ท่านไป๋ถูกจับและคุมตัวไป เขาสาปแช่งหลี่โม่ตลอดทาง เมื่อกี้อินกับการแสดงมากเกินไป ทำให้ท่านไป๋คิดว่าถ้าเขาเรียกหลี่โม่ว่าพ่อ แสดงความภักดีแล้วจะไม่เป็นอะไร
ดังนั้นในช่วงเวลานี้ที่ท่านไป๋ถูกจับกุม สภาพจิตใจของเขาก็ทรุดลงทันที เขาจึงใช้การสาปแช่งหลี่โม่เป็นเครื่องบรรเทาความเศร้าและความกลัวในใจของเขา
ชูจงเทียนเฝ้าดูท่านไป๋ถูกจับกุมไป รู้สึกว่าเขาเข้าใจหลี่โม่เป็นอย่างดี
หลี่โม่หยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมา และโทรออกไปยังหมายเลขของกู้หยุนหลาน “ที่รัก คนที่อยู่เบื้องหลังถูกจัดการแล้ว ช่วงนี้คงไม่มีใครกล้าไปก่อความวุ่นวายที่โรงงานวัตถุดิบแล้วล่ะ”
“ฮะ?”
กู้หยุนหลานรู้สึกประหลาดใจ จากนั้นก็นึกถึงการต่อสู้ที่น่าทึ่งของหลี่โม่ จึงเข้าใจขึ้นมาทันที
“คุณ… คุณไม่ถูกทำร้ายใช่ไหม?”
กู้หยุนหลานถามอย่างประหม่า
“ไม่เป็นไร ก็แค่ไอ้อ้วนคนหนึ่ง แค่จัดการมันอย่างลวก ๆ แล้วก็ส่งมันให้หน่วยลาดตระเวนไปแล้ว”
หลี่โม่พูดอย่างสบาย ๆ
“อ๋อ อย่างนั้นก็ดีแล้ว ไหน ๆ ก็เป็นแบบนี้แล้วฉันก็ไม่ต้องไปคอยคุมโรงงานวัตถุดิบแล้วสินะคะ บ่ายนี้เราไปเยี่ยมซีซีที่โรงพยาบาลกันเถอะ”
“ได้ครับ ผมก็คิดถึงซีซีแล้วเหมือนกัน ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวไปเจอกันที่โรงพยาบาล”
หลี่โม่วางสายโทรศัพท์ ชูจงเทียนโค้งคำนับและพูดว่า “คุณหลี่ ผมจะไปส่งคุณที่โรงพยาบาลครับ”
“ได้”
หลี่โม่ยืนขึ้นและเดินออกไป ชูจงเทียนเป็นเหมือนพ่อบ้าน เดินตามหลังหลี่โม่ไป
……
หวังหลิงสวมเสื้อโค้ทสีแดงตัวใหญ่ พาเหิงเหิงลูกชายวัย 4 ขวบเข้าโรงพยาบาล
ที่ทางเดินของโรงพยาบาล เหิงเหิงเห็นซีซีเล่นอยู่คนเดียว เลยรีบปล่อยมือจากหวังหลิงทันที
“เหิงเหิง ลูกจะไปไหน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชาย แห่ง ประตูมังกร
ไม่อัพแล้วเหรอคะ...รออ่านบทต่อไป...
อ่านมาได้ ห้าสิบกว่าตอน ทนไม่ไหวแล้ว...บาย...
ไอ้หลี่โม่โดนตบทุกตอน แม่งโคตรซาดิสต์เลย...
ติดตามความปัญญาอ่อนของคนแต่ง อิเมียมันเกลียดผัวมันทุกตอน แล้วมันอยู่กันได้ไงสี่ปี...
เมียโกรธผัวทุกตอน แล้วมันรักของมันได้ไง อิหยังว่ะ...
มีแต่ตบตีทั้งเรื่อง อ่านไปก็เซ็งพระเอกโดนตบทุกตอน อิหยังว่ะ...