คนเสเพล นิยาย บท 71

พอได้ยินเขาสั่งเพื่อนแบบนั้น หญิงสาวถึงกับหันไปมอง ..เขาได้ยินที่เราพูดเหรอ หรือว่าเขาอยากจะค้างที่นี่อีกคืนเหมือนเรา เริ่มจะไม่แน่ใจแล้ว เพราะดูเหมือนเขาจะมีความคิดคล้ายเธอหลายอย่าง

ถึงจะเป็นเพราะเหตุผลใด แต่แพรไหมก็ดีใจที่จะได้ค้างที่นี่ เธออยากเห็นยามค่ำคืนของที่นี่คงจะบรรยากาศดี

"มึงเอาจริงเหรอวะ" เอกหันไปถามมนตรีที่กำลังรูดซิปอุปกรณ์การกางเต็นท์ออกมาอีกครั้ง

"ก็คงต้องตามใจมัน ลองไม่ตามใจมันดูสิ คราวหน้ามึงว่ามันจะมากับเราไหมล่ะ" นี่แหละพวกเขาถึงยังไม่อยากให้เพื่อนมีความรัก เพราะกลัวว่าจะไม่คบก๊วน

"ให้แพรช่วยไหมคะ" แพรไหมรู้สึกเกรงใจเพื่อนๆ ของเขา ก็เลยเดินไปขออาสาช่วยกางเต็นท์

"ขอบคุณครับ แต่ผมว่าคุณช่วยถอยห่างผมหน่อยก็ดี"

"ทำไมเหรอคะ ตัวแพรเหม็นเหรอ" เธอสังเกตหลายครั้งแล้วเพื่อนๆ ของเขาไม่ค่อยมีใครอยากจะคุยด้วย

"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ แต่พวกผมยังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ.."

"กูว่ามึงอย่าพูดมากดีกว่าว่ะ" เอกรีบเบรกมนตรีไว้

"อุ๊ววว คุณก็ดูสายตาของมันสิ มองมาแต่ละที เล่นเอาผมเสียวสันหลังวูบ" มนตรีนี่แหละที่ถูกหมายหัวหนักกว่าเพื่อน

"รีบๆ ทำ จะได้ไปหาอะไรมากิน พูดมากอยู่ได้" ชนกันต์เอ่ยพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนๆ หันมาที่เขา

โตโน่และ เอกก็เลยออกไปหาอาหาร อีกสองคน อาสากางเต็นท์ส่วนที่เหลือให้

"กันต์"

"หือ" เขาเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์เมื่อได้ยินเสียงเธอเรียก

"ปวดเบา"

ชนกันต์ก็เลยพาเธอเดินไปที่ลับตาคนหน่อย

"พวกเพื่อนๆ ของนายไม่มีใครทำงานกันเหรอ" หญิงสาวถามในขณะที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว

"ทำ"

"พวกเขาทำอะไรกัน เห็นเดือนหนึ่งออกแคมป์กันทีเป็นอาทิตย์"

"อยากรู้ไปทำไม"

"พูดเพราะๆ ไม่เป็นหรือไง" นี่แหละเหตุผลที่เธอไม่ค่อยมีเรื่องจะคุยกับเขา พูดขึ้นมาทีไร ไม่เข้าหูสักที ไม่เหมือนเวลาที่คุยกับทอรุ้งเลย เพราะดูเหมือนเขาจะมีเรื่องคุยกับเพื่อนของเธอมากกว่า ..ไม่นะนี่เราหึงหรือเปล่า คงไม่ใช่หรอกมั้ง คิดเองตอบเองอีกตามเคย

"แล้วนี่จะไปไหน" เขาเห็นว่าเธอทำหน้าบึ้ง แถมไม่ได้เดินกลับไปทางแคมป์

"เดินเล่น" เธอตอบออกไปเหมือนมะนาวไม่มีน้ำ พูดเป็นแต่เขาคนเดียวหรือไง

"ไม่กลัวเสือเหรอ"

