คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 103

ทันใดนั้นเอง สายตามากกว่าสิบคู่ก็จับจ้องมาที่แคทเธอรีน ดวงตาของหญิงสาวเหล่านั้นแฝงไปด้วยความอิจฉาริษยา

แคทเธอรีนพูดอะไรไม่ออก เมื่อกี้นี้เขาเพิ่งได้รับความสนใจจากผู้หญิงคนอื่น ถึงอย่างนั้น เขายังกล้ามาพูดแบบนั้นกับเธออีก

หญิงสาวตะคอกใส่เขา “ฉันไม่ใช่ที่รักของคุณ เลิกพูดไร้สาระ ฉันไม่รู้จักคุณด้วยซ้ำ”

“ที่รักครับ กลับไปตะโกนใส่ผมที่บ้านเถอะนะครับ ทำไมเราต้องมาทะเลาะกันข้างนอกด้วย?” ฌอนยิ้มออกมาด้วยความขมขื่นและจนปัญญา พลางหยิบเอกสารออกมาจากกระเป๋าของเขา “โชคดีที่วันนี้ผมพกทะเบียนสมรสติดมาด้วย”

เขาคลี่เอกสารให้ทุกคนได้เห็น

ชายชราคนหนึ่งพูดขึ้น “เธอเป็นภรรยาของคุณจริง ๆ คุณผู้หญิง คุณทำเกินไปแล้ว พวกเราเกือบจะหลงกลคุณ”

คนขับเองก็รู้สึกโกรธเช่นกัน “รีบมาจ่ายค่าโดยสารให้สามีของคุณเลย รถบัสไม่ใช่สถานที่ที่พวกคุณจะมาทะเลาะกัน”

ผู้หญิงบางคนบ่นพึมพำขึ้น “คุณมีสามีหล่อถึงขนาดนี้ แต่คุณกลับไม่ต้องการเขา บางคนก็ทำตัวเหมือนลิงได้แก้ว”

แคทเธอรีน “...”

หญิงสาวกำลังรู้สึกโมโห ฌอนเป็นบ้าอะไรของเขา เขาพกกระทั่งทะเบียนสมรสติดตัวมากับเขาด้วย

ท่ามกลางคำครหา เธอต้องฝืนใจจ่ายค่าโดยสารให้กับฌอน

เขาคว้าเอวบางของเธอเอาไว้และหายใจรดใบหูของเธอขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงดึงดูดใจ “ขอบคุณนะครับที่รัก”

ลมหายใจของเขาเป่าไล้ใกล้บริเวณติ่งหูของเธอต่อหน้าสาธารณชน ทำให้เธอหน้าแดงด้วยความอับอาย

เธอทำได้เพียงจ้องมองไปที่เขาอย่างหมดทางสู้ แล้วใช้สายตาของเธอบอกเขาว่า ‘ไปให้พ้น!’

ฌอนยังคงนิ่งไม่ไหวติงพลางเดินตามเธอไปนั่งที่เบาะหลัง

แคทเธอรีนไม่สนใจเขาและก้มหน้าลงเพื่อส่งข้อความหาเวสลีย์: [ประธานโลว์ยอนส์คะ ดิฉันขอโทษ จู่ ๆ คุณป้าโฟลของดิฉันก็มา ดิฉันเลยต้องขอตัวกลับก่อน]

ฌอนชำเลืองไปมองแล้วอารมณ์ของเขาก็ไม่ดีขึ้นมาทันที

เธอไม่เพียงแต่เปลี่ยนชื่อวอทส์แอปของเธอ ทว่าเธอยังทำแม้กระทั่งส่งข้อความหาเวสลีย์ลับหลังเขา เธอไม่ได้สนใจเขาเลย

“คุณมีป้าชื่อโฟลตั้งแต่เมื่อไร? นี่คุณยังติดต่อกับตระกูลโจนส์อยู่อีกเหรอ?”

ถึงอย่างนั้น พูดตามตรงแล้ว เธอเองก็ยังไม่ได้ทานอะไรเหมือนกันและรู้สึกหิวเล็กน้อย

เมื่อมองออกไปที่นอกหน้าต่าง มีแววเจ้าเล่ห์ฉายออกมาจากดวงตาของเธอขณะที่เธอคิดขึ้นได้

“ก็คงเป็นไปไม่ได้ที่ฉันจะทำอาหารให้คุณทาน ดังนั้นเราจะไปทานที่ร้าน ฉันขอเลือก ถ้าคุณไม่ชอบก็ตัวใครตัวมันแล้วกัน”

ฌอนมองไปที่เธอ ด้วยเหตุผลบางอย่างเขารู้สึกอยากอยู่กับเธอต่ออีกสักหน่อยโดยไม่รู้ตัว “ตกลง”

......

สิบนาทีต่อมา คนทั้งคู่ยืนอยู่ที่หน้าประตูร้านหม้อไฟ

ฌอนลังเลและขมวดคิ้วมองไปที่เธอ เธอจงใจเลือกร้านนี้ เธอรู้ว่าท้องของเขาไม่ค่อยดี และเขาก็ไม่ชอบอาหารรสจัด

แคทเธอรีนแสร้งทำเป็นไม่เห็นแล้วเดินเข้าไป

ในตอนนั้นเพื่อทำอาหารให้กับเขา เธอจึงไม่ได้ทานหม้อไฟที่เธอชอบมาตั้งนาน