คนเสเพล นิยาย บท 74

"นายเอากระเป๋าเงินมาให้ฉันทำไม" หญิงสาวถามพร้อมกับมองกระเป๋าที่เขาเพิ่งจะวางใส่มือให้กับเธอ

"อยากได้เงินไม่ใช่เหรอ"

จะเถียงก็ไม่ได้ เพราะเขาคงจะเห็นครอบครัวของเธอเห็นแก่เงินมาก ลงทุนแม้กระทั่งแห่ขันหมากไปบ้านเจ้าบ่าวเพื่อต้องการเงินค่าสินสอด

"ฉันดูแล้ว ในกระเป๋าคงมีไม่พอที่ฉันต้องการ" ว่าแล้วหญิงสาวก็ส่งกระเป๋าเงินคืนให้เจ้าของ

"แพร!" ไอ้หนุ่มตะคอกพร้อมกับคว้าแขนของเธอไว้

"ปล่อยนะ" แพรไหมโน้มใบหน้าลงไปกัดแขนของเขาทันที โดยไม่รอว่าเขาจะปล่อยหรือไม่ปล่อย

กัดแทบเลือดซิบเขาก็ไม่ร้องออกมาสักคำจนเธอยอมปล่อยเอง

"พอหรือยัง ถ้าพอแล้วก็กลับ"

หญิงสาวยอมเดินตามแรงที่เขาจูง สายตางามแอบมองมือตรงรอยที่ถูกเธอกัด

เขาพาเดินมาจนถึงมอเตอร์ไซค์แล้วก็ปล่อยมือ

"ขึ้นรถ"

"ฉันเอารถมาด้วย"

"เอามาด้วยก็ทิ้งไว้ที่นี่"

"ทิ้งไว้ได้ยังไงเดี๋ยวมันก็หาย" มันคือสมบัติชิ้นเดียวที่เธอมี กว่าจะผ่อนหมดเลือดตาแทบกระเด็น

"กุญแจรถอยู่ไหนเอาออกมา"

พอได้กุญแจรถ ชนกันต์ก็ขับพาเธอออกมาโดยการทิ้งรถของเขาไว้ที่นั่นแทน

กลับมาถึงบ้าน แพรไหมก็รีบเดินขึ้นบ้านไปโดยที่ไม่พูดกับเขาสักคำ ..ชายหนุ่มรีบเดินตาม

"กลับมาเหนื่อยแทนที่จะพักผ่อน" เขาพูดในขณะที่ขึ้นบันได

"ถ้าพักแล้ววันต่อไปจะเอาอะไรกิน" หญิงสาวหยุดอยู่ช่วงกลางบันไดแล้วก็หันกลับมามองคนที่เดินตาม

"กลัวไม่มีกินขนาดนั้นเลยเหรอ เธอคิดว่าฉันเลี้ยงเธอไม่ได้หรือไง" ทั้งสองยังคงยืนคุยกันอยู่ตรงนั้น

"อีกหน่อยนายก็เขี่ยฉันทิ้งแล้ว ถ้าถึงวันนั้น.."

"เอาความคิดบ้าๆ นั้นมาจากไหน" เขาไม่รอให้เธอพูดจบประโยคเลยด้วยซ้ำก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

"ก็มาจากสิ่งที่เห็นไง คนไม่ได้รักกันฉันเห็นไปไม่รอดสักคู่"

"คู่ของเราไงจะไปรอด"

แพรไหมถึงกับพูดต่อไม่ออก ที่เขาพูดแบบนั้นออกมาแสดงว่าเขาไม่ได้รักเธอเลย

หญิงสาวก็เลยเลือกที่จะเงียบ เพราะเธอมีสิทธิ์อะไรไปเรียกร้องความรักจากเขา เขายอมจ่ายเงินถึงห้าล้านบาทเพื่อแลกกับอิสรภาพของเธอก็ถือว่าบุญหัวเท่าไรแล้ว

เช้าวันต่อมา..

