“ไม่ไม่ไม่ ผมขอโทษ ผมขอโทษ” สูเทียนไฮ่กล่าวอย่างกังวลใจ
จากนั้น เขาก็จ้องหลี่โม่ด้วยความโกรธ พลันกัดฟัน และพูดอย่างรวดเร็ว “หลี่โม่ ขอโทษ”
“อะไรนะ? ฉันไม่ค่อยได้ยินเลย” หลี่โม่ยิ้มและพูดด้วยรอยยิ้ม
อารมณ์ไม่ดี ก็ไม่ผ่านนะ
“หลี่โม่!” สูเทียนไฮ่ตะโกนออกมา พร้อมกัดฟันของเขา และพูดอย่างโกรธเคือง “แกนี่ ได้คืบจะเอาศอก!”
“ผู้จัดการหลินครับ คุณดูสิ…” หลี่โม่ทำแบบนี้ ไม่แฟร์เอาซะเลย
หลินชิงหานถอนหายใจอย่างเย็นชา
สูเทียนไฮ่ตื่นตระหนกทันที จากนั้นก็กัดฟัน และพูดเสียงดัง “ฉันขอโทษ!”
หลี่โม่ส่ายหัวและพูดว่า “ประธานสู ไม่ต้องกังวลหรอก”
“แก!” สูเทียนไฮ่ระเบิดออกมาอย่างรวดเร็ว เขาพยายามระงับอารมณ์ หมัดของเขาแทบจะพุ่งออกมา
ดี หลี่โม่ ไม่นึกเลยว่าจะรอเพื่อทำแบบนี้กับฉัน
อาศัยบารมีคนอื่นมาอวดเบ่งเหรอ ได้ ฉันจะยอมให้แกครั้งหนึ่งแล้วกัน ครั้งต่อไปแกโดนแน่!
หลินชิงหานพูดอย่างเย็นชา “ประธานสูคะ ในเมื่อคุณไม่เต็มใจ ก็ลืมมันไปเถอะค่ะ”
สูเทียนไฮ่ตะลึง เขารู้ว่าถ้าเขาทำให้หลินชิงหานไม่พอใจ ก็เท่ากับทำเรื่องเวียนนาคอนเสิร์ตฮอลล์พัง และยังทำให้เฉียวเย่ขุ่นเคืองอีกด้วย!
ปัญหานี้ใหญ่ทีเดียว
ดังนั้น หลังจากที่คิดทบทวนแล้ว สูเทียนไฮ่ก็ก้มลง และพูดกับหลี่โม่ “ฉันขอโทษ”
หลี่โม่โบกมือและพูดว่า “ช่างมันเถอะ เรื่องเล็กน้อย พอดีฉันเป็นคนใจกว้างพอน่ะ”
ดังนั้นหลินชิงหานจึงพยักหน้าและพูดว่า “เอาล่ะ ประธานสู ทีนี้เราก็คุยกันต่อได้”
หลี่โม่เหลือบมองสูเทียนไฮ่ แล้วออกจากเวียนนาคอนเสิร์ตฮอลล์ทันที
สูเทียนไฮ่มองตามหลังหลี่โม่อย่างสงสัย ในใจของเขารู้สึกอึดอัดมาก
เจ้าขยะนี่ รู้จักหลินชิงหานด้วยเหรอ?
เป็นไปไม่ได้!
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป พอหลี่โม่ซื้อผักจากตลาดผักเสร็จแล้ว ก็เดินกลับ
กู้หยุนหลานก็เพิ่งกลับมาจากบริษัทเช่นกัน ช่วงบ่ายเธอไปที่บริษัทและรายงานเรื่องความร่วมมือของกลุ่มหรงคังให้แก่ชายชรา
และภายใต้การเป็นพยานของทุกคนในตระกูลกู้ พวกเขาได้ลงนามและได้ร่วมมือกับกลุ่มหรงคังแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...