คุณชาย แห่ง ประตูมังกร นิยาย บท 667

“ได้ยินมาว่าเจ้าสำนักหลงเป็นคนของแดนมังกรเหรอครับ?” หม่าเต๋อฝูหรี่ตาและเอ่ยถาม

“ใช่ และก็ไม่ใช่ เจ้านายของผมเป็นคนของแดนมังกร ผมไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นคนของแดนมังกรหรอก เพราะนั่นคือตระกูลชั้นสูงที่ลึกลับที่สุด และยังเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์สำหรับผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ทุกคนด้วย” หลงเทียนสิงกล่าวด้วยความหลงใหล

แม้ว่าหลงเทียนสิงจะไม่ได้เป็นคนจากแดนมังกร แต่แค่มีอาจารย์อยู่ที่แดนมังกร หม่าเต๋อฝูก็รู้สึกว่ามันเพียงพอแล้ว ถึงหลงเทียนสิงจะสังหารหลี่โม่ไม่ได้ อย่างนั้นก็ยังมีอาจารย์ของเขาอยู่

“ผมขอเสียมารยาทถามว่าอาจารย์ของเจ้าสำนักหลงนั้นคือ?” หม่าเต๋อฝูเอ่ยถาม

“ชื่อของอาจารย์ผมบอกไปคุณก็คงไม่รู้จัก บรรพจารย์ของผมมีตำแหน่งเป็นม

ราชามังกรลำดับที่แปดในแดนมังกร คนในแดนมังกรเรียกขานเขาว่าท่านปา”

หลงเทียนสิงพูดด้วยความภาคภูมิใจ

ในช่วงหลายปีมานี้หลงเทียนสิงหาเงินได้มากมายด้วยการอาศัยบารมีของผู้อื่นมาหลอกลวง ยิ่งกว่านั้นหลงเทียนสิงก็นับว่าเป็นลูกศิษย์ห่าง ๆ ของท่านปาจริง ๆ นั่นแหละ

อีกอย่างที่หลงเทียนสิงมาเมืองหลวงในครั้งนี้ ก็เพราะเขาได้ยินข่าวลือมาว่า ท่านปากำลังเตรียมจะจัดการกับไอ้เวรคนหนึ่งในกรุงโซล หลงเทียนสิงนั้นคิดเอาไว้แล้วว่าจะช่วยท่านปาอย่างไรเพื่อจะได้ประจบสอพลอท่านปานั่นเอง

หม่าเต๋อฝูส่งสัญญาณมือให้กับพ่อบ้านชรา พ่อบ้านชราหยิบเอกสารฉบับหนึ่งออกมาแล้วยื่นให้กับหลงเทียนสิง

“นี่คือข้อมูลของคนที่ต้องสังหาร ชื่อว่าหลี่โม่ อาศัยอยู่ในกรุงโซล ก่อนหน้านี้เขาฆ่ากลุ่มโจรไปแล้วกว่ายี่สิบคนด้วยตัวคนเดียว คุณมีความสามารถพอจะฆ่าเขาหรือเปล่า?”

หม่าเต๋อฟู่ถามอย่างตรงไปตรงมา

เมื่อได้ยินชื่อหลี่โม่ หลงเทียนสิงก็ตกอยู่ในภวังค์ไปชั่วขณะ ในหัวพลันผุดเรื่องข่าวลือที่ได้ยินมาขึ้น ดูเหมือนว่า ไอ้เด็กเวรที่ท่านปาต้องการจัดการคนนั้นจะมีชื่อว่าหลี่โม่

หรือจะเป็นคนคนเดียวกัน?

คงจะเป็นอย่างนั้นสินะ ฆ่ากลุ่มอาชญากรกว่ายี่สิบคนได้ด้วยตัวคนเดียว จะต้องเป็นคนที่มีฝีมือไม่เลวแน่ หากเป็นคนธรรมดาท่านปาเองก็คงไม่แยแสเขาเหมือนกัน

หลงเทียนสิงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็รู้สึกว่าอย่างไรก็ต้องไปกรุงโซลสักเที่ยว จะได้จับตัวหลี่โม่ส่งให้กับท่านปาเป็นผลงานความชอบครั้งใหญ่ แถมยังได้รับเงินก้อนโตจากหม่าเต๋อฝูอีก นี่มันโชคสองชั้นแท้ ๆ

“ไม่มีปัญหา ก็แค่พวกโจรสิบกว่าคนเท่านั้นเอง ผมจะพาพวกลูกศิษย์ไปด้วย เราเคยจัดการกับพ่อค้ายาติดอาวุธที่ชายแดนมากกว่าหนึ่งร้อยคนมาแล้ว คนพวกนั้นร้ายกาจกว่ากลุ่มโจรเสียอีก”

"โอ้? พวกคุณใช้ปืนด้วยงั้นเหรอ?"

หม่าเต๋อฝูถามด้วยความประหลาดใจ

“นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ไม่ว่าจะมีฝีมือแค่ไหนก็ต้องเตรียมปืนเอาไว้สักสองสามกระบอกนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นจะท่องยุทธภพได้ยังไงกัน ผมรับงานนี้ แต่มันต้องใช้กำลังคนเยอะพอสมควร นอกจากนี้จะต้องใช้อาวุธปืนด้วย เรื่องค่าใช้จ่าย......”

หลงเทียนสิงแสร้งทำเป็นครุ่นคิด

“เรื่องเงินไม่ใช่ปัญหา ผมจะจ่ายเงินให้คุณล่วงหน้า 5 ล้าน หลังจากงานเสร็จแล้วผมจะจ่ายให้อีก 45 ล้าน รวมทั้งหมด 50 ล้าน ถ้าคุณสามารถฆ่าล้างตระกูลพวกมันได้ ผมจะเพิ่มให้อีก 20 ล้าน”

หม่าเต๋อฝูเอ่ยด้วยความโกรธแค้น

“ได้ ตกลงตามนี้” หลงเทียนสิงตบโต๊ะทันควัน

หม่าเต๋อฝูพูดคุยกับหลงเทียนสิงอีกสองสามคำ หลังจากกำชับกับหลงเทียนสิงแล้ว เขาก็ออกจากสำนักศิลปะการต่อสู้ไปพร้อมกับพ่อบ้านชรา

หลังจากที่หลงเทียนสิงส่งหม่าเต๋อฝูกลับไปแล้ว เขาก็พูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ปิดประตู เรียกรวมพลทุกคน แล้วหยิบปืนออกมาให้หมด คราวนี้เรามีงานใหญ่”

เอี๊ยด...

ประตูของสำนักศิลปะการต่อสู้ถูกปิดลง เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นเป็นระลอก เหล่าลูกศิษย์ของหลงเทียนสิงมารวมตัวกันอย่างเป็นระเบียบ

เหล่าชายหนุ่มผู้มีความมาสามารถรวมตัวกันและมองไปทางหลงเทียนสิงด้วยสายตาฮึกเหิม