คุณชายฮิลล์ ปล่อยฉันนะ! นิยาย บท 1046

“ผมเข้าใจ...”

ร็อดนีย์ตัวแข็ง เขาเคยคิดว่าซาร่าจะเห็นด้วยโดยไม่ลังเล

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาได้คาดคิดเอาไว้มาก่อนเลย

ตอนนี้ซาร่าเป็นเหมือนเพื่อนที่หาข้อแก้ตัวต่าง ๆ เพื่อไม่ให้เพื่อนสนิทซึ่งกำลังอยู่ในช่วงวิกฤตได้หยิบยืมเงิน

“ช่างมันเถอะนี่ก็ดึกมากแล้ว ดังนั้นผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละครับ คุณควรพักผ่อนนะ ผมจะไม่รบกวนคุณอีกแล้วล่ะ” ร็อดนีย์โบกมือ ไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่ต่ออีกแล้ว

“ร็อดนีย์ ฉันขอโทษนะคะที่ช่วยคุณไม่ได้เลย” ซาร่าดูเหมือนเธอใกล้จะร้องไห้ด้วยความรู้สึกผิดขึ้นมาเต็มแก่

“ไม่เป็นไรนะ เชสเตอร์กับผมสามารถช่วยได้หากฌอนต้องการเงิน ผมแค่ถามดูเองแหละ”

ร็อดนีย์ปลอบโยนเธออย่างฝืน ๆ ก่อนจะเดินออกจากวิลล่า

ขณะที่เขาขับรถออกไป เขาหันกลับมามองวิลล่า ถึงแม้ว่ามันอยู่ริมทะเล ชายหาดก็ยอดเยี่ยมไร้ที่ติ ท้องน้ำเป็นสีฟ้าและอยู่ใกล้เมืองที่สุด เป็นที่ดินริมน้ำที่แพงที่สุดในแคนเบอร์รา ฌอนซื้อมันมาด้วยเงิน 300 ล้านในตอนนั้น และตอนนี้วิลล่าหลังนี้มีมูลค่าอย่างน้อย 800 ล้าน

เมื่อฌอนเลิกกับซาร่า เขามอบวิลล่าหลังนี้ให้กับเธอโดยไม่ลังเล ในขณะที่ปู่ย่าตายายของเขาต้องไปอาศัยอยู่ในวิลล่าหลังที่มูลค่าหลักสิบล้านในย่านชานเมือง

ร็อดนีย์ถอนหายใจ

ลืมมันไปซะ เขาไม่สามารถตําหนิซาร่าได้ เนื่องจากฌอนได้ให้เงินเธอเอง เธอจึงมีสิทธิ์ที่จะใช้มันตามที่เธอต้องการ ยิ่งกว่านั้นมันไม่ใช่แค่หลายหมื่นเท่านั้นแต่มันคือหลายแสนล้าน ทุกวันนี้เงินมีค่าสําคัญยิ่งกว่าสิ่งใดทั้งนั้น ดังนั้นจึงไม่มีใครอยากให้มันกระเด็นไป แม้แต่สาวน้อยใจดีอย่างซาร่าก็เถอะยังอดไม่ได้เลย

…

ทันใดนั้นเอง จู่ ๆ เชสเตอร์ก็โทรหาเขา "ฉันจับโทมัสได้แล้ว"

ร็อดนีย์เตะเขาอย่างแรงด้วยสีหน้าไม่พอใจ “นายรู้ไหมว่านายทําให้ฉันเดือดร้อนมากแค่ไหน?”

โทมัสถูกเตะจนเจ็บระบมไปทั่วทั้งร่างแต่เขายังคงกัดฟันและกรีดร้องขอความเป็นธรรม

“ร็อดนีย์ถอยไป ที่นายทำทั้งหมดไปเสียแรงเปล่า นายไม่อาจทำให้ใครเจ็บตัวได้ด้วยวิธีนั้น” เชสเตอร์สวมแว่นตาแล้วลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาองอาจและสง่างามทว่าทำให้โทมัสตัวสั่นเทาอย่างอธิบายไม่ถูก

ในบรรดาพวกเขาทั้งสามนั้น เชสเตอร์พูดน้อยที่สุดและเก็บซ่อนตัวตนที่สุด เขาเป็นหมอแค่เพียงภายนอกแต่วิธีการของเขาไม่ดีไปกว่าของฌอนเลย

“คุณชายจิวเวลครับผมสาบานว่าผมไม่กล้าทําร้ายคุณชายใหญ่ฮิลล์... อ่า... ช่วยด้วย... มันเจ็บบ”

ก่อนที่โทมัสจะพูดจบ เชสเตอร์ก็ก้าวไปเหยียบบนหลังมือของเขา