"เสือ? ที่นี่มีเสือด้วยเหรอ??" หญิงสาวหยุดแล้วก็รีบเดินกลับมายืนเบียดชายหนุ่มไว้

"หึ ไม่มีหรอก"

แพรไหมเงยหน้าขึ้นมองคนตัวสูงที่อยู่ตรงหน้า ด้วยดวงตาค้อนแบบเอาเรื่อง แต่ทันใดนั้นเขาก็โน้มลงมาจูบ โดยไม่ให้เธอได้ตั้งตัว

"..." หญิงสาวหน้าแดงระเรื่อขึ้นมา ฉากแบบนี้มันเหมือนซีรี่ย์เกาหลีที่เธอชอบดูเลย

ริมฝีปากบางเผยอออกเพื่อให้เขาส่งลิ้นเข้ามาได้ถนัด ..จากที่ทำแค่จูบ มือหนาก็เริ่มโอบกอดร่างบางให้เข้ามาแนบชิดลำตัว แล้วอีกข้างเลื่อนต่ำลงไปลูบไล้สะโพกที่มันงอนออกมา จนบางครั้งเขาแอบมองเวลาเธอเดินนำหน้า แต่ก็ไม่ชอบใจที่เพื่อนก็มองเหมือนกัน

"พอแล้ว" แพรไหมขยับริมฝีปากออกห่าง เพราะกลัวว่ามันจะเลยเถิด

"ทำไม"

"ก็สถานที่แบบนี้..เออ"

"เอ้าาไอ้นี่ ถ้ารู้แบบนี้ไม่รอหรอกกินหมดก่อนแล้ว"

เย็นวันเดียวกัน.. พวกเพื่อนๆ เข้าไปซื้ออาหารอีกครั้ง และก็ได้แอลกอฮอล์ติดไม้ติดมือมาด้วย

หญิงสาวนั่งขัดสมาธิร่วมวงกับพวกผู้ชาย แต่เธอก็กินแค่กับแกล้มอยู่แบบนั้นจนค่ำมืด

"ดื่มสักหน่อยสิครับคุณแพร" พอแอลกอฮอล์เข้าสู่ร่างกายต่างก็ไม่กลัวตายกันอีกแล้ว

"แพรดื่มไม่ค่อยเป็นหรอกค่ะ"

"คุณแพรดื่มไม่ค่อยเป็นแสดงว่าดื่มได้ สักแก้วสิครับ" ว่าแล้วจรัลก็รินเบียร์ ส่งมาให้

แพรไหมแอบมองดูสายตาชนกันต์กลัวว่าเขาจะไม่ชอบ พอเห็นว่าเขาไม่พูด เธอก็เลยรับเบียร์แก้วนั้นมาดื่ม

"โกหกกันหรือเปล่าครับเนี่ย" เพื่อนของเขาเริ่มจะแซวเธอ เมื่อเห็นดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว

"พอแล้วค่ะ" หญิงสาวรีบปฏิเสธเมื่อเห็นว่าแก้วของเธอกำลังถูกเติมอีก

"อีกแก้วนะครับ"

แพรไหมก็เลยยอมดื่มอีกแก้ว ..ผ่านไปสักพัก เธอเริ่มจะมึนศีรษะ แล้วค่อยๆ เอนกายลงมาผิงไหล่ชนกันต์ที่นั่งอยู่ข้างๆ

"คนอะไรจะน่ารักขนาดนี้วะ เมายังน่ารักเลย"

"ของเพื่อน"

"กูรู้แล้วนะ"

"พวกมึงดื่มต่อเลย กูจะพาเธอเข้าไปนอนก่อน" ว่าแล้วชนกันต์ก็ลุกขึ้น ช้อนเอาร่างบางติดมือมาด้วย

ส่วนเพื่อนๆ น่ะเหรอ ได้แต่ชะเง้อมองตาม แถมบางคนยังแอบกลืนน้ำลาย