คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 105

เมื่อเขาพูดว่า ‘เขาไม่มีทางเลือก’ คำพูดนั้นเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจและจนปัญญา

เชสพูดอะไรไม่ออก “แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? เธอทิ้งนายเอาไว้ที่นี่หลังจากที่ทานอาหารเสร็จเหรอ?”

“หุบปากไปเถอะ” ฌอนจ้องเขม็งมองเขา เขาเปิดประตูรถขึ้นนั่งและหลับตาลง เขาปวดมากจนไม่อยากพูดอะไรอีก

เชสมองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของเขา และแอบถ่ายรูปของเขาเพื่อส่งไปให้แคทเธอรีนในวอทส์แอป

[พี่สะใภ้ ฌอนปวดท้องจากที่ตามพี่สะใภ้ไปกินหม้อไฟ ตอนนี้ผมกำลังพาเขาไปส่งที่โรงพยาบาล แคทเธอรีนอย่าโกรธเขาเลย ถึงเขาจะไม่ได้ป่าวประกาศออกมา แต่เขาก็เป็นห่วงคุณ]

“เมื่อกี้นายถ่ายรูปอะไรของนาย?” จู่ ๆ ฌอนก็ลืมตาขึ้นแล้วแย่งโทรศัพท์ของเชสไป เขาอ่านข้อความที่เชสพิมพ์ไปแล้วรู้สึกเหมือนกันว่าเขาเสียศักดิ์ศรีและชื่อเสียงไป “ฉันเป็นห่วงเธออย่างนั้นเหรอ? ฉันคิดว่านายต้องเสียสติไปแล้ว”

“นี่คือแผนของฉันที่จะทำให้เธอกลับมาทำอาหารให้นายไง มันเป็นกลอุบายที่ใช้อาการเจ็บป่วยเป็นข้ออ้างเพื่อเอาชนะศัตรู” เชสถอนหายใจออกมา มันยากนักหรือไงที่จะยอมรับว่าเขาชอบเธอ?

ฌอนเยาะเย้ยทว่าไม่พูดออกมา

อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังจับตาดูข้อความในโทรศัพท์

ไม่นานนัก โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

แคทเธอรีนแนบหมายเลขโทรศัพท์โรงพยาบาลมาให้ และตอบกลับมา [นี่คือโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในการรักษาโรคที่เกี่ยวกับกระเพาะอาหาร ลงทะเบียนเอาไว้ตั้งแต่เนิ่น ๆ แล้วพาเขาไปที่โรงพยาบาล อ้อ อีกอย่างหนึ่ง เขาเป็นคนอยากตามฉันมากินหม้อไฟเอง ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน ดังนั้นอย่ามาเรียกร้องค่าเสียหายจากฉันเป็นอันขาด]

“...”

เชสลูบลำคอของเขาเงียบ ๆ แล้วยื่นมือไปหาฌอน “ขอโทรศัพท์ฉันคืนได้ไหม? คือฉันเพิ่งซื้อมาไม่นาน...”

ก่อนที่เขาจะทันได้พูดจบ ฌอนทุบโทรศัพท์อย่างแรงก่อนที่เขาจะเขวี้ยงมันออกนอกหน้าต่าง

เชสกัดริมฝีปากด้วยความโมโหเงียบ ๆ เมื่อชำเลืองมองไปยังผู้ชายที่ดูเหมือนกับว่าเขากำลังจะระเบิดออกมา เชสก็ไม่กล้าเรียกร้องค่าเสียหายจากเขา

ตอนนี้ฌอนไม่เพียงแต่ปวดท้อง ทว่าหัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดไม่ต่างกัน