยุดลงแล้วเห็นว่าเธอยังกอดอยู่ในท่าเดิมเขาก็เลยหันไปพูดเบาๆ ..แต่หญิงสาวก็เงียบ

"รุ้ง" เขาเรียกอีกครั้งแต่เธอก็ยังเงียบอยู่ "หลับเหรอ.." ถ้ารู้ว่าเธอหลับ เขาคงไม่ปล่อยให้เธอกอดอยู่ฝ่ายเดียวแบบนี้แล้ว

เช้าวันต่อมา..

ทอรุ้งตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นดินอยู่ในห้องแล้ว แต่เขาก็เขียนโน้ตใส่กระดาษแผ่นเล็กๆ ไว้ ว่าต้องรีบออกไปสอนรุ่นน้องแต่เช้า

ดินยังเขียนบอกอีกว่าถ้าหิวให้ไปกินร้านอาหารด้านหน้า และเงินอยู่ในกระเป๋า เพราะเขาจะกลับมาหาอีกทีได้ก็คงจะเป็นตอนเที่ยง

ทอรุ้งเอากระเป๋าเงินที่ดินทิ้งไว้ให้ขึ้นมาเปิดดู ..เป็นหมื่นเลยเหรอ? หญิงสาวไม่คิดว่าเขาสอนพิเศษจะได้เงินเยอะขนาดนี้ แล้วนี่ทำไมเขาทิ้งกระเป๋าไว้แบบนี้ล่ะ เขากินข้าวเช้าแล้วเหรอ เธอจำกระเป๋าเงินใบนี้ได้แม่น เพราะมันเป็นกระเป๋าของเขาที่พกติดตัวตลอดเวลา

หญิงสาวนึกเป็นห่วงก็เลยออกมาดูว่าเขาสอนอยู่ห้องไหน เดินออกมาแถวหน้ามหาวิทยาลัยก็เห็นวัยรุ่นหนุ่มสาว เดินจับกลุ่มตรงไปที่เดียวกัน ทอรุ้งก็เลยเดินตามไป

"มาเรียนหรือมาสอนครับ" วัยรุ่นผู้ชายเอ่ยถาม แต่ดูแล้วเหมือนเธอจะอายุมากกว่า

"มาหา.." หญิงสาวมองเข้าไปในห้อง อีกห้องหนึ่งที่กำลังทำการสอนอยู่นั้น

"แนนดูผู้หญิงคนนั้นสิเธอว่าหน้าคุ้นไหม"

"ไม่เห็นคุ้นเลย เธอไปรู้จักที่ไหน"

"ก็รู้จักจากโทรศัพท์ของเธอไง"

"คนนี้เหรอ" แนนเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูไลน์ที่ดินให้ไว้

หลายคนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็มองดูเธอ ..ทอรุ้งเริ่มรู้สึกประหม่า แต่โชคดีที่เขาก็มองออกมาเช่นกัน

"มีอะไร" ดินรีบเดินออกมาหา

"นายลืมกระเป๋าเงิน"

"ไม่ได้ลืมเอาไว้กับเธอนั่นแหละ"

"ทำไมเอาไว้ทั้งกระเป๋าล่ะ แล้วนายจะใช้อะไร"

"ถ้าจะใช้เดี๋ยวขอเอง" เขาพูดแบบไม่อายใครเลย ถึงแม้ตอนนี้รุ่นน้องต่างก็มองอยู่

แต่คนที่มองซ้ายมองขวากลับเป็นทอรุ้ง เขากล้าพูดแบบนี้ได้ยังไง

"เข้าไปรอพี่ในห้องก่อนเลยครับ" ชายหนุ่มหันไปพูดกับรุ่นน้องอีกห้องที่รอให้เขาไปสอน แล้วก็หันไปพูดกับอีกห้องที่เขาเพิ่งจะเดินออกมา ว่าเดี๋ยวกลับมานะ

"ไม่ต้องไปส่งฉันก็ได้"

"เดี๋ยวจะพาไปทานข้าวก่อน"

"ไปทานข้าวเหรอ แล้วพวกรุ่นน้องที่รออยู่ในห้องทำยังไง"

"จะสงสัยอะไรนักหนาตามมา" ชายหนุ่มคว้ามือของเธอให้เดินตามมา ทอรุ้งได้แต่มองดูมือที่เขาจูงเธอเดิน แต่ก่อนทำไมไม่รู้ว่าเขาเป็นคนที่อบอุ่นขนาดนี้ หรือเพราะว่าในท้องเรามีลูกของเขาอยู่ ..คงเป็นอย่างหลังมากกว่า

ทอรุ้งเลือกที่จะห่อกลับมาทานที่ห้อง เพราะถ้าทานอยู่ร้านต้องเสียเวลาเขามากแน่

16 : 45 น. ของวันเดียวกันนั้น

"ฉันทำให้เธอตื่นเหรอ"

"นายกลับมาตั้งแต่เมื่อไร" หญิงสาวงัวเงียลุกขึ้นมา

"เพิ่งมาถึงนี่แหละ หิวข้าวหรือยัง"

"ยัง"

"ตอนเย็นจะพาไปหาป้าอีก"

"ป้าเย็นตาโฟน่ะเหรอ"

"ใช่"