คนเสเพล นิยาย บท 43

"ดินจะไปไหนลูก"

"จะไปดูน้องฟ้าใสหน่อยครับ"

"แม่ว่าอย่าเพิ่งไปดีกว่า"

"ทำไมครับแม่" ชายหนุ่มที่กำลังจะออกมาจากบ้าน หลังจากที่ยืนมองอยู่ได้สักพักแล้ว ถึงกับหยุดแล้วหันกลับมาถามแม่

"ลูกอย่าลืม ว่าลูกเป็นได้แค่พ่อของน้องฟ้าใส ลูกไม่ใช่สามีของทอรุ้งอีกแล้ว" ทำไมนางจะไม่รู้ว่าอาการที่ลูกชายเป็นอยู่คืออะไร

ดินกลับเข้ามาในบ้านด้วยท่าทางที่ฉุนเฉียว เขาตรงไปที่ห้องนอนของตัวเอง แล้วเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า ..ที่จริงกำหนดที่เขาจะกลับคือพรุ่งนี้..แต่ไม่รอแล้ว

ได้กระเป๋าเสื้อผ้า ดินก็เดินออกมา

"ไหนลูกบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ตอนเย็นไง"

"อยู่ไปผมก็เหมือนคนไม่มีตัวตนอยู่แล้ว ผมไปนะครับแม่" เขาถือกระเป๋าเดินขึ้นรถ แล้วถอยออกมา

"ขอบใจนะ" ทอรุ้งเดินออกมาส่งชนกันต์ จังหวะนั้นรถเก๋งของดินก็ขับผ่านไป

"นั่นรถใคร" ที่ชนะกันต์ถาม เพราะคนขับรถเหยียบคันเร่งใส่จนเขาต้องได้มองตาม

"รถของคนข้างบ้าน"

"เดี๋ยวถ้าว่างเราจะมาเยี่ยมหลานอีกแล้วกัน" ชนกันต์ก็เลยไม่พูดถึงเรื่องเจ้าของรถคันนั้น

"ขอบใจอีกครั้งนะ"

พอชนกันต์จากไป ทอรุ้งก็กลับเข้ามาหาลูกในบ้าน หญิงสาวชะโงกหน้าไปมองดูเด็กทารกน้อยที่อยู่ในเปล

ป๊อก~ หยดน้ำตาของแม่ตกลงไปถูกลูกที่นอนอยู่ เธอต้องรีบเช็ดน้ำตาออก

"แม่ขอโทษนะ" หญิงสาวต้องได้รีบเอ่ยคำขอโทษ ให้ลูกรับรู้อารมณ์ของเธอตอนอยู่ในท้องก็หนักหนาพอแล้ว คลอดออกมาเธอยังทำน้ำตาหยดลงไปถูกลูกอีก

"ฟ้าใสตื่นหรือยังลูก" ธิมาพรทำงานบ้านเสร็จก็มาหาทอรุ้ง

"ยังเลยค่ะ" ทอรุ้งพูดพร้อมกับจับโน่นทำนี่ เพราะเธอไม่อยากให้แม่ของเขาเห็นว่าเธอกำลังอยู่ในอารมณ์ไหน

วันต่อมา..

"คิดถึงตากับยายไหมลูก" เดือนและสามีกลับมาถึงก็เดินเข้าไปชื่นใจหลานสาว

ทอรุ้งเห็นแม่มาก็เลยทิ้งลูกไว้กับแม่ เพราะเธอต้องได้ไปเก็บผ้าอ้อมของลูกออกมาซัก

"พ่อของหนูล่ะทำไมยายไม่เห็นรถ" คำถามนี้ของแม่มันวิ่งเข้ามาสะกิดใจ ทอรุ้งถึงกับหยุดชะงัก ตั้งแต่เขาขับรถออกไปเมื่อวานนี้เธอก็ยังไม่เห็นเขากลับมาอีกเลย

"กลับไปทำงานตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว" ธิมาพรเห็นว่าคุณยายของฟ้าใสกลับมาแล้วก็เลยเดินเข้ามาได้ยินคำถามนั้นพอดี

เขากลับไปทำงานแล้วเหรอ.. เขาไม่คิดจะมาลาลูกก่อนไปเลยหรือไง ..หัวใจดวงน้อยๆ หล่นลงไปอยู่ตาตุ่ม เมื่อรู้ว่าเขากลับไปแล้ว เพราะคงอีกเป็นปี กว่าเขาจะกลับมา

เสียงสะอื้นดังออกมาจากลำคอ หญิงสาวต้องรีบวิ่งเข้าไปในห้อง เพราะกลัวว่าพวกผู้ใหญ่จะได้ยิน เดือนและธิมาพรต่างก็มองหน้ากัน เพราะพวกนางได้ยินเสียงนั้นชัดเลย

หลายเดือนผ่านไป..

