คนเสเพล นิยาย บท 46
สรุปบท บทที่ 45: คนเสเพล
สรุปเนื้อหา บทที่ 45 – คนเสเพล โดย ชะนีติดมันส์
บท บทที่ 45 ของ คนเสเพล ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย ชะนีติดมันส์ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
"ฉันไม่อยากรู้" หญิงสาวขยับออกห่าง เพราะตอนนี้เขาใกล้เธอเกินไปแล้ว
"ห่างกันเป็นปีๆ ไม่คิดถึงกันบ้างเลยเหรอ"
"นายต้องการจะพูดอะไร" ทอรุ้งยอมรับว่า เขาหล่อขึ้นมาก ขนาดแต่ก่อนเขาไม่หล่อขนาดนี้เธอยังหลงแทบคลั่งตาย
"ถ้าเธอไม่อยากรู้ว่าฉันกลับมาทำไม..ก็ไม่เป็นไร" เขาเห็นแล้วว่าตอนนี้เธอเนื้อหอมขนาดไหน และเธอคงจะมีใจให้ผู้ชายคนอื่นไปแล้ว
"ถ้าลูกตื่นแล้ว เอาไปส่งด้วยแล้วกัน ลูกยังไม่อาบน้ำข้าวก็ยังไม่กิน" พูดจบประโยคหญิงสาวก็รีบออกมาจากห้องของเขา ถ้าตอนนี้ในท้องของเธอมีเด็กอีกคน คงต้องได้รีบผ่าออกอีกเป็นแน่ เพราะหัวใจเต้นแรงขนาดนี้
หญิงสาวกลับมาถึงบ้านก็รีบเข้าไปในห้องนอน เธอเดินไปที่หน้าต่าง แล้วมองผ่านไปโดยที่ไม่เปิดไฟ เขายืนอยู่ตรงนั้นแถมมองมาที่บ้านของเธอ ทอรุ้งก็เลยค่อยๆ ขยับเข้ามาเพราะกลัวว่าเขาจะเห็น
ทั้งสองยืนมองกันผ่านความมืด อยู่แบบนั้นครู่หนึ่งก็มีรถ มาจอดที่หน้าบ้าน
"แม่" ทอรุ้งรีบออกมาดูเพราะมันค่ำมืดมากแล้ว "ทำไมไปตลาดนานจังล่ะคะแม่"
"แม่กับน้าพรแวะไปดูพ่อที่อู่ซ่อมรถ" และรถของพ่อเธอก็วิ่งมาจอด
"รถเป็นยังไงบ้างคะพ่อ"
"หมดไปสองหมื่น"
"ทำไมซ่อมแพงจังเลย"
"คงต้องได้ซ่อมแบบนี้ไปเรื่อย เพราะมันเก่ามากแล้ว"
"แบบนี้ก็แย่สิคะพ่อ หาเงินมาได้เท่าไรก็คงจะเอามาซ่อมรถ" พ่อกับลูกยืนคุยกันอยู่ตรงนั้น ส่วนแม่ทั้งสองก็เข้าไปเตรียมอาหาร เพราะวันนี้จะทานข้าวร่วมกัน
"รุ้งขอไปดูลูกก่อนค่ะ" เธอเห็นว่าเขาก็มาร่วมทานข้าวด้วย
"ยัยหนูเพิ่งนอนหลับ คงไม่ตื่นง่ายหรอกลูก"
"รุ้งยังไม่หิวค่ะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินไปที่บ้านของเขา เพราะลูกยังนอนอยู่ในห้องนั้น
มาถึงทอรุ้งก็เอนกายลงนอนข้างๆ ลูกสาว ที่เธอยังไม่อุ้มลูกไปก็เพราะว่าดินอยู่บ้านหลังนั้น รอให้เขาอิ่มค่อยกลับแล้วกัน..
02 : 30 น.
นี่เราเผลอหลับไปเหรอ? พอตื่นขึ้นมาก็เห็นห้องมืดสนิท เธอยังจำได้อยู่ว่านอนที่ห้องของเขา "ฟ้าใสลูก หนูอยู่ตรงไหน" ทอรุ้งควานหาลูกสาวในความมืด แต่มือของเธอไปถูกร่างของใครบางคนเข้า "นาย?"