ครื่นน ครื่นนน

แพรไหมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงสั่นของโทรศัพท์ หญิงสาวมองไปดูมันคือโทรศัพท์ของเขาที่วางหัวเตียง

ครื่นนน ครื่นนนนน

แพรไหมปล่อยให้มันเงียบไป และอีกพักมันก็ดังกลับขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวก็เลยเอื้อมมือไปหยิบมาดูว่าเป็นเบอร์ของใคร

"ม. ?" ชื่อที่เขาเมมไว้มีแค่มอม้าตัวเดียว "หรือจะเป็นมนตรี" แพรไหมก็เลยรับสายให้ เพราะคิดว่าเพื่อนคงจะมีธุระหรือเปล่าถึงได้โทรมาแต่เช้า

{"ดีใจจังที่กันต์ยอมรับโทรศัพท์ของไหม"} พอกดรับสายเท่านั้นแหละ ปลายสายก็พูดขึ้นมา {"ไหมยังรักกันต์อยู่นะ ผู้หญิงคนนั้นโกหกใช่ไหมว่ากันต์มีเมียแล้ว"}

"เธอทำอะไร" ชนกันต์ลุกขึ้นมาก็เห็นว่าเธอกำลังรับโทรศัพท์ของเขาอยู่

"คนรักของนายโทรมา" แพรไหมยื่นโทรศัพท์ไปให้เจ้าของ

เขาเอื้อมมือไปรับโทรศัพท์จากเธอแล้วก็มาแนบที่หู

หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงกำลังจะเดินหนีไปจากตรงนั้น ปล่อยให้เขาได้คุยสายแบบสะดวก แต่ทันใดนั้นมือหนาก็คว้าร่างของเธอเข้ามากอดไว้จากทางด้านหลัง

{"โทรมามีอะไร"}

"มันเป็นเบอร์โทรเดิมของแม่" ถ้าเหตุผลนั้นฟังไม่ขึ้น เขาก็เลยพูดความจริงออกมา

และชนกันต์ก็ไม่ต้องอธิบายอะไรไปมากกว่านี้แล้ว แค่บอกว่าเป็นเบอร์โทรของแม่..แพรไหมก็เข้าใจ เพราะเธอรู้ดีว่าแม่ของเขาจากไปแล้ว แถมจากไปด้วยการตรอมใจเรื่องพ่อของเขา

"ฉันอยากจะถามเรื่องผู้หญิงคนนั้น" เรื่องเบอร์โทรเคลียร์แล้ว แต่เรื่องผู้หญิงคนนั้นยังไม่เคลียร์ เพราะถ้าเขายังรักเธอคนนั้นอยู่ แพรไหมคิดว่าจะปล่อยเขาไป ยังไงทั้งสองก็ไม่ได้จดทะเบียนสมรสกัน

"ถามมาสิ"

"นายอยากกลับไปหาผู้หญิงคนนั้นไหม"

"หมายความว่ายังไง"

"ก็เผื่อว่าถ้าอยากกลับไป.."

"แล้วเธอจะปล่อยฉันไปอย่างนั้นเหรอ" พูดมาแค่นี้เขาก็รู้แล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

"อืม"

"ใจกว้างจังเลยนะแม่คุณ ไอ้ประเภทที่คิดเองเออเอง ขอซื้อได้ไหม"

ใบหน้างามหันกลับไปมองคนที่กอดเธออยู่ด้านหลัง แล้วมองเข้าไปนัยน์ตาคู่นั้น ว่าเขาต้องการจะพูดอะไรกันแน่

"ฟังนะ ฉันกับผู้หญิงคนนั้นไม่ได้มีอะไรกันแล้ว เธอคนนั้นมีผัวไปแล้ว"

"มีผัว??.. แล้วทำไม.." แพรไหมอยากจะถามว่ามีสามีแล้วทำไมถึงยังอยากกลับมาคบกับเขาอยู่อีก

"จะทำไมล่ะ ก็วันทองไง"

"แล้วทำไมนายไม่เรียกฉันว่าไหมเหมือนคนอื่นล่ะ หรือถ้าเรียก กลัวว่าจะคิดถึงผู้หญิงคนนั้นหรือไง" ประเด็นนั้นพอปล่อยผ่านได้ แต่เรื่องชื่อมันยังคาใจเธออยู่

"ชื่อไหมไม่เห็นเพราะเลย ชื่อแพรน่ารักกว่าเยอะ"

"น่ารัก? แต่ก็ไม่เห็นรักนี่" หญิงสาวพูดออกมาเพียงแค่เบาๆ แบบน้อยใจ ..แต่เขาก็ได้ยิน

"รู้ได้ยังไง"