คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 103

ทันใดนั้นเอง สายตามากกว่าสิบคู่ก็จับจ้องมาที่แคทเธอรีน ดวงตาของหญิงสาวเหล่านั้นแฝงไปด้วยความอิจฉาริษยา

แคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก เมื่อกี้นี้เขาเพิ่งได้รับความสนใจจากผู้หญิงคนอื่น ถึงอย่างนั้น เขายังกล้ามาพูดแบบนั้นกับเธออีก

หญิงสาวตะคอกใส่เขา “ฉันไม่ใช่ที่รักของคุณ เลิกพูดไร้สาระ ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ”

“ที่รักครับ กลับไปตะโกนใส่ผมที่บ้านเถอะนะครับ ทำไมเราต้องมาทะเลาะกันข้างนอกด้วย?” ฌอนยิ้มออกมาด้วยความขมขื่นและจนปัญญา พลางหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าของเขา “โชคดีที่วันนี้ผมพกทะเบียนสมรสติดมาด้วย”

เขาคลี่เอกสารให้ทุกคนได้เห็น

ชายชราคนหนึ่งพูดขึ้น “เธอเป็นภรรยาของคุณจริง ๆ คุณผู้หญิง คุณทำเกินไปแล้ว พวกเราเกือบจะหลงกลคุณ”

คนขับเองก็รู้สึกโกรธเช่นกัน “รีบมาจ่ายค่าโดยสารให้สามีของคุณเลย รถบัสไม่ใช่สถานที่ที่พวกคุณจะมาทะเลาะกัน”

ผู้หญิงบางคนบ่นพึมพำขึ้น “คุณมีสามีหล่อถึงขนาดนี้ แต่คุณกลับไม่ต้องการเขา บางคนก็ทำตัวเหมือนลิงได้แก้ว”

แคทเธอรีน “...”

หญิงสาวกำลังรู้สึกโมโห ฌอนเป็นบ้าอะไรของเขา เขาพกกระทั่งทะเบียนสมรสติดตัวมากับเขาด้วย

ท่ามกลางคำครหา เธอต้องฝืนใจจ่ายค่าโดยสารให้กับฌอน

เขาคว้าเอวบางของเธอเอาไว้และหายใจรดใบหูของเธอขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงดึงดูดใจ “ขอบคุณนะครับที่รัก”

ลมหายใจของเขาเป่าไล้ใกล้บริเวณติ่งหูของเธอต่อหน้าสาธารณชน ทำให้เธอหน้าแดงด้วยความอับอาย

เธอทำได้เพียงจ้องมองไปที่เขาอย่างหมดทางสู้ แล้วใช้สายตาของเธอบอกเขาว่า ‘ไปให้พ้น!’

ฌอนยังคงนิ่งไม่ไหวติงพลางเดินตามเธอไปนั่งที่เบาะหลัง

แคทเธอรีนไม่สนใจเขาและก้มหน้าลงเพื่อส่งข้อความหาเวสลีย์: [ประธานโลว์ยอนส์คะ ดิฉันขอโทษ จู่ ๆ คุณป้าโฟลของดิฉันก็มา ดิฉันเลยต้องขอตัวกลับก่อน]

ฌอนชำเลืองไปมองแล้วอารมณ์ของเขาก็ไม่ดีขึ้นมาทันที

เธอไม่เพียงแต่เปลี่ยนชื่อวอทส์แอปของเธอ ทว่าเธอยังทำแม้กระทั่งส่งข้อความหาเวสลีย์ลับหลังเขา เธอไม่ได้สนใจเขาเลย

“คุณมีป้าชื่อโฟลตั้งแต่เมื่อไร? นี่คุณยังติดต่อกับตระกูลโจนส์อยู่อีกเหรอ?”