"ยังไม่สว่างเลยนอนต่อเถอะ" เขานอนอยู่ข้างๆ แต่ก็ไม่ได้แตะต้องตัวเธอ เพราะเห็นว่าเธอหลับอยู่
"ลูกอยู่ไหน" ทอรุ้งรีบลุกขึ้นจะมาเปิดไฟ แต่เธอนั่งริมเตียงเกินไป "กรี๊ดด"
"คนอะไรจะซุ่มซ่ามขนาดนี้" โชคดีที่ดินคว้าไว้ได้ทัน
"ปล่อย" หญิงสาวพยายามแกะมือของเขาออกจากเอว "ลูกอยู่ไหนนายไม่ทับลูกแล้วเหรอ" เพราะถ้าเขากระโดดมาในท่านี้ ลูกคงถูกทับแบนแน่
"ลูกไปนอนกับคุณย่า"
"แล้วทำไมนายถึงไม่ปลุกฉัน"
"ก็เห็นกำลังหลับสบายเดี๋ยวหาว่ากวนอีก"
"ปล่อยได้แล้ว"
ดินค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ โดยที่ไม่ปล่อยเธอไป
"หยุดนะดิน!" หญิงสาวแค่บอกเขาหยุด แต่เธอก็ไม่ได้ขยับไปไหน เพราะตอนนี้แข็งไปทั้งตัว ที่ตัวแข็งเพราะว่าเขาอยู่ใกล้เกินไป
"ถ้าปล่อยเดี๋ยวก็ตกลงไปอีก ขยับเข้ามาก่อน"
"ฉันจะไปทานข้าว"
"พี่ก็กำลังจะชวนอยู่นี่ไงครับ"
"ถอยไปนะ" ผู้หญิงที่หน้าตาดีหลายคนต่างก็ถูกใหญ่รังควานแบบนี้ ส่วนทอรุ้งเจอหนักกว่าเพื่อนเพราะเธอเป็นแม่หม้าย แถมมีลูกติด เพราะใหญ่คิดว่าเธอคงจะง่าย แต่พอไม่ง่ายมันก็ยิ่งท้าทาย
"หอม" ใหญ่ขยับจมูกเข้ามาใกล้ผม แล้วสูดดมเข้าไป
ทอรุ้งเริ่มจะขยะแขยง พอได้จังหวะเธอก็รีบชิ่งออกมา
"คุณภาณุคะ" หญิงสาวเห็นภาณุ เดินอยู่ข้างหน้าก็รีบเรียกไว้ก่อน
"ครับ" นอกจากเรียกหัวหน้าแล้ว นานๆ ทีทอรุ้งถึงจะเรียกชื่อ ภาณุรีบมองไปข้างหลังเธอในทันที เพราะถ้าเธอเรียกชื่อแล้ว ต้องมีอะไรแน่ "มันตามคุณเหรอครับ"
"ไม่มีอะไรหรอกค่ะ เราไปกันเถอะ" ไม่ค่อยมีใครอยากจะยุ่งเกี่ยวกับใหญ่เท่าไร เลี่ยงได้ก็เลี่ยงไป เพราะมันคือขาโจ๋ประจำบริษัทนี้
"ไป?"
"เออ.. ไปทานข้าวค่ะ"
"ครับ" ภาณุรีบเดินตามไป เพราะนานๆ ทีเหมือนกันที่เธอจะชวนไปทานข้าวด้วย
"ผมลืมถามเลยว่าน้องฟ้าใสเกิดวันที่เท่าไร"
"อีกสามวันค่ะ..ทำไมคะ" เธอหมายถึงว่าเขาจะถามเรื่องนี้ทำไมบ่อยๆ
"วันเกิดน้องฟ้าใสผมอยากจะไปร่วมยินดีด้วยครับ"
"คือ.." ทอรุ้งเริ่มคิดหนักขึ้นมา ถ้าภาณุไปวันเกิดฟ้าใส ต้องรู้แน่ว่าใครคือพ่อของลูกเธอ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คนเสเพล