คนเสเพล นิยาย บท 41

หลายเดือนผ่านไป.. และอีกแค่ไม่กี่วันก็ถึงกำหนดคลอด ตั้งแต่ที่เลิกกัน เธอกับเขาก็ไม่เคยพูดกันอีกเลย จะเรียกว่าไม่เห็นหน้ากันเลยก็ได้ และทอรุ้งก็ทำได้เธอไม่ถามหาเขาแม้แต่คำเดียว

"นี่อะไรของแก" หญิงสาวมองดูของที่แพรไหมยื่นมาให้

"ของใช้สำหรับเด็ก ฉันซื้อแบบกลางกลางมาให้ ก็แกไม่ดูว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายสักทีนี่"

"แค่เขาครบ 32 ฉันก็ดีใจแล้ว" ลูกของเธอหนีบอวัยวะเพศไว้ ก็เลยอุลตร้าซาวด์แบบธรรมดาไม่เจอเพศ แต่ถ้าอยากจะรู้จริงก็มีเชิงลึกกว่านั้น ทอรุ้งก็เลยคิดว่าจะรอลุ้นเอา

"ฉันต้องรีบไปเข้างาน..ไปก่อนนะ" นั่งคุยกันอยู่แบบนั้นเพียงไม่นานแพรไหมก็เลยต้องได้รีบไปก่อน

"ขับรถดีๆ ล่ะ"

"อ้าวไปแล้วเหรอหนูไหม"

"ค่ะน้า ไหมต้องรีบไปเข้างาน" ตอนนี้แพรไหมรับงานสองที่ กลางวันทำงานที่ร้านยา ส่วนกลางคืนเธอทำงานร้านคาราโอเกะ ใกล้ๆ ร้านยานั่นแหละ เพราะอยากจะรีบเก็บเงินใช้หนี้ เท่าที่ได้มาใช้แค่ดอกเบี้ยก็ยังไม่พอ

ช่วงนี้เดือนแม่ของทอรุ้งไม่ค่อยได้ไปออกรถกับสามี เพราะลูกสาวใกล้จะคลอด

22 : 35 น. ของวันต่อมา..

หัวใจเธอเต้นแรงขึ้นอีกครั้ง เมื่อมองไปดูห้องของเขา วันนี้มีแสงสว่าง หลังจากที่ไม่เห็นเปิดไฟตอนกลางคืนมาหลายเดือนแล้ว

"เธอควรพอได้แล้วนะทอรุ้ง" ปากบอกว่าพอแต่ใจมันไม่คล้อยตามเลย "โอ๊ย" หญิงสาวยืนอยู่ริมหน้าต่างครู่หนึ่งก็เริ่มเจ็บหน่วงที่ท้อง

มือเรียวโอบท้องที่โผล่พ้นออกมาจนเห็นได้ชัด ค่อยๆ ถอยไปนั่งลงที่เตียง "โอ๊ยย" นั่งลงก็ยังไม่หายเจ็บหน่วง เธอก็เลยค่อยๆ เอนกายลงนอน

นอนไปได้ครู่หนึ่งก็เริ่มเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง

"กำหนดคลอดอีกตั้งเป็นอาทิตย์ แล้วที่เจ็บนี่คืออะไร" เธอไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้ก็เลยไม่รู้

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ทอรุ้งนอนดูอาการตัวเอง ถ้ายังเจ็บอยู่ถึงจะออกไปเรียกแม่

"โอ๊ยย ไม่ไหวแล้ว" หญิงสาวรีบลุกขึ้นเพราะให้ตะโกนแม่ก็คงไม่ได้ยินถ้าไม่เปิดประตู แต่พอลุกขึ้นแล้ว มันยิ่งทำให้เจ็บหน่วงมากขึ้น

"แม่" ทอรุ้งกุมท้องตัวเองไว้ เธอเรียกแม่อยู่ 2-3 ครั้ง ก็ยังไม่เห็นแม่เข้ามาหา

หญิงสาวค่อยๆ พยุงร่างกายมาที่หน้าต่าง แล้วเปิดหน้าต่างออก "น้าพรคะ รุ้งเจ็บท้อง" ทอรุ้งใช้เสียงเท่าที่มีอยู่

เธอไม่รู้ว่าจะมีคนได้ยินไหมเพราะมันดึกมากแล้ว..

