คนเสเพล นิยาย บท 40

"รุ้งเป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่าลูก" ธิมาพรเห็นว่าทอรุ้งนั่งเงียบไม่พูดไม่จามาตลอดทางจนถึงบ้าน

"รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยค่ะ"

"คงจะเกิดจากอาการแพ้ท้องนั่นแหละ"

"รุ้งขอตัวเข้าไปพักก่อนนะคะ"

"ได้สิจ๊ะ แล้วอย่าลืมทานยาของคุณหมอล่ะ" ธิมาพรพาลูกสะใภ้ไปฝากท้องมาแล้ว เพราะเห็นว่าลูกชายไม่ว่าง

"ค่ะ" เข้ามาถึงในห้อง เธอก็นั่งสมเพชตัวเองที่หน้ากระจก เพราะเธอไม่ต่างจากไปแย่งคนรักของคนอื่นมาเลย

"ไหนบอกว่าจะยังไม่กลับมาไงลูก" เสียงนั้นแว่วเข้ามาในห้อง ทอรุ้งรีบเช็ดน้ำตาออก แต่ก็ไม่ทัน เพราะประตูห้องได้เปิดเข้ามาก่อน

"เป็นอะไรร้องไห้ทำไม" ดินไม่ได้แวะคุยกับแม่เลย เขารีบเข้ามาหาเธอในห้อง

"อยากร้องไห้เฉยๆ ไม่ได้หรือไง การร้องไห้มันต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ"

"ชอบคิดเอง แล้วก็เก็บมาร้องไห้ รู้ไหมว่ามันมีผลกระทบกระเทือนต่อลูก"

"ฉันขอโทษ"

"ขอโทษเรื่องอะไร"

"ก็ขอโทษที่ทำให้มีผลกระทบกระเทือนต่อลูกของนายไง"

"ทอรุ้งเราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ"

"ฉันรู้ว่าความรักมันห้ามกันไม่ได้ ในเมื่อรักแล้วก็คงจะเลิกรักยาก"

"เธอต้องการจะพูดอะไร"

"นายไปเถอะ ผู้หญิงคนนั้นยังรอนายอยู่ นายไปมีชีวิตที่ดีไม่ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำแบบนี้"

"มองตาฉัน แล้วก็ไล่ฉันใหม่อีกครั้ง"

"นายไปเถอะ" หญิงสาวพูดออกมาเสียงแผ่วเบากว่าครั้งแรก และไม่กล้ามองสบตาเขาด้วย "ฉันรู้ว่านายยังรักผู้หญิงคนนั้น"

"มานั่งอยู่ในหัวใจฉันหรือไงทำไมถึงรู้ดีนัก"

"แล้วมันมีที่ให้ฉันเข้าไปไหมล่ะ" ทอรุ้งหมายถึงหัวใจของเขาคงไม่มีที่ว่างสำหรับเธอ

"ใช่.. มันไม่มีที่ให้เธอแล้ว แบบนี้ใช่ไหมที่อยากได้ยิน" ความเหนื่อยบวกความโมโห มันก็เลยทำให้เขาพูดสิ่งที่ไม่คิดจะพูดออกมา

"ขอบใจนะ ขอบใจที่นายพูดความจริงออกมาสักที"

"ขอบใจแล้วทำไมต้องร้องไห้"

"ร้องไห้ให้กับความรักโง่ๆ ของฉันไง มันสิ้นสุดแล้ว ฉันจะร้องไห้เป็นครั้งสุดท้าย เราเลิกกันเถอะ"

"หึ! มันก็มาจบที่อิหรอบเดิม"

"มันจะไม่เหมือนทุกครั้ง ครั้งนี้ฉันปล่อยนายไปจริงๆ" ว่าแล้วทอรุ้งก็เดินออกมาจากบ้านตรงไปหาแม่ของเขาที่บ้านอีกหลัง

"เธอจะทำอะไร" ดินรีบเดินตามมา

"น้าพรคะ"

ธิมาพรซึ่งกำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวรีบหันกลับไปมอง "มีอะไรเหรอจ๊ะ"

"รุ้งกับดินเราเลิกกันแล้วค่ะ"

"ทอรุ้ง!" ดินไม่คิดว่าเธอจะกล้าพูดตรงขนาดนี้

"อย่าเพิ่งใช้อารมณ์คุยกันสิ"

"ดินเขาไม่ได้รักรุ้ง รุ้งก็เลยคิดว่าจะปล่อยเขาไป"