คนเสเพล นิยาย บท 74

"นายเอากระเป๋าเงินมาให้ฉันทำไม" หญิงสาวถามพร้อมกับมองกระเป๋าที่เขาเพิ่งจะวางใส่มือให้กับเธอ

"อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ"

จะเถียงก็ไม่ได้ เพราะเขาคงจะเห็นครอบครัวของเธอเห็นแก่เงินมาก ลงทุนแม้กระทั่งแห่ขันหมากไปบ้านเจ้าบ่าวเพื่อต้องการเงินค่าสินสอด

"ฉันดูแล้ว ในกระเป๋าคงมีไม่พอที่ฉันต้องการ" ว่าแล้วหญิงสาวก็ส่งกระเป๋าเงินคืนให้เจ้าของ

"แพร!" ไอ้หนุ่มตะคอกพร้อมกับคว้าแขนของเธอไว้

"ปล่อยนะ" แพรไหมโน้มใบหน้าลงไปกัดแขนของเขาทันที โดยไม่รอว่าเขาจะปล่อยหรือไม่ปล่อย

กัดแทบเลือดซิบเขาก็ไม่ร้องออกมาสักคำจนเธอยอมปล่อยเอง

"พอหรือยัง ถ้าพอแล้วก็กลับ"

หญิงสาวยอมเดินตามแรงที่เขาจูง สายตางามแอบมองมือตรงรอยที่ถูกเธอกัด

เขาพาเดินมาจนถึงมอเตอร์ไซค์แล้วก็ปล่อยมือ

"ขึ้นรถ"

"ฉันเอารถมาด้วย"

"เอามาด้วยก็ทิ้งไว้ที่นี่"

"ทิ้งไว้ได้ยังไงเดี๋ยวมันก็หาย" มันคือสมบัติชิ้นเดียวที่เธอมี กว่าจะผ่อนหมดเลือดตาแทบกระเด็น

"กุญแจรถอยู่ไหนเอาออกมา"

พอได้กุญแจรถ ชนกันต์ก็ขับพาเธอออกมาโดยการทิ้งรถของเขาไว้ที่นั่นแทน

กลับมาถึงบ้าน แพรไหมก็รีบเดินขึ้นบ้านไปโดยที่ไม่พูดกับเขาสักคำ ..ชายหนุ่มรีบเดินตาม

"กลับมาเหนื่อยแทนที่จะพักผ่อน" เขาพูดในขณะที่ขึ้นบันได

"ถ้าพักแล้ววันต่อไปจะเอาอะไรกิน" หญิงสาวหยุดอยู่ช่วงกลางบันไดแล้วก็หันกลับมามองคนที่เดินตาม

"กลัวไม่มีกินขนาดนั้นเลยเหรอ เธอคิดว่าฉันเลี้ยงเธอไม่ได้หรือไง" ทั้งสองยังคงยืนคุยกันอยู่ตรงนั้น

"อีกหน่อยนายก็เขี่ยฉันทิ้งแล้ว ถ้าถึงวันนั้น.."

"เอาความคิดบ้าๆ นั้นมาจากไหน" เขาไม่รอให้เธอพูดจบประโยคเลยด้วยซ้ำก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ก็มาจากสิ่งที่เห็นไง คนไม่ได้รักกันฉันเห็นไปไม่รอดสักคู่"

"คู่ของเราไงจะไปรอด"

แพรไหมถึงกับพูดต่อไม่ออก ที่เขาพูดแบบนั้นออกมาแสดงว่าเขาไม่ได้รักเธอเลย

หญิงสาวก็เลยเลือกที่จะเงียบ เพราะเธอมีสิทธิ์อะไรไปเรียกร้องความรักจากเขา เขายอมจ่ายเงินถึงห้าล้านบาทเพื่อแลกกับอิสรภาพของเธอก็ถือว่าบุญหัวเท่าไรแล้ว

เช้าวันต่อมา..

ครื่นน ครื่นนน

แพรไหมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงสั่นของโทรศัพท์ หญิงสาวมองไปดูมันคือโทรศัพท์ของเขาที่วางหัวเตียง

ครื่นนน ครื่นนนนน

แพรไหมปล่อยให้มันเงียบไป และอีกพักมันก็ดังกลับขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวก็เลยเอื้อมมือไปหยิบมาดูว่าเป็นเบอร์ของใคร

"ม. ?" ชื่อที่เขาเมมไว้มีแค่มอม้าตัวเดียว "หรือจะเป็นมนตรี" แพรไหมก็เลยรับสายให้ เพราะคิดว่าเพื่อนคงจะมีธุระหรือเปล่าถึงได้โทรมาแต่เช้า

{"ดีใจจังที่กันต์ยอมรับโทรศัพท์ของไหม"} พอกดรับสายเท่านั้นแหละ ปลายสายก็พูดขึ้นมา {"ไหมยังรักกันต์อยู่นะ ผู้หญิงคนนั้นโกหกใช่ไหมว่ากันต์มีเมียแล้ว"}

"เธอทำอะไร" ชนกันต์ลุกขึ้นมาก็เห็นว่าเธอกำลังรับโทรศัพท์ของเขาอยู่

"คนรักของนายโทรมา" แพรไหมยื่นโทรศัพท์ไปให้เจ้าของ

เขาเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์จากเธอแล้วก็มาแนบที่หู

หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงกำลังจะเดินหนีไปจากตรงนั้น ปล่อยให้เขาได้คุยสายแบบสะดวก แต่ทันใดนั้นมือหนาก็คว้าร่างของเธอเข้ามากอดไว้จากทางด้านหลัง

{"โทรมามีอะไร"}