สรุปเนื้อหา บทที่ 44 – คนเสเพล โดย ชะนีติดมันส์
บท บทที่ 44 ของ คนเสเพล ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ชะนีติดมันส์ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
บังอรเลขาของผู้จัดการกลับออกไปเพียงไม่นานก็กลับเข้ามาใหม่ เพราะผู้จัดการกำลังเดินมา
ทุกคนในแผนกต่างก็ก้มหน้าก้มตาทำงานไปก่อน แบบผักชีโรยหน้า ถึงแม้ว่าอยากจะมองมากก็ตาม
"ทุกคนคะหยุดทำงานก่อนค่ะ อรจะแนะนำผู้จัดการคนใหม่ของบริษัทเราให้รู้จัก" พอได้ยินเสียงคุณเลขา ทุกคนที่ทำงานอยู่ต่างก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้
กึก! ของที่อยู่ในมือทอรุ้งหล่นลงแบบไม่รู้ตัว เพื่อนบางคนก็หันมาดู แต่ส่วนมากสนใจผู้จัดการสุดหล่อมากกว่า
หญิงสาวรีบก้มลงไปเก็บของที่ทำหล่น แล้วหยิบขึ้นมา
"สวัสดีครับผู้จัดการ แผนก B ยินดีต้อนรับครับ" ภาณุโค้งใบหน้าลงเล็กน้อย เพราะดูจากอายุแล้วเขาคงจะมากกว่า "ผมชื่อภาณุเป็นหัวหน้าแผนกนี้ครับ"
"สวัสดีครับ"
"แผนกบีเป็นแผนกที่.." ภาณุบรรยายงานที่ตัวเองรับผิดชอบให้กับผู้จัดการคนใหม่ฟัง
"ผู้จัดการคนนี้บอกได้คำเดียวเลยว่าหล่อ"
"ฉันคิดว่าต้องมีกล้องแอบถ่ายแน่เลย ผู้จัดการเป็นพระเอกละครที่ปลอมตัวมาหรือเปล่า"
"แกก็พูดเวอร์วังไปฉันเคยได้ยินแต่ตำรวจที่ปลอมตัวมา"
"เงียบกันหน่อยสิคะ" บังอรหันมาตำหนิพนักงานเบาๆ
"คุณบังอรคะตกลงผู้จัดการชื่ออะไร"
"เออใช่ยังไม่ได้ยินผู้จัดการแนะนำชื่อตัวเองเลย" พนักงานที่ยืนอยู่ใกล้ๆ บังอรก็ยังชวนคุยต่อ
"ผู้จัดการชื่อดินค่ะ"
"ดินเฉยๆ เนี่ยเหรอคะ"
"ใช่ค่ะชื่อดิน"
ตั้งแต่รู้ว่าผู้จัดการคนใหม่เป็นใคร ทอรุ้งก็ไม่ได้มองไปอีกเลย เธอนั่งลงทำงานของตัวเองต่อ
ผู้จัดการเดินไปทั่วแผนกแล้วก็มาหยุดอยู่ด้านหน้าของผู้หญิงที่ดูจะไม่สนใจเขา
"งานโต๊ะนี้เร่งมากเลยเหรอครับ" ดินหันไปถามหัวหน้าแผนก
"เออ..ครับ" ภาณุไม่รู้จะตอบยังไง เพราะถ้าบอกว่าไม่เร่ง กลัวทอรุ้งจะถูกเล่นงานที่ไม่สนใจ แต่พอบอกว่างานเร่ง คนที่ถูกเล่นงานกลับเป็นหัวหน้าแผนก เพราะทำไมงานถึงเร่งอยู่ที่โต๊ะของเธอคนเดียว
เพื่อนๆ ในแผนกต่างก็มองมาที่ทอรุ้งและเริ่มจะไม่พอใจเหมือนกับว่าเธอทำงานเอาหน้า จนเธอต้องได้วางงานที่ทำอยู่แล้วหันไปสนใจคนใหญ่คนโต
"หรือว่าผู้จัดการไม่ชอบหน้าหัวหน้าแผนกเรา"
"ใช่ฉันก็ว่าแบบนั้นแหละ" พอผู้จัดการออกจากแผนกไปแล้ว พนักงานต่างก็พูดคุยกัน
"รุ้งขอโทษนะคะที่ทำให้หัวหน้า.."
"ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณรุ้งทำงานต่อเถอะ" ภาณุก็คิดไม่ต่างจากลูกน้องในแผนก เพราะเริ่มตั้งแต่ตอนที่เขาแนะนำตัวแล้ว
ทำงานมาจนถึงตอนเที่ยง พนักงานต่างก็ทยอยกันออกไปทานอาหารด้านนอก เพราะโรงอาหารพนักงานแออัดมาก แถมบางทีคนที่ต่อแถวด้านหลังอาหารหมดก่อน
ส่วนทอรุ้งชอบซื้ออะไรมานั่งทานใต้ต้นไม้ แล้วก็นั่งเล่นอยู่ตรงนั้นจนกว่าสัญญาณเตือนให้เข้างานจะดังขึ้น
"อะไรคะเนี่ย" หญิงสาวถามขึ้นเมื่อเห็นภาณุยื่นถุงอาหารส่งมาให้
"ผมเห็นผู้หญิงชอบกินผลไม้ ก็เลยซื้อมาฝากครับ"
"หัวหน้าไม่จำเป็นต้องเสียเงินหรอกค่ะ รุ้งกินแค่นี้ก็อิ่มแล้ว"
"ทำไมคุณชอบปฏิเสธผมจังเลย"
"ขอบใจนายมากนะ" ทอรุ้งส่งยิ้มหวานให้กับคนที่มาส่ง
ส่วนชนกันต์ได้แต่โบกมือให้แล้วก็ขับรถออกไป เพราะถ้าอยู่ต่อกลัวว่าหัวจะแตก..ลมหึงแรงขนาดนี้ ทำไมชนกันต์จะไม่เห็นว่ารถคันนี้วิ่งตามหลังเขามาตลอด ตั้งแต่บริษัทของเธอแล้ว
"ฟ้าใสล่ะคะแม่" ทอรุ้งเดินเข้ามาก็เห็นแม่ยืนรดน้ำผักอยู่
"อยู่กับคุณย่า.. อ้าวแล้วหลานล่ะพร" ยังพูดไม่ขาดคำธิมาพรก็เดินออกมาจากบ้าน
"อยู่กับพ่อในห้อง...เด็กๆ มาแล้วเราไปซื้ออาหารกันดีกว่า"
"ได้สิรดน้ำผักเสร็จพอดี"
ทอรุ้งกลับเข้ามาในบ้าน หญิงสาวมองไปที่บ้านหลังนั้น ยังคิดอยู่ว่าเธอจะไปเอาลูกเองไหมหรือรอแม่กลับมาจากตลาดก่อน เพราะพ่อก็ไม่อยู่ตอนนี้คงจะยังอยู่ที่อู่ซ่อมรถ
รอเป็นชั่วโมงผู้ใหญ่ก็ไม่มีใครกลับมาสักคน คิดถึงลูกก็คิดถึง พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ เธอก็เลยตัดสินใจมารับลูกเอง
"ฟ้าใส..ฟ้าใส.." ทอรุ้งเรียกอยู่หน้าบ้าน เพื่อให้เขาได้ยินแล้วนำลูกออกมาให้ แต่ข้างในก็เงียบ
หญิงสาวก็เลยต้องได้เดินไปเปิดประตูห้องนอนของเขา
"ฉันมารับลูก" เธอจะไม่ทำตัวงี่เง่า เพราะคนที่ขอเลิกก่อนก็คือเธอ
"ลูกหลับอยู่"
"เดี๋ยวฉันอุ้มกลับ"
"จะกวนลูกทำไมปล่อยให้ลูกนอนสบายๆ ก่อน"
"แกเพิ่งหลับ คงไม่ตื่นง่ายหรอก" ทอรุ้งเดินเข้าไปกำลังจะอุ้มลูกขึ้นมา แต่ถูกคนร่างสูงเดินเข้ามาประชิดตัวเสียก่อน "ถอยออกไปนะ"
"จะไม่ถามกันหน่อยเหรอ ว่าทำไมถึงมาทำงานที่นี่"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คนเสเพล