ทอรุ้งให้ลูกออกนมแล้ว เธอก็เลยต้องได้ไปหางานทำ เพราะตอนนี้จะอยู่เฉยๆ ไม่ได้

หญิงสาวได้งานที่บริษัทเดียวกันกับพ่อ เพราะพ่อของเธอฝากงานให้ บริษัทนี้เป็นบริษัทส่งออกสินค้าไปทั่วประเทศ

วันไหนที่พ่อไปออกรถ เธอก็ต้องได้ขับมอเตอร์ไซค์มาทำงานเอง

"คุณรุ้งครับ"

"คะหัวหน้า"

"งานตรงนี้มันหนักเกิน คุณไม่ต้องมายกของหรอกครับ เอาไว้ให้ผู้ชายทำ" ว่าแล้วภาณุก็เดินไปยกเอาของจากมือเธอแล้ววางลงที่เดิม "เห็นไหมเนี่ยมือสวยๆ ช้ำหมดแล้ว" ว่าแล้วภาณุก็จับมือของเธอมาลูบเล็กน้อย

"ขอบคุณค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร" หญิงสาวรีบดึงมือตัวเองกลับออกมา

"ผมชินกับการขับรถแล้วล่ะครับ"

"คุณพ่อไม่ต้องพูดแบบนั้นกับผมหรอกครับผมอายุน้อยกว่า"

"ไม่ได้หรอกครับหัวหน้า"

"รุ้งว่าพ่อกลับไปพักผ่อนดีกว่าค่ะ รุ้งขอตัวนะคะหัวหน้า"

"ถ้างั้นผมเข้าไปข้างในก่อนนะครับ" ภาณุรีบขอตัวจากพ่อของเธอแล้วเดินตามหลังเธอไป

"นี่อะไรคะ" หญิงสาวมอง กล่องเล็กๆ ที่ภาณุส่งมาให้ ในขณะที่เดินตามกันมานั้น

"ได้ยินว่าน้องฟ้าใสอายุครบ 1 ขวบ ของรับขวัญหลานครับ"

"ขอบคุณค่ะ" บอกว่ารับขวัญลูก เธอก็เลยจำเป็นต้องได้รับไว้ เพราะมันเป็นของรับขวัญชิ้นแรก

เข้ามาถึงแผนกข้างในก็เห็นเพื่อนกำลังคุยอะไรกันไม่รู้เจี๊ยวจ๊าวไปหมด

"มีอะไรเหรอคะ" ทอรุ้งถามออกไปแบบสงสัย ว่ามีเรื่องอะไรกัน

"บริษัทเรามีผู้จัดการคนใหม่เข้ามารับตำแหน่งแล้วนะ"

"ตำแหน่งผู้จัดการก็ว่างนานแล้วสมควรที่จะมีแล้วนี่คะ"

"สมควรที่จะมีน่ะมันก็ใช่ แต่ผู้จัดการคนใหม่นี้สิ หล่อลากดินเลย"

"แค่ฉันเห็นแว๊บเดียว เข่าฉันแทบจะทรุด"

"ป้า เก็บน้ำหมากด้วย" เพื่อนๆ ต่างก็พูดคุยกันไปทั่ว ชื่นชมในความหล่อของผู้จัดการที่เพิ่งจะเข้ามารับตำแหน่ง

"อะไรจะหล่อขนาดนั้น" ทอรุ้งนึกขำเพื่อนๆ และเธอก็ไม่ได้สนใจผู้จัดการสุดหล่อคนนั้นเลย ที่จริงเธอไม่ได้สนใจใครเลยด้วยซ้ำ เพราะนอกจากหัวหน้าแผนกของเธอแล้ว ยังมีเพื่อนพนักงานหนุ่มๆ อีกหลายคนที่คอยขายขนมจีบให้