คนเสเพล นิยาย บท 39

เมื่อคืนนี้จริงๆ ดินก็ไม่ได้ซ้ำหรอก เพราะงานยังกองท่วมหัวอยู่ และกว่าจะเคลียร์งานเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบสว่าง

"เมื่อคืนเขานอนตอนไหน" หญิงสาวตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นเขาอยู่ในห้องแล้ว พอคิดถึงตอนที่เขาพูดหยอก ใบหน้านั้นก็ถึงกับแดงก่ำขึ้นมา "ทำไมคนที่เขารักถึงไม่ใช่เรา" มือเรียวลูบท้องเบาๆ แบบปลอบใจลูกไปในตัวด้วย แต่ที่จริงคือปลอบใจตัวเองนั่นแหละ

เธอต้องได้รีบสลัดความน้อยใจออกไป เพราะจะงี่เง่าไม่ได้ ไม่รักก็ไม่ต้องรักสิ ขอแค่ให้เขาดูแลเธอและลูกแบบนี้ตลอดไปก็พอแล้ว มันอาจจะเป็นการเห็นแก่ตัว แต่ถ้าเมื่อไรเขาจะไปเธอก็คงต้องได้ปล่อย

เที่ยงวันเดียวกัน..

"นายไม่กินข้าวก่อนเหรอ" ทอรุ้งออกไปซื้อกับข้าวมาเตรียมไว้ให้เขากินตอนเที่ยง

"ของีบก่อนแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวตื่นมากิน" ชายหนุ่มจับโทรศัพท์มาเพื่อจะตั้งเวลาปลุก ที่ต้องได้นอนพักเอาแรงก่อนเพราะเมื่อคืนนี้ไม่ได้นอนเลยก็ว่าได้

นั่งมองเขานอนอยู่ครู่หนึ่ง หญิงสาวก็ค่อยๆ เอนตัวลงนอนหนุนแขนคนร่างหนา มือเรียวจับแขนอีกข้างของเขามาพาดทับร่างเธอไว้เพื่อที่จะเป็นหมอนข้างให้

เวลาผ่านไปตามที่ดินตั้งนาฬิกาปลุกไว้ มันก็ดังขึ้นมา ทอรุ้งเอื้อมมือไปจับเพื่อที่จะดูว่าเขานอนต่อได้อีกสักนิดไหม

หญิงสาวก็เลยปิดเสียงแจ้งเตือนไว้ ก่อนที่จะวางโทรศัพท์ลงมือเธอไปสัมผัสถูกหน้าจอ ไลน์ก็เลยเปิดขึ้นมา

"??" เห็นภาพโปรไฟล์ของไลน์แล้ว เธอถึงกับหันกลับมามองหน้าเขาที่นอนหลับอยู่ "จะเอาภาพสวยกว่านี้ก็ไม่ได้" ถึงคำพูดจะตำหนิ แต่ใบหน้ากลับอมยิ้ม เมื่อเห็นว่ารูปภาพที่เขาเอาขึ้นนั้นเป็นรูปของเธอ แถมแอบถ่ายตอนหลับด้วย

"ดิน!" ทอรุ้งมองจนเพลิน ลืมเลยว่าเวลาที่เขาตั้งไว้มันผ่านมาหลายนาทีแล้ว "ดินตื่นได้แล้ว"

"อืม" ชายหนุ่มลุกขึ้นแบบงัวเงีย แล้วควานหาโทรศัพท์เพื่อที่จะดูเวลา "ทำไมมันไม่เตือนล่ะ"

"เราปิดเองแหละ นายลุกมากินข้าวก่อนเร็ว" หญิงสาวรีบจัดเตรียมอาหารไว้รอ

"ไม่ทันแล้วป่านนี้รุ่นน้องคงเข้าไปรอในห้องแล้วล่ะ"

"กินข้าวก่อนก็ไม่ได้เหรอ" ถามด้วยใบหน้าที่สำนึกผิด จากที่กำลังจะเดินออกจากห้อง เขาก็เลยหันกลับมา

"เดี๋ยวแวะซื้อกาแฟเข้าไปทานในห้องก็ได้"

แต่พอออกมาจริงๆ แล้วก็ไม่ได้แวะซื้อกาแฟหรอก เพราะต้องรีบเข้าไปที่ห้องสอน ดินแยกเป็น 4 ช่วง 4 เวลา เช้า 2 เย็น 2 และแต่ละห้อง นักศึกษาแทบจะล้น เงินที่ได้จากการสอนไม่ใช่น้อย ส่วนมากเขาฝากเข้าธนาคาร เผื่อลูกคลอดออกมาจะได้ไม่ต้องไปลำบากพวกผู้ใหญ่

เวลาผ่านล่วงเลยไปนานพอสมควรจนถึงวันรับปริญญาของดิน

"ไม่เจอหน้านานเลยนะมึง" กอล์ฟเป็นฝ่ายที่ทักดินก่อน

"อืม" ที่จริงเขาก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมาย แต่ไม่มีเวลาให้เพื่อนก็เลยไม่ได้ติดต่อไป

"มึงยังโกรธกูอยู่ไหมเนี่ย" และกอล์ฟไม่กล้าติดต่อมา

"ไม่หรอก แล้วตอนนี้มึงทำอะไรอยู่"

"เตะฝุ่น"

"มึงก็หางานทำไปสิ เรียนจบก็สูง" ในขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น หว่าหวาและกระต่ายก็เดินผ่านมา

"ไงสาวๆ" กอล์ฟเป็นคนทักทายก่อน