คนเสเพล นิยาย บท 42

รถคันงามได้มาจอดที่หน้าบ้านของทอรุ้ง

คนที่ทำหน้าที่ขับรีบลงแล้ววิ่งอ้อมมาเปิดประตูให้กับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ

"พ่อคะ" หญิงสาวไม่สนใจคนที่เปิดประตูรถให้ แต่เธอส่งยิ้มหวานให้กับผู้เป็นพ่อที่เดินออกมาจากบ้าน

"พ่อเพิ่งจะมาถึง รีบสุดแล้วเนี่ย" ผู้เป็นพ่อรีบเดินมารับลูกสาว ส่วนหลาน..ย่ากับยายเป็นคนพาลงจากรถ

"พ่อไม่ต้องรีบหรอกค่ะรู้ไหมว่าขับรถมันอันตราย" หญิงสาวเกาะแขนพ่อเดิน เพราะแผลผ่าตัดของเธอยังคงทิ้งความเจ็บปวดไว้มาก

"สวัสดีครับพ่อ" ชายหนุ่มไหว้เมื่อเข้ามาถึงในบ้าน

"มาถึงเมื่อไรล่ะเรา"

"ถึงวันคลอดพอดีครับ" ที่จริงเขาคิดว่ากลับมาก่อนที่จะคลอดหนึ่งอาทิตย์ แต่พอกลับมาลูกก็คลอดพอดี

ทอรุ้งรู้ดีว่าทำไมความดันเธอถึงไม่ปกติ ก็เพราะเห็นไฟในห้องของเขาเปิด มันก็เลยทำให้ระบบในร่างกายของเธอแปรปรวนไปหมด โชคดีที่ลูกไม่เป็นอันตราย ..แต่เธอก็ไม่ได้บอกใครเรื่องนี้

คมสันประคองลูกสาวเข้าไปนอนที่เตียง โดยที่ไม่ได้ใช้ดินเพราะพวกเขาเลิกรากันไปแล้ว

"ถ้าอยากได้อะไรบอกพ่อนะ"

"ค่ะพ่อ" สิ่งที่เธออยากได้ที่สุดในเวลานี้ก็คืออยากอยู่คนเดียว เพราะเธอพยายามมากแล้วที่จะกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหล ไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของเธอ พอพ่อออกไปพร้อมกับปิดประตูห้องไว้ สิ่งที่กลั้นมาหลายวันมันก็ได้หลั่งไหลออกมายิ่งกว่าเขื่อนแตก

คิดไว้แล้วว่าต้องเจอหน้าเขาอีกแน่ และเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะห้ามพ่อกับลูกเขาให้เจอกัน สิ่งที่ทำได้ในเวลานี้ ก็คือบอกตัวเองว่าอย่าอ่อนแอต่อหน้าของคนอื่น

"รุ้งจ๊ะ"

"คะ" ทอรุ้งรีบเช็ดน้ำตาออก "มีอะไรคะน้า"

"สงสัยว่าฟ้าใสจะหิวนม" ธิมาพรอุ้มหลานเข้ามาหาแม่ ทอรุ้งเปิดเสื้อขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้ลูกดูดนมได้ "โชคดีที่แม่มีน้ำนมนะ ส่วนมากคนที่ผ่าคลอดน้ำนมไม่ค่อยมาหรอก"

นี่เรายังมีเรื่องที่โชคดีกับเขาอยู่เหรอ ..ดวงตาเศร้าได้จ้องมองลูกในขณะที่กำลังดูดนมจากเต้าอยู่

"หนูอึหรือเปล่าลูก" ทอรุ้งเริ่มได้กลิ่นเมื่อลูกกินนมอิ่ม "อึจริงด้วย แล้วทำไงดีล่ะเนี่ย" แม่ก็กำลังมัววุ่นอยู่กับการเก็บเสื้อผ้าของพ่อเธอออกไปซัก เพราะท่านเพิ่งมาถึง

ทอรุ้งก็เลยต้องได้เป็นคนเปลี่ยนผ้าอ้อมเอง เพราะตอนนี้คุณย่าของฟ้าใสกลับบ้าน คงไปทำธุระส่วนตัว

"เมื่อไรแม่จะแข็งแรงสักที" พอลุกขึ้นได้ก็รู้สึกเจ็บแผลมาก ก็เลยเริ่มจะบ่นให้ตัวเอง

"เดี๋ยวฉันทำให้" ที่จริงดินก็อยู่หน้าห้อง..เขารอก็อยู่ตรงนั้นตลอด เพียงแค่ไม่กล้าเข้ามาหา

ทอรุ้งปล่อยให้เขาอุ้มลูกออกไปเปลี่ยนผ้าอ้อม หมอบอกให้ขยับตัวบ่อยๆ เพราะแผลจะได้ไม่เป็นพังผืด แต่เวลาขยับทีไรมันเจ็บ เธอก็เลยไม่ค่อยอยากจะขยับ

สามวันผ่านไป..

หญิงสาวพอจะลุกขึ้นเดินเหินได้เองบ้างแล้ว เธอก็เลยเดินออกมาข้างนอก

"คุณย่ากับคุณยายพาหลานไปไหนเนี่ย" เดินออกมาถึงหน้าบ้าน เห็นอะไรแว๊บๆ อยู่ข้างบ้านของตัวเอง ทีแรกคิดว่าแม่ เพราะพ่อของเธอไปออกรถแล้ว ทอรุ้งก็เลยค่อยๆ เดินไปดู

"??" ภาพที่เห็นตอนนี้ดินกำลังสะบัดผ้าเพื่อที่จะตาก ถ้ามีแต่ผ้าของลูก เธอก็จะไม่สงสัยหรอก แต่นี่มีเสื้อผ้าของเธอ แถมเป็นเสื้อผ้าพวกที่เปื้อนน้ำคาวปลาที่มันยังค้างคาอยู่ในร่างกายของเธอด้วย

"นายทำอะไร"

"เธอออกมาทำไม" เขารีบวางผ้าที่อยู่ในมือลงแล้วเดินเข้ามาหวังจะประคอง

"ถอยออกไป และเสื้อผ้าพวกนี้เอาไว้นั่นเดี๋ยวฉันทำเอง"