คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 104

หลังจากที่เข้าไปภายในร้านหม้อไฟแล้ว เธอก็สั่งหม้อไฟที่เผ็ดที่สุดและสั่งเครื่องในจำพวกผ้าขี้ริ้ว เนื้อแกะ และเนื้อวัว...

เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ เธอคีบเครื่องในอย่างผ้าขี้ริ้วขึ้นมาหนึ่งชิ้น แล้วแกว่งเนื้อลงในหม้อครู่หนึ่งใช้เวลาไม่นานเธอก็คีบมันเข้าปาก

อร่อยมาก หอมมาก!

ท่าทางของฌอนแสดงออกถึงความไม่พอใจเท่าที่ควร เธอสนใจอยู่แต่กับอาหารของเธอ และไม่สนใจเขาเลย

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงจะสั่งแต่เมนูที่เขาชอบแล้วแนะนำวิธีรับประทานให้อร่อยกับเขา

ทว่าในตอนนี้ เธอไม่ได้สนใจเขาอีกแล้ว ราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในสายตาของเธออีกต่อไป

จู่ ๆ เขาก็รู้สึกอึดออัดตันใจและสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทำให้ผมชิ้นหนึ่ง”

“คุณไม่มีมือหรือไง? ถ้าคุณอยากกินคุณก็ทำเองสิคะ” แคทเธอรีนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง

ขมับของชายหนุ่มเต้นตุบ ๆ ทว่าเขาไม่มีทางเลือกนอกจากหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเรียนรู้วิธีการปรุงเนื้อให้สุก

หลังจากที่ได้กัดเข้าไป ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็เปลี่ยนกับเป็นสีแดงจากความเผ็ดร้อน และก็ถามออกมา “คุณสั่งหม้อไฟแบบไหนมาเนี่ย?”

“แบบเผ็ดที่สุดค่ะ”

ฌอนยิ้มออกมาด้วยความเย็นชา “คุณพยายามจะแกล้งผมจริง ๆ ด้วย”

แคทเธอรีนขมวดคิ้วและมองไปที่เขา ใบหน้าของเธอแดงเห่อจากความร้อน “ฉันเปล่า ฉันชอบทานอาหารเผ็ด ๆ อยู่แล้ว แต่เพื่อให้คุณทานได้ ฉันจึงไม่ใส่พริกลงไปในอาหารที่ฉันปรุง ตอนนี้ฉันแค่อยากทานอะไรที่ฉันชอบทาน ฉันจะไม่เสียสละเพื่อใครอีกแล้ว เข้าใจไหมคะ?”

ฌอนรู้สึกขัดแย้ง เธอชอบทานอาหารรสเผ็ดอย่างนั้นเหรอ?

ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าเธอทานอาหารรสชาติเดียวกับเขา

อย่างไรก็ตาม ท่าทางของเธอทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ และคำพูดของเขาก็เย็นชาเหมือนอย่างเคย “รู้เอาไว้ว่าผมไม่เคยขอให้คุณมาเสียสละเพื่อผม คุณทำมันเอง”

ความหมายโดยนัยคือ เธอสมควรกับมันและได้รับในสิ่งที่เธอทำลงไป

แคทเธอรีนเข้าใจและไม่โทษเขา ถ้าเธอต้องโทษใครสักคน เธอคงจะโทษความโง่ของตัวเองที่เข้าใจเขาผิดเป็นอีกคน

“คุณฮิลล์ นายนี่มันแสดงให้เห็นถึงความเป็นเพื่อนแท้จริง ๆ นายเป็นคนดึงดันที่จะมาร้านนี้เอง แต่นายกลับทิ้งฉันไว้ที่นี่กับ เวสลีย์ โลว์ยอนส์และลักพาตัวพี่สะใภ้ไป นายทำให้ฉันขายหน้า ถ้าฉันไม่ช่วยนายปิดบังและไม่อธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง เวสลีย์ต้องสงสัยว่านายพาเธอหนีไปแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยให้เขาสงสัยไปสิ” จู่ ๆ ฌอนก็หอบหายใจออกมา

ดูเหมือนว่าเชสจะได้ยินสิ่งที่ไม่ได้ยินและรู้สึกสับสน “บ้าไปแล้ว อย่าบอกนะว่าพี่สะใภ้กับนาย...นี่นายรวบหัวรวบหางพาเธอขึ้นเตียงเร็วขนาดนี้เลยเหรอ? สุดยอดไปเลยลูกพี่! ถ้าอย่างนั้นฉันไม่ขัดเวลาความสุขนายดีกว่า”

ท้องของฌอนปวดแปล๊บขึ้นจากความโมโหขณะที่เขาพูดรัวเร็ว “หุบปาก! ก่อนหน้านี้ฉันกินหม้อไฟมาเลยปวดท้อง”

“...” เชสรู้สึกเขินอาย “แล้วทำไมนายถึงไปกินหม้อไฟล่ะ?”

ฌอนรู้สึกรำคาญ “มารับฉันด้วย แวะระหว่างทางซื้อยาเคลือบกระเพาะมาให้สักขวด”

สิบนาทีต่อมา เชสเห็นฌอนโน้มตัวเกาะเสาโทรศัพท์อยู่ข้างถนน

เขารีบวิ่งไปแล้วส่งยาเคลือบกระเพาะและน้ำหนึ่งขวดให้กับเขา เขาพูดขึ้นด้วยความเห็นอกเห็นใจ “ลูกพี่นายท้องไม่ค่อยดี ทำไมถึงไปกินหม้อไฟล่ะ? ใครมอบความกล้าหาญให้กับนาย? เซลีน ดิออนเหรอ?”

“เธออยากทาน แล้วฉันก็ไม่มีทางเลือก” ฌอนทานยาเข้าไปก่อนจะดื่มน้ำตามลงไป