คนเสเพล นิยาย บท 45

บังอรเลขาของผู้จัดการกลับออกไปเพียงไม่นานก็กลับเข้ามาใหม่ เพราะผู้จัดการกำลังเดินมา

ทุกคนในแผนกต่างก็ก้มหน้าก้มตาทำงานไปก่อน แบบผักชีโรยหน้า ถึงแม้ว่าอยากจะมองมากก็ตาม

"ทุกคนคะหยุดทำงานก่อนค่ะ อรจะแนะนำผู้จัดการคนใหม่ของบริษัทเราให้รู้จัก" พอได้ยินเสียงคุณเลขา ทุกคนที่ทำงานอยู่ต่างก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้

กึก! ของที่อยู่ในมือทอรุ้งหล่นลงแบบไม่รู้ตัว เพื่อนบางคนก็หันมาดู แต่ส่วนมากสนใจผู้จัดการสุดหล่อมากกว่า

หญิงสาวรีบก้มลงไปเก็บของที่ทำหล่น แล้วหยิบขึ้นมา

"สวัสดีครับผู้จัดการ แผนก B ยินดีต้อนรับครับ" ภาณุโค้งใบหน้าลงเล็กน้อย เพราะดูจากอายุแล้วเขาคงจะมากกว่า "ผมชื่อภาณุเป็นหัวหน้าแผนกนี้ครับ"

"สวัสดีครับ"

"แผนกบีเป็นแผนกที่.." ภาณุบรรยายงานที่ตัวเองรับผิดชอบให้กับผู้จัดการคนใหม่ฟัง

"ผู้จัดการคนนี้บอกได้คำเดียวเลยว่าหล่อ"

"ฉันคิดว่าต้องมีกล้องแอบถ่ายแน่เลย ผู้จัดการเป็นพระเอกละครที่ปลอมตัวมาหรือเปล่า"

"แกก็พูดเวอร์วังไปฉันเคยได้ยินแต่ตำรวจที่ปลอมตัวมา"

"เงียบกันหน่อยสิคะ" บังอรหันมาตำหนิพนักงานเบาๆ

"คุณบังอรคะตกลงผู้จัดการชื่ออะไร"

"เออใช่ยังไม่ได้ยินผู้จัดการแนะนำชื่อตัวเองเลย" พนักงานที่ยืนอยู่ใกล้ๆ บังอรก็ยังชวนคุยต่อ

"ผู้จัดการชื่อดินค่ะ"

"ดินเฉยๆ เนี่ยเหรอคะ"

"ใช่ค่ะชื่อดิน"

ตั้งแต่รู้ว่าผู้จัดการคนใหม่เป็นใคร ทอรุ้งก็ไม่ได้มองไปอีกเลย เธอนั่งลงทำงานของตัวเองต่อ

ผู้จัดการเดินไปทั่วแผนกแล้วก็มาหยุดอยู่ด้านหน้าของผู้หญิงที่ดูจะไม่สนใจเขา

"งานโต๊ะนี้เร่งมากเลยเหรอครับ" ดินหันไปถามหัวหน้าแผนก

"เออ..ครับ" ภาณุไม่รู้จะตอบยังไง เพราะถ้าบอกว่าไม่เร่ง กลัวทอรุ้งจะถูกเล่นงานที่ไม่สนใจ แต่พอบอกว่างานเร่ง คนที่ถูกเล่นงานกลับเป็นหัวหน้าแผนก เพราะทำไมงานถึงเร่งอยู่ที่โต๊ะของเธอคนเดียว

เพื่อนๆ ในแผนกต่างก็มองมาที่ทอรุ้งและเริ่มจะไม่พอใจเหมือนกับว่าเธอทำงานเอาหน้า จนเธอต้องได้วางงานที่ทำอยู่แล้วหันไปสนใจคนใหญ่คนโต

"หรือว่าผู้จัดการไม่ชอบหน้าหัวหน้าแผนกเรา"

"ใช่ฉันก็ว่าแบบนั้นแหละ" พอผู้จัดการออกจากแผนกไปแล้ว พนักงานต่างก็พูดคุยกัน

"รุ้งขอโทษนะคะที่ทำให้หัวหน้า.."

"ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณรุ้งทำงานต่อเถอะ" ภาณุก็คิดไม่ต่างจากลูกน้องในแผนก เพราะเริ่มตั้งแต่ตอนที่เขาแนะนำตัวแล้ว

ทำงานมาจนถึงตอนเที่ยง พนักงานต่างก็ทยอยกันออกไปทานอาหารด้านนอก เพราะโรงอาหารพนักงานแออัดมาก แถมบางทีคนที่ต่อแถวด้านหลังอาหารหมดก่อน

ส่วนทอรุ้งชอบซื้ออะไรมานั่งทานใต้ต้นไม้ แล้วก็นั่งเล่นอยู่ตรงนั้นจนกว่าสัญญาณเตือนให้เข้างานจะดังขึ้น

"อะไรคะเนี่ย" หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นภาณุยื่นถุงอาหารส่งมาให้

"ผมเห็นผู้หญิงชอบกินผลไม้ ก็เลยซื้อมาฝากครับ"

"หัวหน้าไม่จำเป็นต้องเสียเงินหรอกค่ะ รุ้งกินแค่นี้ก็อิ่มแล้ว"

"ทำไมคุณชอบปฏิเสธผมจังเลย"

"ขอบใจนายมากนะ" ทอรุ้งส่งยิ้มหวานให้กับคนที่มาส่ง

ส่วนชนกันต์ได้แต่โบกมือให้แล้วก็ขับรถออกไป เพราะถ้าอยู่ต่อกลัวว่าหัวจะแตก..ลมหึงแรงขนาดนี้ ทำไมชนกันต์จะไม่เห็นว่ารถคันนี้วิ่งตามหลังเขามาตลอด ตั้งแต่บริษัทของเธอแล้ว

"ฟ้าใสล่ะคะแม่" ทอรุ้งเดินเข้ามาก็เห็นแม่ยืนรดน้ำผักอยู่

"อยู่กับคุณย่า.. อ้าวแล้วหลานล่ะพร" ยังพูดไม่ขาดคำธิมาพรก็เดินออกมาจากบ้าน

"อยู่กับพ่อในห้อง...เด็กๆ มาแล้วเราไปซื้ออาหารกันดีกว่า"

"ได้สิรดน้ำผักเสร็จพอดี"

ทอรุ้งกลับเข้ามาในบ้าน หญิงสาวมองไปที่บ้านหลังนั้น ยังคิดอยู่ว่าเธอจะไปเอาลูกเองไหมหรือรอแม่กลับมาจากตลาดก่อน เพราะพ่อก็ไม่อยู่ตอนนี้คงจะยังอยู่ที่อู่ซ่อมรถ

รอเป็นชั่วโมงผู้ใหญ่ก็ไม่มีใครกลับมาสักคน คิดถึงลูกก็คิดถึง พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอก็เลยตัดสินใจมารับลูกเอง

"ฟ้าใส..ฟ้าใส.." ทอรุ้งเรียกอยู่หน้าบ้าน เพื่อให้เขาได้ยินแล้วนำลูกออกมาให้ แต่ข้างในก็เงียบ

หญิงสาวก็เลยต้องได้เดินไปเปิดประตูห้องนอนของเขา

"ฉันมารับลูก" เธอจะไม่ทำตัวงี่เง่า เพราะคนที่ขอเลิกก่อนก็คือเธอ

"ลูกหลับอยู่"

"เดี๋ยวฉันอุ้มกลับ"

"จะกวนลูกทำไมปล่อยให้ลูกนอนสบายๆ ก่อน"

"แกเพิ่งหลับ คงไม่ตื่นง่ายหรอก" ทอรุ้งเดินเข้าไปกำลังจะอุ้มลูกขึ้นมา แต่ถูกคนร่างสูงเดินเข้ามาประชิดตัวเสียก่อน "ถอยออกไปนะ"

"จะไม่ถามกันหน่อยเหรอ ว่าทำไมถึงมาทำงานที่นี่"