"นายเอากระเป๋าเงินมาให้ฉันทำไม" หญิงสาวถามพร้อมกับมองกระเป๋าที่เขาเพิ่งจะวางใส่มือให้กับเธอ
"อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ"
จะเถียงก็ไม่ได้ เพราะเขาคงจะเห็นครอบครัวของเธอเห็นแก่เงินมาก ลงทุนแม้กระทั่งแห่ขันหมากไปบ้านเจ้าบ่าวเพื่อต้องการเงินค่าสินสอด
"ฉันดูแล้ว ในกระเป๋าคงมีไม่พอที่ฉันต้องการ" ว่าแล้วหญิงสาวก็ส่งกระเป๋าเงินคืนให้เจ้าของ
"แพร!" ไอ้หนุ่มตะคอกพร้อมกับคว้าแขนของเธอไว้
"ปล่อยนะ" แพรไหมโน้มใบหน้าลงไปกัดแขนของเขาทันที โดยไม่รอว่าเขาจะปล่อยหรือไม่ปล่อย
กัดแทบเลือดซิบเขาก็ไม่ร้องออกมาสักคำจนเธอยอมปล่อยเอง
"พอหรือยัง ถ้าพอแล้วก็กลับ"
หญิงสาวยอมเดินตามแรงที่เขาจูง สายตางามแอบมองมือตรงรอยที่ถูกเธอกัด
เขาพาเดินมาจนถึงมอเตอร์ไซค์แล้วก็ปล่อยมือ
"ขึ้นรถ"
"ฉันเอารถมาด้วย"
"เอามาด้วยก็ทิ้งไว้ที่นี่"
"ทิ้งไว้ได้ยังไงเดี๋ยวมันก็หาย" มันคือสมบัติชิ้นเดียวที่เธอมี กว่าจะผ่อนหมดเลือดตาแทบกระเด็น
"กุญแจรถอยู่ไหนเอาออกมา"
พอได้กุญแจรถ ชนกันต์ก็ขับพาเธอออกมาโดยการทิ้งรถของเขาไว้ที่นั่นแทน
กลับมาถึงบ้าน แพรไหมก็รีบเดินขึ้นบ้านไปโดยที่ไม่พูดกับเขาสักคำ ..ชายหนุ่มรีบเดินตาม
"กลับมาเหนื่อยแทนที่จะพักผ่อน" เขาพูดในขณะที่ขึ้นบันได
"ถ้าพักแล้ววันต่อไปจะเอาอะไรกิน" หญิงสาวหยุดอยู่ช่วงกลางบันไดแล้วก็หันกลับมามองคนที่เดินตาม
"กลัวไม่มีกินขนาดนั้นเลยเหรอ เธอคิดว่าฉันเลี้ยงเธอไม่ได้หรือไง" ทั้งสองยังคงยืนคุยกันอยู่ตรงนั้น
"อีกหน่อยนายก็เขี่ยฉันทิ้งแล้ว ถ้าถึงวันนั้น.."
"เอาความคิดบ้าๆ นั้นมาจากไหน" เขาไม่รอให้เธอพูดจบประโยคเลยด้วยซ้ำก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
"ก็มาจากสิ่งที่เห็นไง คนไม่ได้รักกันฉันเห็นไปไม่รอดสักคู่"
"คู่ของเราไงจะไปรอด"
แพรไหมถึงกับพูดต่อไม่ออก ที่เขาพูดแบบนั้นออกมาแสดงว่าเขาไม่ได้รักเธอเลย
หญิงสาวก็เลยเลือกที่จะเงียบ เพราะเธอมีสิทธิ์อะไรไปเรียกร้องความรักจากเขา เขายอมจ่ายเงินถึงห้าล้านบาทเพื่อแลกกับอิสรภาพของเธอก็ถือว่าบุญหัวเท่าไรแล้ว
เช้าวันต่อมา..
ครื่นน ครื่นนน
แพรไหมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงสั่นของโทรศัพท์ หญิงสาวมองไปดูมันคือโทรศัพท์ของเขาที่วางหัวเตียง
ครื่นนน ครื่นนนนน
แพรไหมปล่อยให้มันเงียบไป และอีกพักมันก็ดังกลับขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวก็เลยเอื้อมมือไปหยิบมาดูว่าเป็นเบอร์ของใคร
"ม. ?" ชื่อที่เขาเมมไว้มีแค่มอม้าตัวเดียว "หรือจะเป็นมนตรี" แพรไหมก็เลยรับสายให้ เพราะคิดว่าเพื่อนคงจะมีธุระหรือเปล่าถึงได้โทรมาแต่เช้า
{"ดีใจจังที่กันต์ยอมรับโทรศัพท์ของไหม"} พอกดรับสายเท่านั้นแหละ ปลายสายก็พูดขึ้นมา {"ไหมยังรักกันต์อยู่นะ ผู้หญิงคนนั้นโกหกใช่ไหมว่ากันต์มีเมียแล้ว"}
"เธอทำอะไร" ชนกันต์ลุกขึ้นมาก็เห็นว่าเธอกำลังรับโทรศัพท์ของเขาอยู่
"คนรักของนายโทรมา" แพรไหมยื่นโทรศัพท์ไปให้เจ้าของ
เขาเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์จากเธอแล้วก็มาแนบที่หู
หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงกำลังจะเดินหนีไปจากตรงนั้น ปล่อยให้เขาได้คุยสายแบบสะดวก แต่ทันใดนั้นมือหนาก็คว้าร่างของเธอเข้ามากอดไว้จากทางด้านหลัง
{"โทรมามีอะไร"}
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คนเสเพล