คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 649

หม่าเจียเฉิงภูมิใจในตัวเองมาก เขารู้สึกว่าเขากลายเป็นพระเจ้าที่ควบคุมทุกสิ่งในทันที อย่างน้อยในปราสาทแห่งนี้เขาก็สามารถควบคุมชีวิตของทุกคนได้ ดังนั้นเขาจึงโห่ร้องและกู้หน้าที่เสียไป

จางเฉียงยิ้มและชี้ไปที่ลูกน้องของเขา และกลุ่มลูกน้องก็รีบเข้าไปในห้องจัดเลี้ยงเหมือนหมาป่าและเสือ จับแขกผู้มีเกียรติและผู้หญิงทั้งหมดรวมเข้าด้วยกัน

เสียงกรีดร้องดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง และแขกผู้มีเกียรติบางคนก็ถูกพวกอันธพาลรังแก แต่ไม่มีใครสนใจเสียงกรีดร้องของพวกเขา เพราะทุกคนมัวแต่ห่วงชีวิตของตัวเอง

หวงจื่อฉวนและพวกเศรษฐีรวมทั้งพวกคนหนุ่มสาวทายาทเศรษฐีในกรุงโซลต่างตกตะลึง พวกเขาไม่คิดว่าสงครามโลกจะมาเร็วและรุนแรงขนาดนี้

เพียงแค่พริบตาเดียว หม่าเจียเฉิงก็กลับมาพร้อมกับกลุ่มอันธพาลติดอาวุธมากมาย

เมื่อกี้ได้ทำอะไรผิดไปหรือเปล่า?

คงจะเป็นเมื่อกี้ที่หม่าเจียเฉิงถูกทำร้ายจนเสียหน้าใช่ไหม หรือหม่าเจียเฉิงมีความแค้นอะไรอยู่แล้วหรือเปล่า

ยิ่งหวงจื่อซวนคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งสนุกมากขึ้นเท่านั้น

นายน้อยฝูคนหนึ่งอดไม่ได้ที่จะยืนขึ้นและตะโกนใส่หม่าเจียเฉิง "พี่หม่า พี่ปล่อยพวกเราไปได้ไหม เมื่อกี้พวกเราก็ช่วยพี่นะ"

"พวกแก?"

หม่าเจียเฉิงชำเลืองมองไปยังนายน้อยฝูที่ยืนขึ้น แล้วพูดอย่างเย้ยหยันว่า "เมื่อกี้พวกแกวิ่งเร็วกว่ากระต่ายซะอีก ตอนที่ฉันถูกทำให้ขายหน้า ทำไมฉันไม่เห็นพวกแกลุกขึ้นพูดเลยสักคน ตอนนี้จะมาเรียกร้องบุญคุณ สายไปแล้วล่ะโว้ย!"

ปัง!

พวกอันธพาลพากันยิงปืนขู่ใส่นายน้อยฝู ทำให้นายน้อยฝูตกใจมากจนลงไปนอนราบกับพื้น และในขณะเดียวกันร่างกายของเขาก็กระตุกจนฉี่ราดออกมา

หวงจื่อซวนรู้ว่าหม่าเจียเฉิงกำลังอยู่ในอารมณ์โกรธ จะมาเรียกร้องความสัมพันธ์และให้ปล่อยไปคงสายไปแล้วจริง ๆ

หากตอนนี้มีฮีโร่ลงมาจากเมฆสีรุ้ง หวงจื่อซวนจะยอมถวายตัวอย่างแน่นอน ต่อให้จะต้องก้มลงไปหยิบสบู่ก็ตาม

น่าเสียดายที่ไม่มีฮีโร่มาปรากฏตัว หวงจื่อซวนจึงทำได้เพียงตามน้ำไปและไปนั่งยอง ๆ รวมกับแขกผู้มีเกียรติคนอื่นโดยดีเพื่อรอรับชะตากรรม

หม่าเจียเฉิงกอดไหล่ของจางเฉียงอย่างภาคภูมิใจ จางเฉียงขมวดคิ้วเล็กน้อยแล้วทำตัวสบาย ๆ

"พี่เฉียง คนของพี่นี่สุดยอดจริง ๆ ถ้าอย่างนั้น ให้ผมยืมปืนได้ไหม ผมจะจัดการไอ้กระจอกนั้นเอง"

ไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้แก้แค้นด้วยมือของตัวเอง ตอนนี้หม่าเจียเฉิงกำลังคิดว่าจะยิงปืนขู่ใส่หลี่โม่ เพื่อหลี่โม่จะได้มาอ้อนวอนแทบเท้าของเขาและร้องขอความเมตตา

จางเฉียงเอียงศีรษะมองไปที่หลิวจื่อ และพูดด้วยความเย้ยหยันว่า "เอาปืนพกของเราให้คุณชายหม่า แต่เดี๋ยวก่อนคุณชายหม่า คุณไม่เคยฝึกใช้ปืนมาก่อน เกรงว่าคุณจะทนแรงกระแทกไม่ได้ อย่าทำร้ายตัวเองเลยจะดีกว่า"

“ไม่เป็นไร ผมจะถือปืนไว้ทั้งสองมือ ไม่มีปัญหาแน่นอน ตอนที่ผมเล่นเกมยิงปืน ผมเป็นนักแม่นปืนร้อยนัดไม่พลาดสักนัด” หม่าเจียเฉิงกล่าวอย่างมั่นใจ

หลิวจื่อหยิบปืนพกออกมาบรรจุกระสุนและขึ้นลำปืนในมือของหม่าเจียเฉิง

ทันใดนั้นหม่าเจียเฉิงก็ถือปืนขึ้นด้วยความกล้าและพูดด้วยรอยยิ้ม "ขอบคุณพี่เฉียง ในที่สุดผมก็ได้แก้แค้นสักที"

“ไม่แน่นะ พวกมันอาจซ่อนตัวอยู่ข้างใน ไอ้คนคุ้มกันต่างชาติที่คุณพูดถึงน่าจะมีฝีมือระดับหนึ่ง ให้คนของผมเข้าไปสังเกตการณ์ก่อนดีกว่า”

หม่าเจียเฉิงพยักหน้า เห็นด้วยกับการคำแนะนำของจางเฉียง

จางเฉียงเดินไปหาแขกผู้มีเกียรติด้วยรอยยิ้ม มองไปรอบ ๆ ผู้คนราวกับว่าเขากำลังมองหาบางอย่าง

แขกผู้มีเกียรติและสุภาพสตรีล้วนก้มหน้าลงรวมตัวกัน ตัวสั่นราวกับนกกระทาที่ตื่นตระหนก

จางเฉียงดึงหญิงสาวสวยคนหนึ่งขึ้นมาและเล็งปืนไปที่หัวของเธอ "คนที่อยู่ข้างในฟังให้ดี ถ้าไม่อยากให้ฉันฆ่าพวกนี้ทั้งหมด พวกแกก็ออกมาซะดี ๆ ถ้าพวกแกคิดจะขัดขืน ฉันจะไม่เกรงใจ"

ครัฟต์หมอบตัวลงใต้โต๊ะ ได้ยินเสียงเรียกของจางเฉียงจึงพูดด้วยความตื่นตระหนก "พวกแกโทรแจ้งตำรวจกันหรือยัง? ตำรวจจะมาถึงเมื่อไหร่"