แกร็ก! แอดดด!! ประตูห้องของเธอถูกเปิดเข้ามาอย่างไว พร้อมกับคนร่างสูงที่วิ่งเข้ามารับร่างเธอที่กำลังทรุดลงกับพื้น

"เจ็บท้อง" ทอรุ้งไม่ได้สังเกตเลยด้วยว่าเป็นใครที่เข้ามา แต่ก็ดีใจที่ตัวเองไม่ล้มลงไปเสียก่อน

ทันใดนั้นร่างของเธอก็ถูกอุ้มลอยขึ้นจากพื้น

[โรงพยาบาลเอกชนในตัวจังหวัด]

"จากการตรวจดูอาการแล้วความดันของแม่ไม่ปกติ เราต้องได้ทำการผ่าคลอด เพราะกลัวว่าจะเป็นอันตรายทั้งแม่และลูก"

"ทำยังไงก็ได้ให้เธอกับลูกปลอดภัยครับ" เขาต้องได้ตัดสินใจเร่งด่วน

"คุณเป็นญาติของเธอหรือเปล่าครับ เพราะทางเราจะให้เซ็นต์เอกสาร"

"ผมเป็นพ่อของเด็กครับ" ใช่แล้วผู้ชายที่เข้าไปช่วยเธอก็คือดิน พอได้ยินเสียงเธอเรียกเขาก็รีบพามาส่งโรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้ปลุกใครเลย

สองชั่วโมงผ่านไป และตอนนี้ก็เข้าวันใหม่แล้ว

"เป็นยังไงบ้างลูก"

"ต้องได้ผ่าคลอดครับแม่ แล้วนี้แม่กับน้ามายังไงครับ"

"เห็นข้อความของลูก แม่ก็รีบโทรเรียกรถรับจ้างมาส่งนี่แหละ"

"โชคดีนะที่ดินกลับมาพอดี ฉันนี่ก็หลับเป็นตาย" เดือนตำหนิตัวเอง นอนอยู่ข้างห้องแท้ๆ ก็ยังไม่ได้ยินเสียงลูกสาวเรียก

"ฉันก็ชะล่าใจ เห็นว่ากำหนดคลอดอีกตั้งเป็นอาทิตย์" แม่ทั้งสองได้แต่ตำหนิตัวเองไปมา

"ใช่ค่ะ สายรุ้ง ในเวลาที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม รุ้งอยากจะให้ลูกสาวของรุ้งมีชีวิตที่สว่างไสว ไม่ต้องเหมือนแม่" เธอพูดออกมาต่อหน้าทุกคน และเขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น

หลายชั่วโมงผ่านไป..

"รุ้งจะทำอะไรลูก" เดือนถามเมื่อเห็นลูกขยับกาย

"จะเข้าห้องน้ำค่ะแม่"

ดินรีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้ามาหา

"แม่ช่วยรุ้งหน่อยสิคะ" แต่เธอทำเป็นไม่เห็นว่าเขากำลังจะเข้ามาช่วย

"ได้จ้า" เดือนก็เลยส่งหลานให้กับคุณย่า แล้วก็เข้ามาช่วยพยุงลูกสาวให้ลุกขึ้น

"แม่คะ" เสียงหญิงสาวตะโกนเรียกมาจากในห้องน้ำ คนที่รีบไปถึงประตูห้องน้ำก่อนก็เป็นเขาอีกนั่นแหละ

"รุ้งเป็นอะไร" เธอไม่ได้ล็อกห้องน้ำเขาก็เลยเปิดเข้าไปได้

"ออกไป" หญิงสาวรีบคว้าผ้าถุงของโรงพยาบาลไว้ เพราะทีแรกคิดว่าแม่เป็นคนเปิดประตูเข้ามา เธอก็เลยไม่ได้ระวังตัว

"มีอะไรลูก"

"แม่คะขอผ้าถุงผืนใหม่หน่อยค่ะ" เพราะผ้าถุงที่เธอใส่อยู่ถูกน้ำคาวปลาจนเปรอะเปื้อนไปหมด

สองวันต่อมา และวันนี้ก็เป็นวันที่ทอรุ้งออกจากโรงพยาบาล

ดินขับรถมาจอดตรงด้านหน้าสำหรับรอรับคนป่วย รถคันนี้เป็นรถเก๋งสีบรอนซ์ ซึ่งเป็นรุ่น Top ของยี่ห้อดังยี่ห้อหนึ่ง

แล้วชายหนุ่มก็รีบเดินอ้อมมาเพื่อที่จะรับเธอขึ้นรถ

"ฉันขึ้นเองได้" จะไม่ไปกับเขาก็ไม่ได้ เพราะคงเรียกรถกลับเองไม่ได้อยู่แล้ว ส่วนลูกตอนนี้คุณย่ากับคุณยายกำลังพาลงมาพร้อมเก็บข้าวของลงมาด้วย