คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1005

“คุณชายรองฮิลล์ บางครั้งมันก็ไม่ดีหรอกนะที่ทำตัวฉลาดเกินไป” ยาเอลเลิกคิ้วและยิ้มเย็นยะเยือก

เลียมหนาวสั่นไปทั้งตัว เขาคิดไม่ถึงว่าทุกคนจะถูกนังยาเอลหลอกเข้าจนได้

ยาเอลทําให้เขาสิ้นหวัง แต่สิ่งที่สําคัญที่สุดสําหรับเขาในตอนนี้คือการเอาตัวรอด

เขารีบยิ้มและเอ่ยว่า “ยาเอล อันที่จริงฉันไม่โทษเธอหรอก เธอทําได้ดีมาก เธอทําในสิ่งที่ฉันอยากทําแต่ไม่กล้าทํา เธอเห็นไหมว่าเราทุกคนอยู่ในเรือลําเดียวกัน พ่อของฉันคือเมสัน แคมโปส เธอกําลังทํางานให้เขาใช่ไหม? รีบปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะให้พ่อของฉันเรียกใช้เธออีกครั้งในอนาคต”

ยาเอลมองมาที่เขาและหัวเราะด้วยเสียงต่ำ “คุณชายรองฮิลล์ คุณนี่ไร้เดียงสาเหลือเกิน”

เลียมพยายามยิ้มสู้เสือเข้าไว้ออกมา ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในใจของเขาแต่เขาไม่อยากจะยอมรับมัน

"เธอหมายถึงอะไร?"

“มันชัดเจนไม่พออีกเหรอไง? เนื่องจากตอนนี้ฉันทํางานให้กับตระกูลแคมโปสแล้ว ทําไมฉันถึงพาคุณมาที่นี่ล่ะถ้าไม่ใช่เพราะคําสั่งของพวกเขา?” ยาเอลลากเขาไปที่ขอบหน้าผา “คุณชายรองฮิลล์ มองให้เต็มตาซะ ด้านล่างนี้คือหลุมฝังศพของคุณ”

ขณะนี้เลียมกําลังเค้นสมองของเขาจนถึงกับลืมกลัวความตาย ดวงตาของเขาแดงก่ำและเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม“พ่อของฉันอยากให้ฉันตายเหรอ? ทําไมล่ะ? ทําไม? ฉันเป็นลูกชายของเขานะ”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน คงเป็นเพราะคุณไร้ประโยชน์แล้วกระมังนะ” ยาเอลยิ้มให้เขา “ลาก่อนคุณชายรองฮิลล์ ถึงเวลาตายของคุณแล้ว”

จากนั้นเธอก็ผลักเลียมลงไปในทะเลที่โหมกระหน่ำด้านล่างทันที

เมื่อแน่ใจว่าเขาคงไม่รอดแน่หลังจากที่ตกลงไป ยาเอลก็ขับรถออกไปในที่สุด

...

ในเขตพื้นที่เมืองแคนเบอร์รา

แคทเธอรีนยังไม่ได้เข้าบริษัทด้วยซ้ำ เธอ โลแกน และออสตินมองหาเลียมไปทั่ว แต่หลังจากค้นหาได้ครึ่งวัน ก็ไม่พบร่องรอยของเขา ไม่มีข่าวของเขาในโรงพยาบาลใดเลยด้วยเช่นกัน

แคทเธอรีนวางสายโทรศัพท์ไปอย่างโกรธ

ฌอนตกตะลึง

เขาไม่เคยคิดมากนักเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แต่หลังจากที่แคทเธอรีนพูดเช่นนั้น ดูเหมือนไม่ใช่ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้

เขารีบโทรหาแชนซ์และขอให้เขารีบมาจัดการทันที “ไปค้นหามาว่าเลียมอยู่ไหนหรือว่าเขาไปหาตระกูล

แคมโปสหรือเปล่า”

แชนซ์ตกใจมาก “คุณชายใหญ่ฮิลล์ เช้านี้คุณบอกให้ผมนำตัวเขาออกไปโยนทิ้งไม่ใช่เหรอ? ทําไมคุณถึงมองหาเขาอีกล่ะ?”

"เขาอาจจะหายตัวไปแล้ว"