หลังจากที่เข้าไปภายในร้านหม้อไฟแล้ว เธอก็สั่งหม้อไฟที่เผ็ดที่สุดและสั่งเครื่องในจำพวกผ้าขี้ริ้ว เนื้อแกะ และเนื้อวัว...
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ เธอคีบเครื่องในอย่างผ้าขี้ริ้วขึ้นมาหนึ่งชิ้น แล้วแกว่งเนื้อลงในหม้อครู่หนึ่งใช้เวลาไม่นานเธอก็คีบมันเข้าปาก
อร่อยมาก หอมมาก!
ท่าทางของฌอนแสดงออกถึงความไม่พอใจเท่าที่ควร เธอสนใจอยู่แต่กับอาหารของเธอ และไม่สนใจเขาเลย
ถ้าเป็นเมื่อก่อน เธอคงจะสั่งแต่เมนูที่เขาชอบแล้วแนะนำวิธีรับประทานให้อร่อยกับเขา
ทว่าในตอนนี้ เธอไม่ได้สนใจเขาอีกแล้ว ราวกับว่าเขาไม่ได้อยู่ในสายตาของเธออีกต่อไป
จู่ ๆ เขาก็รู้สึกอึดออัดตันใจและสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทำให้ผมชิ้นหนึ่ง”
“คุณไม่มีมือหรือไง? ถ้าคุณอยากกินคุณก็ทำเองสิคะ” แคทเธอรีนไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง
ขมับของชายหนุ่มเต้นตุบ ๆ ทว่าเขาไม่มีทางเลือกนอกจากหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเรียนรู้วิธีการปรุงเนื้อให้สุก
หลังจากที่ได้กัดเข้าไป ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาก็เปลี่ยนกับเป็นสีแดงจากความเผ็ดร้อน และก็ถามออกมา “คุณสั่งหม้อไฟแบบไหนมาเนี่ย?”
“แบบเผ็ดที่สุดค่ะ”
ฌอนยิ้มออกมาด้วยความเย็นชา “คุณพยายามจะแกล้งผมจริง ๆ ด้วย”
แคทเธอรีนขมวดคิ้วและมองไปที่เขา ใบหน้าของเธอแดงเห่อจากความร้อน “ฉันเปล่า ฉันชอบทานอาหารเผ็ด ๆ อยู่แล้ว แต่เพื่อให้คุณทานได้ ฉันจึงไม่ใส่พริกลงไปในอาหารที่ฉันปรุง ตอนนี้ฉันแค่อยากทานอะไรที่ฉันชอบทาน ฉันจะไม่เสียสละเพื่อใครอีกแล้ว เข้าใจไหมคะ?”
ฌอนรู้สึกขัดแย้ง เธอชอบทานอาหารรสเผ็ดอย่างนั้นเหรอ?
ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าเธอทานอาหารรสชาติเดียวกับเขา
อย่างไรก็ตาม ท่าทางของเธอทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ และคำพูดของเขาก็เย็นชาเหมือนอย่างเคย “รู้เอาไว้ว่าผมไม่เคยขอให้คุณมาเสียสละเพื่อผม คุณทำมันเอง”
ความหมายโดยนัยคือ เธอสมควรกับมันและได้รับในสิ่งที่เธอทำลงไป
แคทเธอรีนเข้าใจและไม่โทษเขา ถ้าเธอต้องโทษใครสักคน เธอคงจะโทษความโง่ของตัวเองที่เข้าใจเขาผิดเป็นอีกคน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ!
อ่านถึงบท 295 แล้วจ้า หงุดหงิดกับพระนางแล้วคือำนพระเอกเหมือนจะเก่ง ฉลาดนะ แต่ก็แอบผิดหวังอะ อคติเกิน...
โบะบะมากแม่ 5555...
นัดจริงหรือนัดปลอมละทีนี้ 555555555...